Ngjarja e tretë që i vendosë shiat kundrejt ehli sunetit
Këtu kemi të bëjmë me një qëndrim të i rrezikshëm që e kishin përvetësuar shumica e sahabëve në Sakife, dhe kështu ata kundërshtuan hadithet e qarta të Profetit në të cilat ai e kishte emëruar Aliun si kalif, ndërsa ata ishin të pranishëm në vendin e Ghadirit kur po ktheheshin nga haxhi Lamtumirës.
Muhaxhirët dhe ensarët fillimisht nuk u pajtuan për çështjen e kalifatit, por në fund prapëseprapë pranuan të bëjnë betimin, duke injoruar kështu hadithet e Profetit dhe duke i dhënë përparësi Ebu Bekrit, edhe nëse kjo u kushtonte atyre vuajtje, kështu që. ata përveshën mëngët për të vrarë këdo që i kundërshtonte, qoftë ai edhe personi më i dashur i Profetit, s.a.v.a.
(Dëshmia më e madhe për këtë është kërcënimi i Omer ibn Hattabit për djegien e shtëpisë së Fatime Zehrës dhe çdo gjë në të, ndërsa kjo ngjarje është e njohur në librat e historisë.)
Edhe kjo ngjarje tregoi gjithashtu se shumica e sahabëve e mbështetën Ebu Bekrin dhe Omerin në neglizhimin e Sunetit të Pejgamberit të tyre ndërkohë që i dhanë përparësi mendimeve të tyre, ixhtihadeve të tyre, prandaj ata janë ndihmësit e ixhtihadit.
Gjithashtu u dëshmua se një pakicë e muslimanëve, përkatësisht Aliu dhe përkrahësit e tij ishin ata që iu përmbaheshin haditheve të Profetit, ndërsa kishin munguar në betimin ndaj Ebu Bekrit.
Pas këtyre tri ngjarjeve, në bashkësinë islame u shfaqën dy grupe ose dy palë të kundërta, kështu që njëra punoi për të respektuar dhe zbatuar Sunetin e Profetit, dhe tjetra për të shkatërruar Sunetin e Profetit dhe për ta zëvendësuar atë me ixhtihad, të cilin shumica e dëshironte dhe i cili u lejoi atyre të vijnë në pushtet ose të bëhen pjesë e tij.
Në krye të partisë së parë sunite u paraqit Ali ibn Ebi Talibi me përkrahësit e tij dhe në krye të partisë së dytë të ixhtihadit u paraqit Ebu Bekri, Omeri dhe shumica e sahabëve.
Partia e dytë, nën udhëheqjen e Ebu Bekrit dhe Omerit, punoi për të shkatërruar partinë e parë dhe për këtë ata dolën me plane të ndryshme për të shkatërruar partinë opozitare, dhe ndër ato plane janë:
Izolimi i kundërshtarëve dhe paralizimi ekonomik i tyre
Iniciativa e parë e ndërmarrë nga partia në pushtet ishte largimi i kundërshtarëve nga të gjitha pozitat që kishin të bënin me furnizimin dhe pasurinë. Ebu Bekri dhe Omeri u nisën për t'i dëbuar fshatarët nga Fedeku, pronë e Fatimes, duke e konsideruar atë tokë pronë të muslimanëve dhe jo pronë personale të Hazreti Fatimes, siç e kishte lënë babai i saj, i Dërguari i Zotit, s.a.v.a.
Të dy ia ndaluan asaj të trashëgojë edhe nga babai i saj, me pretendimin se të Dërguarit nuk trashëgojnë pasuri. Më pas, ata nuk i dhanë asaj pjesën e pestë që i Dërguari i Allahut, s.a.v.a, e caktoi për vete dhe familjen e tij, sepse atyre u ndalohej marrja nga lëmosha(sadakaja) e grumbulluara.
Me këtë Aliun e paralizuan ekonomikisht, sepse u uzurpua toka e Fedekut, e cila i solli fitime të mëdha. Më pas, atij iu ndalua të merrte trashëgimi nga kushëriri, e cila ishte e drejtë e gruas së tij të pastër. Pastaj, atij iu hoq një e pesta. Kështu, Aliu, gruaja dhe fëmijët e tij u sollën në pozitë që vështirë të mbijetonin. Dhe kjo ishte pikërisht ajo që Ebu Bekri i tha Fatimes:
“Po, ti keni të drejtën në një të pestën, por unë do të bëj siç bëri Pejgamberi i Zotit, kështu që nuk do t'ju lë të uritur dhe as nuk do të mbeteni pa rroba”.
Siç e kemi thënë tashmë, ata që e ndoqën Imam Aliun ishin kryesisht skllevër të liruar pa asnjë pronë, dhe si të tillë partia në pushtet nuk u frikësohej atyre, as ndikimit të tyre, sepse njerëzit ndjekin të pasurit dhe përçmojnë të varfërit.
