Përgjigja e Muavijes ndaj letrës së Muhamed ibn Ebi Bekrit

 

“Nga Muavije ibn Sahr atij poshtëron babanë e tij, Muhamed ibn Ebu Bekra.

Paqja qoftë mbi ithtarët e bindjes ndaj Allahut!

Dhe pastaj, më erdhi letra juaj në të cilën përmendni atë që është e denjë për Allahun, nga Madhështia e Tij, Madhështia dhe Fuqia e Tij dhe ajo që i takon të Dërguarit të Zotit nga fjalimi që keni shkruar dhe mendimi juaj në të është i dobët ndërsa në ka qortim të ashpër drejtua babait tuaj.

Në të përmende vlerën e Ibn Ebu Talibit, epërsinë dhe farefisninë e tij me të Dërguarin e Zotit, ndihmën e tij në të gjitha situatat dhe dëshmia jote kundër meje dhe krenaria jote është që përmend cilësitë e dikujt tjetër dhe jo t' tuat. Falënderoj Zotin që ju hoqi këto cilësi dhe ia dha një tjetri. 

Ne dhe babai juaj e dinim gjatë jetës së Profetit tonë të vërtetën e Ibn Ebi Talibit që duhej ta kishim ditur dhe cilësitë e tij që i tejkalonin tonat. Kur Allahu zgjodhi të Dërguarin e Tij, paqja dhe bekimi qofshin mbi të, atë që është me Të dhe e plotësoi atë që i kishte premtuar dhe e bëri thirrjen e tij publike dhe kur e la të fitonte, e pastaj e mori pranë Vetes, babai juaj dhe Faruku i tij ishin i pari që ia uzurpuan të drejtën dhe e kundërshtuan, duke u pajtuar ta bëjnë këtë. 

 

Pastaj të dy e thirrën për t'u betuar për besnikëri, por ai mungonte dhe i injoroi, ata u interesuan për të dhe donin shumë prej tij. Pastaj ai iu betua atyre dhe iu dorëzua kërkesave të tyre. Ata krijuan qeverinë, por aitij nuk ia lejuan të merrte pjesë në të, as nuk ia treguan sekretet e të dyve, derisa Allahu i mori ato pranë vetes dhe kështu i dha fund sundimit të tyre. Më pas, del në skenë bashkëmendimtari i tyre i tretë. Edhe ai ndoqi rrugën e tyre dhe ndoqi jetët e tyre, ndërsa ti dhe shoku yt ia përdrodhët dorën e tij, kështu që më i largëti i atyre që nuk i binden Allahut shpresuan tek ai, kështu që ju u lutët për fatëkeqësi ndaj tij derisa nuk i realizuat dëshirat tuaja.

Ki kujdes, Ibn Ebu Bekr, dhe do të shohësh se çfarë do të ndodhë! Mirëqenien tënde peshoje me varfërinë tënde ndërsa mos e krahaso e barazo veten me ata, butësia e të cilëve matet me një mal dhe mos u mundo ta thyesh me dhunë qëndrueshmërinë e tij, ai që është larg nuk e sheh pafuqinë e tij.

Babai yt përgatiti shtratin dhe ndërtoi qeverinë dhe ndërtesën e tij, kështu që nëse është e drejtë ajo që kemi bërë, babai juaj ishte i pari që e bëri atë, dhe nëse është një krim, babai juaj e bëri atë sipas gjykimit të tij, ndërsa ne jemi bashkëpjesëmarrësit e tij. Ne ndjekim rrugën dhe veprat e tij, dhe sikur babai juaj të mos kishte bërë atë që bëri, ne nuk do ta kundërshtonim Ibn Ebi Talib. Ne do t'ia dorëzonim pushtetin. Mirëpo, ne e pamë se babai juaj e bëri atë para nesh dhe ne ndoqëm shembullin e tij dhe veprat e tij, kështu që ju mund ta qortoni babanë tuaj si të doni ose ta lini atë. Paqja qoftë mbi të ai që u kthye nga lajthitja e tij dhe që u pendua."

