Librin e Allahut dhe pasardhësit e mi apo Librin e Allahut dhe sunetin tim?
Për këtë temë folëm gjerësisht në librin Me të sinqertit. Pastaj thamë se këto dy hadithe nuk bien ndesh me njëri-tjetrin, sepse Suneti i saktë profetik është ruajtur nga Pasardhësit e pastër të Ehli Bejtit, alejhi selam! Ehli Bejti e dinë më së miri se çfarë ka në të, ndërsa Ali ibn Ebi Talibi është dera e Sunetit të Profetit dhe se ai ka të drejtën e përparësisë që të jetë transmetues i Islamit, e jo Ebu Hurejre, Kaabul-Ahbara dhe Vehb ibn Munebbeha.
Këtu duhet të bëhen sqarime të reja që të mos kemi probleme me përsëritjen e gjërave, ngase ka dobi në këtë përsëritje. Ndoshta disa nuk i kanë lexuar shpjegimet e dhëna në librin e përmendur kështu që do të mund t'i lexojnë këtu me detaje dhe shpjegime shtesë.
Ndoshta lexuesit e respektuar në këtë hulumtim do të gjejnë diçka që do t'i bindë ata se hadithi "Libri i Allahut dhe pasardhësit e mi" është baza, ndërsa kalifët vendosën ta zëvendësojnë atë me hadithin "Libri i Allahut dhe suneti im", në mënyrë që ta dëbojnë Ehli Bejtin nga skena e jetës.
Duhet të theksojmë se hadithi "Libri i Allahut dhe Suneti im" nuk është i besueshëm as tek Ehli suneti dhe xhemati, ngase në Sahihët e tyre ata transmetojnë se i Dërguari i Zotit, s.a.v.a., ka ndaluar ta shkruajnë Sunetin e tij, kështu që nëse hadithi që i ndalon ta bëjnë këtë është sahih, atëherë si mund t'i lejohet Pejgamberit të thotë: "Unë ju lë Sunetin tim dhe ai nuk është i shkruar, as i njohur?!
Atëherë, nëse hadithi "Libri i Allahut dhe Suneti im" është sahih, atëherë si mund t'i lejohet Omer ibn Hattabit t'i përgjigjet të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a.: Na mjafton libri i Allahut?!
Ndërsa nëse Pejgamberi, s.a.v.a., ka lënë një Sunet të shkruar, si i lejohej Ebu Bekrit dhe Omerit ta digjnin atë dhe t'i ndalonin njerëzit që të kenë qasje në të?
Nëse hadithi "Libri i Allahut dhe Suneti im" është sahih, pse Ebu Bekri mbajti një hutbe pas vdekjes së Profetit dhe tha:
"Mos transmetoni asgjë nga Pejgamberi, kushdo që ju pyet i thoni se mes nesh dhe jush është libri i Allahut, andaj merreni për hallall atë që është hallall në të, dhe për haram atë që është haram në të!"
(Tezkiretul huffaz, Zehebi 1/3)
Nëse hadithi "Libri i Allahut dhe Suneti im" është sahih, atëherë pse Ebu Bekri e kundërshtoi atë kur luftoi kundër atyre që nuk donin të jepnin zekatin, ndërsa i Dërguari i Zotit s.a.v.a. ka thënë: "Kush thotë la ilahe illlah, gjaku dhe pasuria e tij janë të mbrojtura prej meje ndërsa ai do të japë llogari para Allahut?!"
Nëse hadithi "Libri i Allahut dhe Suneti im" është sahih, si munden Ebu Bekri, Omeri dhe shokët e tjerë që u pajtuan me ta, të lejojnë veten të shkelin shenjtërinë e Fatimes dhe ta sulmojnë atë në shtëpinë e saj, duke e kërcënuar se do të djegin gjithçka në të. A nuk ka thënë Pejgamberi për të: “Fatimeja është pjesë e imja, kush e zemëron atë më ka zemëruar mua dhe kush e shqetëson atë më ka shqetësuar mua”. Po, kështu tha ai, dhe ata e kuptuan. Dhe a nuk e kanë dëgjuar fjalën e Allahut të Madhëruar: "Thuaj: "Unë nga ju nuk kërkoj shpërblim tjetër për këtë, përveç dashurisë për të afërmit e mi". (Shura, 23) , të cilat u shpallën për të dhe burrin e saj dhe djemtë e tyre? Mos vallë për ta dashuria për Ehli Bejtin ishte një kërcënim për djegie, dhe shtyerje e derës në barkun e Fatimes, e cila ishte shtatzënë, por pas kësaj ngjarje ajo e humbi fëmijën, për të cilën do të kisha bërë kurban babn dhe nënën!