Izolimi i kundërshtarëve dhe paralizimi i tyre në aktivitetet shoqërore
Për të eliminuar palën opozitare të udhëhequr nga Ali ibn Ebi Talib, partia në pushtet punoi në izolimin e tyre social. Gjëja e parë që bënë Ebu Bekri dhe Omeri në atë fushë ishte heqja e pengesave psikologjike dhe emocionale që i nxisnin të gjithë muslimanët të tregonin respekt dhe dashuri ndaj të afërmve të Profetit.
Aliu ishte kusheri dhe i pari nga Familja e pastër, ndërkaq në mesin e sahabeve pati të tillë që e urrenin atë pikërisht për këtë arsye dhe e kishin zili për pozitën që i dha Allahu i Lartësuar, pa përmendur hipokritët, që prisnin rastin për të vepruar kundër tij.
Fatimeja ishte bija e vetme e Profetit, e vetmja që mbeti në ummet pas tij, dhe ajo ishte nëna e babait të saj, siç i drejtohej shpesh Profeti dhe liderja e të gjitha grave në botë. Të gjithë muslimanët e respektuan dhe e madhëruan për shkak të pozitës që gëzonte te babai i saj dhe për shkak të hadithit që ai tha për finskërinë dhe pastërtinë e saj.
Ebu Bekri dhe Omeri u nisën për ta shkatërruar këtë respekt që ishte i pranishëm në zemrat e njerëzve, kështu që Umer ibn Hatabi erdhi me një vatër zjarri në dorë dhe grumbulloi dru rreth shtëpisë së Fatimes dhe u betua se do ta digjte atë dhe të gjithë ata që ishin brenda asaj, nëse nuk dalin dhe nuk i betohen halifit të ri.
Ibn Abd Rabbihi në El-Akdul Ferid thotë:
„Aliu, Abasi dhe Zubejri ishin në shtëpinë e Fatimes, ndërkohë Ebu Bekri dërgoi Omer ibn Hatabin që t'i dëbonte nga shtëpia e Fatimes, duke i thënë: "Nëse ata refuzojnë të dalin, luftoji ata." Pastaj Omeri mori një vatër zjarri për t'ia zjarrin shtëpisë së tyre. Pastaj Fatimeja e pyeti: “Bir i Hattabit, a ke ardhur të na djegësh shtëpinë?” Ai tha: “Po, ose pranone atë që e ka pranuar umeti”.
(El-Akdul Ferid, Ibn Abdi Rabbihi, vëll. 4, kur përmendi grupin që mungonte në betimin ndaj Ebu Bekrit.)
A është Fatimja, liderja e të gjitha grave të botës, dy djemtë e saj - liderët e të rinjve në Xhenet dhe dy borzilokët e Profetit në këtë Umet, siç transmetohet nga Sahihët e Ehli-Suneh vel Xhematit, për t'u nënçmuar dhe poshtëruar kështu? Kështu që Omeri madje betohet para turmës se do t'i djegë në shtëpi nëse ata refuzojnë t'i bëjnë betimin Ebu Bekrit.
Çështja është se nëse pas kësaj në shpirtrat e njerëzve mund të mbetej respekt për Ali ibn Ebi Talibin, të cilin shumica e urrente dhe ia kishte zilinë, ndërkohë që pas vdekjes së Profetit, ai u bë lider i palës opozitare, ndërsa nuk kishte asnjë nga të mirat joshëse dhe të rrejshme të kësaj bote, me të cilat do t'i bënte njerëzit për vete.
Buhariu transmeton në Sahihun e tij se Fatimeja i kërkoi Ebu Bekrit trashëgiminë e saj nga babai i saj, Pejgamberi i Zotit, s.a.v.a., dhe atë që i kishte dhënë Allahu në Medine, që përkonte me tokën e Fedekut, e që gjithashtu ajo kërkoi pjesën e saj prej një të pestës nga plaçka luftarake nga Hajberi. Ebu Bekri refuzoi t'i jepte Fatimes ndonjë nga këto, kështu që Fatimja u zemërua me të dhe nuk foli me të deri sa u shpëngul nga kjo botë.Pas Profetit, Fatimeja jetoi gjashtë muaj. Kur ajo vdiq, burri i saj Aliu e varrosi fshehurazi natën dhe nuk e ftoi Ebu Bekrin në varrimin e saj. Gjatë jetës së Fatimes, Aliu ndjeu se njerëzit kishin shprehje respekti, por pasi Fatimeja vdiq, ai respekt ndaj tij u zhduk, kështu që ai u detyrua të pranonte paqen me Ebu Bekrin dhe t'i jepte një betim, të cilin nuk ia dha gjatë gjithë atyre muajve.
(Sahih Buhari, 5/82, Kapitulli Beteja e Hajberit (bab ghazwetu Khyber); Sahih Muslim, Kitabul Xhihad)
Dhe kështu partia në pushtet arriti ta izolojë Ali ibn Ebi Talibin, ekonomikisht dhe nga ana sociale ta largojë atë nga sytë e njerëzve. Në mesin e tyre nuk kishte mbetur asnjë respekt për të, sidomos pas vdekjes së Fatime Zehras. Aliu u detyrua të bënte paqe me Ebu Bekrin dhe t'i betohej atij, sipas asaj që transmetohet nga Buhariu dhe Muslimi.