[Jumhuret resaili-l-Arab, 1/477; Muruj-zeheb, Mesudi 2/60; Sherh Nehji-1-belaga, Ibn Ebi Hadid Mu'atezili 1/284] 

Nga kjo përgjigje konkludojmë se Muaviu nuk i mohoi cilësitë e Ali ibn Ebi Talibit dhe vlerat e tij, por guxoi ta kundërshtonte atë, duke ndjekur shembullin e Ebu Bekrit dhe Omerit. Dhe sikur të mos ishin ata të dy, ai nuk do të guxonte t'ia zvogëlonte rëndësinë Aliut dhe as që dikush nga njerëzit do të rebelohej kundër tij.

Po kështu, Muavija pranon se ishte Ebu Bekri që u hapi rrugën Omajadëve drejt kalifatit dhe se ai ngriti sundimin e tyre.

Nga kjo letër kuptojmë se Muavije nuk e ka ndjekur të Dërguarin e Zotit, s.a.v.a., as nuk ka ndjekur rrugën e tij dhe këtë e shohim kur pranon se Osmani ka ndjekur rrugën e Ebu Bekrit dhe të Omerit.

Nga kjo na është e qartë se të gjithë ata e lanë Sunetin e Profetit dhe ndoqën bidatet e njëri-tjetrit. Në të njëjtën mënyrë, Muaviu nuk e mohon se ai është nga ata që kanë humbur rrugën dhe që punon sipas gënjeshtrës dhe se i mallkuari është djali i të mallkuarit, siç ka thënë vetë i Dërguari i Zotit, s.a.v.a.

Për hir të një qasjeje më të madhe në vetë temën, nuk do të ishte ide e keqe të citohej letra së cilës Jezid ibn Muavija iu përgjigj birit të Omerit, e cila është e përmbledhur dhe zbulon të njëjtat gjëra si ajo e mëparshme.

Belazeri vëren në historinë e tij:

“Kur u vra Husejn ibn Ebi Talibi (paqja qoftë mbi ta), Abdullah ibn Omar i shkroi një letër Jezid ibn Muavijes në të cilën i shkruan:

'Pas kësaj, fatkeqësia është e madhe, fatkeqësia është e tmerrshme! Një ngjarje e madhe ka ndodhur në Islam dhe nuk ka ditë si dita kur u vra Huseini!'

Jezidi i shkroi atij: 'Dhe pastaj, o ahmak, budalla, ne erdhëm në shtëpi të rinovuara, në shtretër të përgatitur, jastëkë të paluar dhe ata luftuan për ne. Nëse kemi të drejtë dhe nëse e vërteta është në anën tonë, atëherë kemi luftuar për të vërtetën. Dhe nëse është e vërtetë nga ana e tjetrit, atëherë babai juaj ka qenë i pari që e ka filluar këtë dhe i pari që ka uzurpuar të drejtën e tjetrit”.

Në përgjigjen e Muavijes për Ibn Ebi Bekrin si në përgjigjen e Jezid për Ibn Omerin, gjejmë të njëjtën logjikë dhe të njëjtin argumentim.

Nëse Ebu Bekri dhe Omeri nuk do të kishin vepruar me arbitraritet ndaj Aliut, në Umetin Islam nuk do të kishte ndodhë ajo që ndodhi. Sikur Aliu të kishte arritur ta merrte kalifatin pas vdekjes së të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a., dhe të kishte sunduar mbi muslimanët, kalifati i tij do të kishte zgjatur deri në 40 vjet pas hixhretit, d.m.th. do të zgjaste tridhjetë vjet pas Profetit. Kjo ishte koha e mjaftueshme për të vendosur Islamin me të gjitha parimet dhe dispozitat e tij. Imam Aliu do të kishte arritur të ruante zbatimin e Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij pa ndonjë ndryshim apo interpretim të gabuar.