Nëse hadithi “Libri i Allahut dhe Suneti im” është sahih, si mundën Muavija dhe shokët që i betoheshin dhe e shoqëronin, të lejonin mallkimin e Aliut nga minberi gjatë gjithë kohës së sundimit omajjad?! A nuk e dëgjuan Pejgamberin, s.a.v.a., duke i urdhëruar që t'i dërgojnë salavate Aliut, ashtu siç i dërgojnë atij?! A nuk e dëgjuan Pejgamberin, s.a.v.a., të thotë:
“Kush e mallkon Aliun, më ka mallkuar mua, e kush më mallkon mua, e ka mallkuar Allahun!”
(Mustedrekul Hakim 3/121, thotë: Hadithi është sahih sipas kushteve të dy shejhëve, por ata nuk e shënojnë.; Tarihul hulefai, Sujuti, f. 73.; Hasais Nesai, f. 24.; El-Menakib. , Kavarizmi, f. 82.)
Nëse hadithi “Libri i Allahut dhe suneti im” është sahih, atëherë pse shumica e sahabëve e shpërfillën këtë sunet dhe e harruan atë dhe lëshuan fetva sipas gjykimit të tyre.
Të njëjtën gjë vepruan edhe imamët e katër medhhebeve që favorizonin kijasin, ixhtihadin, ixhmanë dhe mbylljen e derës së rishqyrtimit, raesalih mursel dhe istishahab dhe dëmit më të vogël mes kësaj e asaj?!
(Xhamiul bejani Ilmi 2/174)
Sikur Pejgamberi s.a.v.a., do të kishte lënë "Librin e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Tij", njerëzit do të ishin të mbrojtur nga lajthitjet dhe nuk do të kishte nevojë për të gjitha këto që shpifi Ehli suneti dhe xhemati, sepse çdo bidat është gabim, dhe çdo gabim është shpie në zjarr, siç thuhet në hadithin sherif!!
Njerëzit e arsyeshëm dhe ata që posedojnë dituri do ta qortojnë Pejgamberin, s.a.v.a., i cili e ka lënë pas dore Sunetin e tij dhe nuk ka urdhëruar të shkruhet dhe ruhet, në mënyrë që ai me siguri të jetë i mbrojtur nga ndryshimet dhe mosmarrëveshjet, trillimet dhe gënjeshtrat, e pastaj u thotë njerëzve: "Unë ju lë dy gjëra me vlerë, nëse u përmbaheni atyre, nuk do të humbni pas meje, dhe ato janë Libri i Allahut dhe Suneti im!"
Dhe nëse njerëzve të arsyeshëm i thuhet se ai e ndaloi shkrimin e Sunetit të tij, atëherë kjo do të shkaktonte vetëm tallje, sepse këtë nuk e bëjnë njerëzit me mendje të shëndoshë. Si mundet Profeti t'i ndalojë muslimanët të shkruajnë Sunetin e tij dhe pastaj t'u thotë atyre: "Unë ju lë Sunetin tim".
Do të shtoja edhe këtë: krahas çdo gjëje që parapriu se është Kur'ani kerim, nëse i shtojmë sunetin profetik që muslimanët e kanë shkruar gjatë shekujve, ai përmban ajete deroguese dhe të deroguara, ajete që flasin për diçka në veçanti dhe ajete që janë të përgjithshme. Pastaj ka ajete të qarta, të përcaktuara qartë dhe ato që nuk janë të përcaktuara qartë, dhe Suneti është gjysma e dytë e Kuranit, përveç se Kurani është sahih, i besueshëm në tërësinë e tij, ngase Allahu xh.sh., garanton ruajtjen e tij dhe sepse është i shkruar. Ndërsa sa i përket Sunetit, në të ka më shumë transmetime të trilluara se sa autentike. Edhe Suneti Profetik, para së gjithash, ka nevojë për dikë që është i shpëtuar nga mëkati, për t'i udhëzuar njerëzit në atë se cilat transmetime janë sahih e cilat të trilluara. Dhe ai që nuk është maasum, d.m.th. i mbrojtur nga mëkati, ai nuk mund ta bëjë këtë, edhe sikur të ishte ndër më të diturit.