Buhariu transmeton “Aliu refuzoi fytyrat e njerëzve” që na tregon se me sa urrejtje dhe keqdashje u përball Ebu Hasani (paqja qoftë mbi të!) pas vdekjes së kushëririt dhe gruas së tij. Ka të ngjarë që disa nga sahabët, kur e takonin, e shanin, mallkonin dhe talleshin me të. Dhe kjo është arsyeja pse Aliu refuzoi fytyrat e tyre, për shkak të së keqes që pa prej tyre.
Në këtë kapitull nuk duam të paraqesim sekuencën e ngjarjeve në histori dhe padrejtësinë që i është bërë Aliut. Ne duam të tregojmë të vërtetën e hidhur dhe të dhimbshme. A nuk është kjo e vërteta, se ai që mbante flamurin e Sunetit të Profetit dhe ishte dera e diturisë së Profetit, u refuzua, dhe nga ana tjetër, ata që ndihmuan ixhtihadin sipas gjykimit të tyre dhe refuzuan Sunetin e Profetit u bënë sundimtarë dhe mbështeteshin nga shumica e sahabëve.
Izolimi politik i opozitës
Me gjithë bojkotin e fortë, konfiskimin e pasurisë dhe izolimin e tyre nga bashkësia islame, kështu që njerëzit u larguan nga Ali ibn Ebi Talibi, siç e thamë tashmë, partia në pushtet nuk u mjaftua me të gjitha këto, por u përpoq ta izolonte atë nga politika dhe ta largonin atë nga i gjithë aparati drejtues dhe ndalimin e pjesëmarrjes së tij në çdo detyrë qeverisëse, apo dhënien e ndonjë përgjegjësie. Si guvernatorë të tyre, ata emëruan mëkatarë nga Umajadët të cilët luftuan kundër Islamit për sa kohë që ishte gjallë i Dërguari i Zotit, s.a.v.a. Imam Aliu qëndroi larg skenës së jetës politike për një çerek shekulli, pra nga koha e kalifateve të Ebu Bekrit, Omerit dhe Uthmanit. Ndërsa disa sahabë, si qeveritarë të pushtetit qendror, grumbulluan pasuri, ar dhe argjend dhe u pasuruan në kurriz të muslimanëve, deri atëherë Ali ibn Ebi Talibi ujiti palmat e çifutëve për të fituar ushqim me duart e tij dhe me djersën e ballit së tij.
Kështu jetoi porta e diturisë, bekim për umetin dhe bartësit e sunetit, i izoluar në shtëpinë e tij, vlerën e të cilit e dinin vetëm disa njerëz të dobët që numëroheshin me gishta. Ata e ndoqën dhe u mbajtën pas litarit të tij.
Gjatë kalifatit të tij, Imam Aliu u përpoq t'ia kthejë botën Kur'anit dhe Sunetit, por nuk ia doli, sepse ata me këmbëngulje pranuan ixhtihadin e Umer ibn Hattabit, kështu që shumica e tyre në xhami bërtisnin: "Ah! po çka u bë me Sunetin e Omerit tonë!”
Nga e gjithë kjo konkludojmë se Aliu dhe përkrahësit e tij iu përmbajtën Sunetit të Pejgamberit, alejhi selam, dhe se ata punuan në ringjalljen e tij ndërsa kurrë nuk devijuan nga Suneti, si pjesa tjetër e umetit që pasoi bidatet e Ebu Bekrit, Omerit, Osmani, të cilat sipas transmetimeve nga Ajsheja u konsideruan si “bidate të bukura”.
(Sahih Buhari, 2/252, babu salati-t-teravih (kapitulli mbi teravijjen); 7/98.)
Ky nuk është vetëm një pohim i thjeshtë, por një e vërtetë për të cilën të gjithë muslimanët pajtohen i regjistruar edhe në Sahihët e tyre dhe i njohur për të gjithë studiuesit e drejtë.
Imam Aliu e dinte përmendsh Kuranin dhe i dinte të gjitha porositë e tij duke qenë i pari që e tuboi atë, sipas dëshmisë së vetë Buhariut. Ebu Bekri, Omeri dhe Osmani nuk e dinin përmendsh Kur'anin, prandaj nuk ishin hafiz dhe as nuk i dinin të gjitha urdhëresat e tij.
(Mosnjohja e dispozitave mbi kelalen, që ishte rasti me Omerin, është e njohur në librat sunite. Gjithashtu, mosnjohja e tij e dispozitave të tejemmumit, e cila përmendet nga Buhariu në Sahih l/90, është gjithashtu e njohur për të gjithë.)
Historianët kanë numëruar se Omeri ka thënë shtatëdhjetë herë:
“Sikur të mos ishte Aliu, Umeri do të ishte shkatërruar”.
Dhe Ebu Bekri tha: "Nuk dua të jetoj në kohën kur ti nuk do të jeshë, o Ebu Hasan."