Në rast se, pas vdekjes së tij, do të pasohej nga pionierët e të rinjve në Xhenet, Imam Hasani dhe Imam Husejni dhe pasardhësit e tyre, pra Imamët e tjerë të Ehli Bejtit, kalifati i të drejtëve do të kishte zgjatur së paku tre shekuj. Pas kësaj, jobesimtarët, hipokritët dhe njerëzit e pabesë nuk do të kishin asnjë ndikim, madje as nuk do të ekzistonin.

Toka nuk do të ishte kjo që është tani, as skllevërit nuk do të ishin ata që janë tani. Ve la havle ve la quvete illa billahil alijjil azim!

Për këtë çështje, Ehli Suneti gjithmonë shprehin dy qëndrime dhe mendime:

Këtu, Ehli suneti dhe xhemati gjithmonë e kundërshton këtë mundësi dhe supozim, dhe atë nga dy anë:

Së pari, ata thonë se ajo që ndodhi se ishte caktim i Allahut dhe Ai ashtu donte, dhe nëse Allahu donte që muslimanët të udhëhiqen nga Aliu dhe pasardhësit e tij do të ishte ashtu. Përgjigja e tyre është: “Është mirë në atë që ka zgjedhur Allahu”.

Së dyti, ata thonë se nëse Aliu do ta merrte kalifatin menjëherë pas vdekjes së Profetit, dhe më pas fëmijët e tij Hasani dhe Huseini, kalifati do të bëhej i trashëgueshëm, do të kalonte nga etërit te djemtë, dhe kjo nuk miratohet nga Islami, por ai parashikoi shura, një marrëveshje mes muslimanëve që ata ta zgjedhin vetë kalifin.

Në përgjigje të kësaj, ne themi:

E para: Nuk ka asnjë dëshmi se ajo që ndodhi ishte ajo që dëshironte Allahu, përkundrazi, ka dëshmi nga Kur'ani dhe Suneti që vërtetojnë të kundërtën. Për shembull, Kurani thotë:

“Dhe sikur banorët e fshatrave dhe të qyteteve të besonin dhe t’i shmangeshin gjynaheve, Ne do t’u dërgonim bekime nga qielli dhe toka, por ata përgënjeshtruan, andaj i dënuam për atë që bënë.” [A’araf, 96]

Në një vend tjetër Allahu xh.sh thotë:

“Nëse ata do t'i përmbaheshin Tevratit dhe Inxhilit dhe asaj që u shpalli Zoti i tyre, do të kishin diçka për të ngrënë, si nga ajo që është sipër tyre, ashtu edhe nga ajo që kanë nën këmbët e tyre. Ka edhe të moderuar, por ajo që bëjnë shumica e tyre është e shëmtuar.” [Maide, 66]

"Pse do t'ju dënojë Allahu nëse falënderoni dhe besoni? Allahu është Mëshirues dhe i Gjithëdijshëm.” [Nisa, 147]

"Allahu nuk e ndryshon një popull derisa ai të ndryshojë vetveten." [R'ad, 11]

Të gjitha këto ajete të qarta na tregojnë se ndryshimi dhe devijimi nga rruga e drejtë, qoftë individ, grup apo popull, është prej tyre, e jo prej Allahut xh.sh.

Shembull nga Suneti i Pejgamberit a.s.: Fjala e Pejgamberit a.s.: “Po ju lë librin e Allahut dhe pasardhësit e mi, nëse ju përmbaju atyre, nuk do të humbni kurrë pas meje".

ose:

"Më lejoni t'ju shkruaj një testament pas të cilit nuk do të humbni kurrë."

ose:

"Umeti im do të ndahet në 73 grupe, të gjithë do të jenë në zjarr, përveç njërit."

Të gjitha këto hadithe thonë se umeti humbi për shkak të ndryshimit dhe mospranimit të asaj që Allahu kishte zgjedhur për ta.