Në të njëjtën mënyrë, si Kur'ani ashtu edhe Suneti, së bashku, kanë nevojë për një dijetar të madh, i cili i di të gjitha porositë e tyre dhe të gjitha sekretet e tyre, për t'u shpjeguar njerëzve, pas Profetit, s.a.v.a., se çfarë ata ndryshuan dhe për çfarë nuk dinë.
A nuk e sheh se Allahu i Madhëruar tregon se Kur'ani Famëlartë ka nevojë për dikë që ta shpjegojë atë, prandaj thotë:
"Dhe Ne ta shpallim Kur'anin ty që t'u shpjegosh njerëzve atë që u është shpallur atyre." Nahl, 44.
Dhe sikur të mos ishte Profet që t'u shpjegonte atyre atë që u shpallej, ata nuk do t'i kuptonin urdhërat e Allahut, pavarësisht se Kur'ani është në gjuhën e tyre. Kjo është një gjë logjike që e dinë të gjithë njerëzit. Përveç që Kurani urdhëron namazin, zekatin, agjërimin dhe haxhin, muslimanët kanë nevojë për shpjegimin e Profetit, s.a.v.a.. Ai shpjegoi se si kryhet namazi, çfarë është nisabi i zekatit, rregullat e agjërimit dhe ritet e haxhit, ndërsa sikur të mos ishte ai, njerëzit nuk do të dinin asgjë nga këto.
Nëse Kurani, në të cilin nuk ka mosmarrëveshje dhe në të cilin gënjeshtra nuk vjen nga asnjë anë, ka nevojë që dikush ta shpjegojë atë, atëherë Suneti i Profetit ka nevojë edhe më shumë se Kurani për dikë që ta shpjegojë atë. Kjo për shkak se ka shumë kundërthënie në hadith, dhe shumë gënjeshtra dhe trillime në sunet. Dhe është e natyrshme, në fakt, është e nevojshme që çdo i Dërguar të kujdeset për misionin dhe shpalljen me të cilin është dërguar, të caktojë një përfaqësues dhe kujdestar të shpalljes, në mënyrë që të mos neglizhohet pas vdekjes së tij. Prandaj çdo i Dërguar kishte një mëkëmbës. Për shkak të gjithë kësaj, i Dërguari i Zotit, s.a.v.a., përgatiti pasardhësin dhe mëkëmbësin e tij mbi Umetin, Ali ibn Ebi Talibin. Që në moshë të vogël e rriti me etikë pejgamberike dhe kur u rrit i mësoi dijen. Ai i ka besuar sekrete që nuk ia ka besuar askujt. Umeti gjithmonë referohej te ai dhe u fliste për cilësitë e tij, kështu që ai në një rast u tha atyre:
• "Ky është vëllai im, mëkëmbësi im dhe trashëgimtari im për ju."
• Po ashtu ka thënë: “Unë jam më i miri në mesin e të dërguarve, kurse Aliu është më i miri nga mëkëmbësit dhe më i miri që e lë pas vetes”.
• “Aliu është me të vërtetën dhe e vërteta është me Aliun”. Aliu është me Kur'anin dhe Kur'ani është me Aliun."
• "Ata luftuan kundër meje për shkak të shpalljes së Kur'anit, dhe ata do të luftojnë kundër Aliut për shkak të interpretimit të tij, dhe ai do t'i shpjegojë ummetit tim se për çfarë u kundërshtuan ata pas meje."
• “Pas meje detyrën e interpretimit do ta kryejë vetëm Aliu. Ai është velij i çdo besimtari pas meje”.
• “Aliu është për mua siç ishte Haruni për Musain”.
• “Aliu është prej meje dhe unë jam prej tij dhe ai është dera e diturisë sime”.
(Të gjitha këto hadithe janë sahih në mesin e Ehli Sunetit dhe xhematit, transmetohen nga dijetarët e tyre dhe konsiderohen hadithe sahih ndërsa ne i kemi përmendur në librat e mëparshëm. Kush do burimet ku gjenden këto hadithe le të lexoj El -Muraxheat, me komente nga Husejn Radi.)