E dyta: Le të supozojmë se kalifati islamik ka qenë i trashëgueshëm, por kjo trashëgimi nuk është ashtu siç e kuptojnë ata, që është se sundimtari vepron arbitrarisht me njerëzit, cakton djalin e tij si sundimtar para vdekjes së tij dhe e quan atë trashëgimtar, ndërsa të dy si i ati ashtu edhe i biri janë mëkatarë. Prandaj, nuk është trashëgimi si kjo, është trashëgimi me urdhër të Zotit. Zoti i botëve zgjedh kë të dojë dhe dijes së Tij nuk i shpëton asgjë, qoftë edhe si një kokërr sinapi. Allahu i zgjedh të zgjedhurit dhe u jep atyre të trashëgojnë librin dhe urtësinë që të jenë prijës të njerëzve, andaj thotë:

“Dhe Ne i bëmë ata Imamë që të udhëzojnë sipas urdhrit Tonë dhe u shpallëm atyre që të bëjnë vepra të mira, të falin namazin dhe të japin zeqatin, e ata vetëm Ne na adhuruan.” (Enbija, 73).

Përkundër faktit se ata pretendojnë se nuk ka trashëgimi të pushtetit në Islam, por se kjo çështje është lënë në këshillim, kjo është diçka që shpie në lajthitje dhe dykuptimësi, gjë që nuk e vërteton as realiteti dhe as historia. Ata sapo kishin filluar të pasonin një sistem të neveritshëm trashëgimor. Pas Aliut, në pushtet erdhën vetëm tiranë dhe uzurpatorë, të cilët pushtetin ua lanë bijve të tyre mëkatarë, me gjithë kundërshtimin e umetit.

Pra, cila nga këto dyja është më e mirë? Kalifatin ta marrin përsipër mëkatarët trashëgues, të cilët gjykojnë sipas dëshirave të tyre dhe u binden vetëm pasioneve të tyre, ose që kalifati të trashëgohet nga imamët e pastër të cilët Allahu i ka zgjedhur dhe i ka pastruar nga të gjitha papastërtitë dhe u ka dhënë atyre të trashëgojnë diturinë e Librit për t'i gjykuar njerëzit me drejtësi dhe për t'i udhëzuar në rrugën e drejtë dhe për t'i çuar në Xhenet?

Allahu i Madhëruar thotë:

"Dhe Sulejmani trashëgoi Davudin!" [Naml, 16]

Unë mendoj se një person i arsyeshëm do të zgjedhë një këndvështrim tjetër. Ne ende flasim për realitetin ndërsa nuk na bën mirë të qajmë të shkuarën, ndaj le t'i kthehemi temës.

Kur Ebu Bekri dhe Omeri ia mohuan Imam Aliut pozitën në të cilën ai kishte më shumë të drejta, dhe kur ata morën pushtetin prej tij dhe në këtë mënyrë e zvogëluan rëndësinë e Aliut, Fatimes dhe Ehli Bejtit dhe kur ata i poshtëruan ata, pas tyre u lehtësua rruga që njësoj të vepronin Muavija, Jezidi, Abdulmeliku, Mervani dhe të tjerë si ata. Nëse nuk do të kishin qenë ata të dy dhe nëse nuk do t'i kishin hapur dhe përgatitur rrugën Muavijes, ai nuk mund të qëndronte guvernator i Sirisë për 20 vjet. Ai kurrë nuk u pushua nga puna. Ai i bëri njerëzit t'i frikësoheshin atij, u hypi njerëzve në qafë derisa ata u bënë të tillë që t'i binden çdo urdhri të tij. Pastaj ia dorëzoi kalifatin djalit të tij, i cili gjeti, siç tha vetë, shtëpi të restauruara, shtroja të përgatitura dhe jastëkë të butë. Atëherë është e natyrshme që ai të luftojë për atë kalifat dhe të vrasë borzilokun e Profetit (Imam Huseinin a.s.) për të. Ai u ushqye me qumështin e urrejtjes së nënës së tij - Mejsunë ndaj Ehli Bejtit ndërsa u rrit dhe u zhvillua nën mbrojtjen e babait të tij në urrejtjen dhe mallkimin e tyre. Atëherë nuk është çudi se çfarë bëri.

Këtë e kanë pranuar disa poetë ndërsa njëri prej tyre thotë:

“Sikur të mos ishin tehët e mprehtë, shpatat e mprehta të të cilëve përfundonin me halifin, do të kisha përhapur fjalë të mprehta dhe të bukura nga sekretet e Familjes së Muhamedit, do t'ju tregoja se Husejni u godit në ditën e Sekifes.“

Është e qartë se dinastia Omajade u krijua vetëm falë Ebu Bekrit dhe Omerit. E njëjta gjë është edhe me dinastinë Abaside dhe të tjerat. Kjo është arsyeja pse ne zbulojmë se ata investuan gjithçka në fuqinë e tyre për të lavdëruar dhe lartësuar Ebu Bekrin dhe Omerin.

Ata shpikën karakteristika për ta dhe u përpoqën të vërtetonin të drejtën e tyre për kalifat, sepse e dinin se ligjshmëria e kalifatit të tyre mund të konfirmohej vetëm nëse e bënin të besueshëm kalifatin e dy kalifëve të parë.

Përkundrazi, ne shohim se ata bënë atë që bënë me Ehlibejtin vetëm për shkak se ata ishin trashëgimtarët legjitimë të kalifatit edhe se ata rrezikonin pozitën e tyre sunduese.

Ky fakt është krejtësisht i qartë për njerëzit që mendojnë. Edhe sot mund të shihni se në disa vende islame ka sundimtarë që nuk kanë asnjë cilësi apo vlerë, përveç se janë fëmijë të sundimtarëve dhe sulltanëve, siç ishte halifi Jezid, sepse ai ishte djali i Muavijes.

Mbi bazën e kësaj dalin pretendimet për drejtësinë dhe zgjedhjen e tre kalifëve të parë, si dhe për papranueshmërinë e kritikimit të tyre, sepse ata janë themeli i të gjitha qeverive që kanë qenë dhe do të jenë, nga dita e Sekifes e deri në atë ditë kur do të sundojë Tokën Imam Mehdiu i drejtë.

Nga kjo mund të kuptohet edhe pse ata e quanin veten “Ehli suneti dhe xhemati” ndërsa të tjerët i quanin rafidi ose femohues të pabesë, sepse Aliu dhe Ehli Bejti refuzuan ta pranonin kalifatin e tyre. Ata nuk donin t'u betoheshin për besnikëri dhe në çdo rast jepnin dëshmi për veprimet dhe qëndrimet e tyre. Pastaj pushtetarët punuan për t'u mveshur atyre disa mangësi (behane) dhe për t'ua pakësuar rëndësinë, kështu që ata i poshtëruan, mallkuan, i shanë, i dëbuan dhe i vranë.

Kur Ehli Bejtit, ata për të cilët Allahu i urdhëroi që t'i duam dhe se kjo dashuri është shpërblimi për Relevatën, u ndeshën me persekutime dhe vrasje të tilla, atëherë nuk është çudi që pasuesit e tyre - ata që i ndjekin dhe i marrin si sundimtar të tyre të ligjshëm, ecin rrugës së tyre - hasën poshtërime të tilla, nënçmime dhe pretendime se ishin të pafe. Dhe kështu ai që ka më shumë të drejta refuzohet dhe trajtohet me armiqësinë më të madhe, ndërsa ai që është në rrugën e gënjeshtrës bëhet model dhe udhëheqës për t'iu bindur. Ai që ndjek Aliun, ai është bidatçi dhe shkakton fitne, përçarje, dhe ai që pason Muavijen është ithtar i Sunetit dhe i xhematit.

Falënderimi i takon Allahut të Madhërishëm që na dha arsye që të dallojmë të vërtetën nga e pavërteta, dritën nga errësira, të bardhën nga e zeza!

“Vërtet Zoti im udhëzon në rrugën e drejtë. I verbëri dhe ai që sheh nuk janë aspak njësoj, as errësira dhe drita, as freskia dhe era e nxehtë, dhe i gjalli e i vdekuri nuk janë aspak njësoj. Allahu do të bëjë të dëgjojë kë të dojë Ai, e ju nuk mund t'i thërrisni ata që janë në varre." [Rrahman, 19-22]

Allahu i Madhëruar tha të vërtetën!