Është dëshmuar me argumente shkencore, nga historia dhe ajo që kanë shkruar shkrimtarët e Sira-s, se Aliu ishte i vetmi autoritet dhe burim tek i cili u drejtuan të gjithë sahabët, të ditur dhe të paditur. Mjafton që Ehli suneti dhe xhemati të pranojnë se Abdullah ibn Abbasi, i cili quhej bekimi i Umetit, ishte nxënës i tij. Është gjithashtu e mjaftueshme si dëshmi se të gjitha shkencat e njohura për muslimanët i atribuohen Imam Aliut, paqja qoftë mbi të!
(Shih hyrjen e Ibn Ebi Hadid Mu'teziliut në Sherh të Nehxhul-Belaga.)
Le ta marrim si supozim, nëse e krahasojmë hadithin "Libri i Allahut dhe Suneti im" me hadithin "Libri i Allahut dhe pasardhësit e mi", do të duhet t'i japim përparësi hadithit të dytë ndaj të parit, përkatësisht përparësia i takon "Pasardhësve të mi", para "Sunetit tim", ashtu që një musliman i arsyeshëm të mund të kthehet tek Imamët e Ehli Bejtit, në mënyrë që ata t'ua shpjegojnë Kur'anin dhe Sunetin.
Dhe sikur t'i jepej përparësi hadithit "Libri i Allahut dhe Suneti im", muslimani do të mbetej i hutuar dhe nuk do ta dinte shpjegimin e Kur'anit apo Sunetit, as nuk do të gjente një burim të besueshëm që do t'i shpjegonte atij dispozitat që ai nuk i kupton, apo porositë për të cilat ulematë nuk pajtohen. Ndërsae imamët e medhhebit bënë deklarata të shumta ose kontradiktore rreth këtyre dispozitave.
Nuk ka dyshim se nëse një musliman i pranon pretendimet e këtij apo atij dijetari, ose ndjek mendimin e këtij apo atij medhhebi, ndëkohë e pranon atë pa dëshmi të saktësisë mbi një çështje ndërsa të pasaktësisë për një çështje tjetër. Pranimi i njërit dhe refuzimi i një medhhebi tjetër është paragjykim i verbër dhe pasim pa dëshmi. Për këtë Allahu i Lartësuar thotë:
"Shumica e tyre ndjekin vetëm supozimet, por supozimet nuk janë të dobishme për të Vërtetën." Junus, 36
Për këtë do të përmend vetëm një shembull që lexuesi i respektuar të kuptojë sinqeritetin e fjalës dhe të ndajë të vërtetën nga e pavërteta.
Nëse marrim Kuranin famëlartë dhe lexojmë ajetin që flet për abdesin, ku Allahu i Madhëruar thotë: “Bini mesh një pjese të kokës dhe këmbëve mbi shputa” (Maide, 6), do ta kuptojmë në momentin e parë se këmbëve u bëhet mesh siç i bëhet kokës, por nëse i shohim se si marrin abdes muslimanët, do të vërejmë se ata e bëjnë atë ndryshe. Të gjithë pjesëtarët e Ehli sunetit dhe xhematit i lajnë këmbët, kurse shiat bëjnë mesh, domethënë i lagin këmbët. Kjo është hutuese dhe na bënë të dyshojmë se cili nga këto dy veprime është e saktë?
Le të kthehemi te ulemaja e Ehli sunetit dhe xhematit dhe mufesirëve të tyre. Do të konstatojmë se edhe ata nuk pajtohen rreth kësaj dispozite, duke pasur parasysh se ka dy mënyra për të mësuar këtë ajet: “erxhulekum”, në rasën kallëzore dhe “erxhulikum” në rasën gjinore.
Pastaj, të dy mësimet i konsiderojnë të sakta, prandaj thonë: Kush praktikon në kallëzore, i ka për detyrë t'i lajë këmbët, e kush praktikon rasën gjinore, e ka për detyrë t'i bëjë mesh këmbëve.
Kemi edhe një dijetar të tretë, dhe një dijetar të madh në gjuhën arabe, dhe ai është prej dijetarëve të Ehli Sunetit (Imam Fahru Razi në Tefsir El-Kebir, 11/161) i cili thotë: Kur ky ky ajet lexohet si në kallëzore ashtu edhe në gjinore, detyra është t'i bëhet këmbëve mesh, ngase "erxhul" (këmbët) mund të jetë ose në rasën kallëzore për shkak të funksionit sintaksor ose në rasën gjinore sepse vjen pas pikës për gjinoren. Pastaj ai thotë se Kurani urdhëron mesh për këmbët, ndërsa Suneti urdhëron larjen e këmbëve. Dhe siç po e shihni, lexues, ulematë e Ehli Sunetit dhe xhematit nuk e hoqën hutimin tonë me pretendime të ngatërruara.
Përkundrazi, madje nga ajo që thonë na bëjnë të dyshojmë se mos vallë Suneti qenka në kundërshtim me Kuranin. Zoti na ruajtë nga kjo, se nuk ka gjasa që Profeti të bëjë diçka që është në kundërshtim me Kuranin dhe të lajë këmbët gjatë abdesit. Nëse Profeti, s.a.v.a., do t'i lante këmbët gjatë abdesit, nuk do t'u lejohej sahabëve të mëdhenj, si Ali ibn Ebi Talibit, Ibn Abbasit, Hasanit, Huseinit, Huzaifa ibn Jemanit, Enes ibn Malikut dhe të gjithë ata sahabe që e lexonin këtë ajet në rasën gjinore, ndërsa kështu e recituan shumica e recituesve dhe e konsiderojnë të detyrueshme meshin për këmbët dhe të gjithë shiat që ndjekin imamët nga prejardhja e pastër, e konsiderojnë mesh-in si dispozitë e abdesit.
Ndaj, cila është zgjidhja?
A nuk e sheh, lexues i nderuar, se muslimani do të mbetet i hutuar në dyshimin e tij dhe nuk do të gjejë dikë tek i cili mund të mbështetet, nuk do ta dijë se çfarë është e drejtë, as nuk do ta dallojë dispozitën e saktë të Allahut nga dispozita e trilluar nga njerëzit?!
Desha t'ju jap këtë shembull nga Kur'ani Famëlartë në mënyrë që të kuptoni përmasat e mosmarrëveshjeve dhe kontradiktave në të cilat ulematë musliman nga Ehli suneti dhe xhemati po luftojnë për diçka që Profeti e bëri disa herë në ditë për 23 vjet.
Duke pasur parasysh natyrën e veprimit, ishte e detyrueshme që këtëda dinin si sahabët e dituri ashtu edhe sahabet e thjeshtë të Profetit s.a.v.a.. , ndërsa dijetarët e Ehli sunetit dhe xhematit nuk pajtohen mbi këtë dispozitë, ndaj disa e e lexojnë në rasën kallëzore e disa në rasën gjinore duke shqiptuar dispozita të ndryshme.
Kur bëhet fjalë për interpretimin e Kuranit dhe dispozitave, në mesin e ulemave sipas mësimeve të shumta, ka shumë dallime, të cilat nuk i fshihen asnjë studiuesi.
Kur mosmarrëveshja në lidhje me Librin e Allahut është kaq e dukshme, atëherë ajo është edhe më e dukshme dhe më e madhe në Sunetin e Profetit. Andaj, cila është zgjidhja?
Nëse thua se duhet t'i kthehemi asaj në të cilën mund konsideohet si mbështetje në komentimin dhe shpjegimin e dispozitave të drejta nga Kur'ani dhe Suneti, atëherë do të kërkojmë që të na tregosh një njeri të arsyeshëm që flet, sepse Kur'ani dhe Sunetet nuk janë të mbrojtur nga lajthitja, ndërsa ata nuk flasin dhe bartin mundësi të ndryshme, siç e pamë në ajetin për abdesin. Pra, lexuesi im i nderuar, ne jemi pajtuar që duhet ndjekur ulemaja që i di faktet dhe të vërtetat e Kur'anit dhe Sunetit. Na mbetet vetëm një mosmarrëveshje se kush është ajo ulema që e njeh Kur'anin dhe Sunetin.
Nëse thua se këta janë dijetarët e umetit dhe në krye të tyre janë sahabët e nderuar, ne tashmë e kemi parë mospajtimin e tyre në ajetin për abdesin, si dhe në disa çështje të tjera. Ne e dimë gjithashtu se ata luftuan kundër njëri-tjetrit dhe e quanin njëri-tjetrin të pafe. Atëherë nuk mund të mbështetemi tek të gjithë, por vetëm tek ata që ndjekin rrugën e drejtë dhe jo tek ata që e kanë gabim, ndërsa problemi ende mbetet pezull.
Nëse thua le të kthehemi dhe të gjejmë zgjidhje me imamët e katër medhhebeve, tashmë e dini se ata kishin dallime në shumë çështje, kështu që disa thanë se është mekruh të lexohet bismilah në namaz, e të tjerë thanë se namazi nuk vlen pa bismilah. Ju tashmë e mësuatse si qëndron puna me këto medhhebe dhe se janë shpikje të sundimtarëve tiranë. Po keshtu ju e dini se ata jane larg kohës dhe shpalljes se Pejgamberit, s.a.v.a., nuk i kane njohur as'habet e lere më Pejgamberin, s.a.v.a..
Na ka mbetur vetëm një zgjidhje, nuk ka tjetër. Andaj nuk na mbetet tjetër pos të kthehemi te imamët nga pasardhësit e Pejgamberit, s.a.v.a., prej të cilëve Allahu largoi çdo papastërti dhe i pastroi plotësisht, te dijetarët me të cilët nuk mund të krahasohet askush në me devotshmërinë, diturinë dhe frikrespektin e tyre, ata janë masum, të mbrojtur nga gënjeshtra dhe gabimet, fakte këto që vërtetohen edhe me tekstin Kur'anor (i Lartësuari thotë: " Oj familje e shtëpisë së Pejgamberit, Zoti dëshiron vetëm të largojë nga ju çdo gjë që mund të jetë e papastër, dhe t'ju pastrojë deri në pastërtinë e plotë.") dhe me fjalët e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a. (Fjalët e Pejgamberit, s.a.v.a.: “Librin e Allahut dhe pasardhësit e mi. Kushdo që u përmbahet atyre, nuk do të humbasë kurrë pas meje.” E pra, është sikur libri i Allahut të jetë i mbrojtur nga gabimi, po ashtu janë të mbrojtur edhe pasardhësit e pastër. Sepse ai i cili nuk është i mbrojtur nga mëkatet, nuk mund të garantojë udhëzim, ai që mëkaton vetë ka nevojë për udhëzim). Allahu i Lartësuar ka caktuar që Ehli bejti të trashëgoj njohurinë mbi Librin, pasi që ata i kishte zgjedhur. I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u mësoi atyre gjithçka për të cilën njerëzit kanë nevojë ndërsa umetin e udhëzoi dhe e drejtoi drejt tyre duke thënë: “Shembulli i Ehli Bejtit tim në mesin tuaj është si shembulli i anijes së Nuhut, kush hipë në barkë shpëton dhe kush qëndron larg do të përmbytet".
Ibn Haxheri, një nga dijetarët e Ehli sunetit dhe xhematit, pasi pohoi se ky hadith është sahih, e komentoi atë me fjalët:
“Baza e krahasimit të tyre me anijen është se ai që i do dhe i madhëron, falë hirit të pozitës së lartë që kanë dhe që merr udhëzimet e dijetarëve të tyre, shpëton nga errësira e të kundërtave, dhe kushdo që mungon nga anija përmbytet në detin e mosbesimit dhe mohimit të hirit dhe shkatërrohet në humnerat e mëkatit.”
(Es-Sevaikul Muhrika, Ibn Haxher Shafi'i, fq. 151.)
Gjithashtu do të shtoja se nuk do të gjeni ndonjë dijetar, që nga koha e sahabëve e deri më sot, që të pretendojë se është më i mirë dhe më i ditur se imamët e pasardhësve të pastër të Profetit, s.a.v.a.. Në të gjithë ummetin nuk do të gjeni dikë që të pretendojë se ka qenë mësues i njërit nga imamët e Ehli Bejtit apo se e ka udhëzuar atë për diçka.
I nderuar lexues, nëse doni më shumë shpjegime dhe detaje për këtë temë, lexoni El-Muraxheat dhe El-Gadir.
Kjo që kam paraqitur ju mjafton nëse keni ndjenjën e drejtësisë. Prandaj, hadithi “Unë ju lë librin e Allahut dhe pasardhësit e mi” është një e vërtetë të cilën e pranon arsyeja dhe e vërtetuar nga Kurani dhe Suneti.
E gjithë kjo, për të njëqindtën herë, na konfirmon me prova të qarta që nuk mund të mohohen, se imamët shia janë ndjekës të vërtetë të Sunetit të Profetit, s.a.v.a. dhe se Ehli suneti dhe xhemati ishin të bindur ndaj prijësve dhe të parëve të tyre, andaj kjo i çoi ata në devijim duke i lënë të enden në errësirë. I mbytën në detin e mohimit të hirit dhe i shkatërruan në humnerën e mëkatit, siç thotë Ibn Haxher Shafi.
Falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve, për udhëzimin e Tij, robërve të Tij të sinqertë!