Janë transmetuar disa hadithe që degradojnë Ehli Bejtin
Në "Librin e fushatave luftarake" në "Kapitulli mbi dëshminë e engjëjve në Bedër", vëll. 5, f. 16, Buhariu transmeton nga Ali ibn Husejni, nëpërmjet Husejn ibn Aliut, se Aliu ka thënë:
“Kam marrë një deve femër si hums. Kur kisha ndërmend të martohesha me Fatimen, vajzën e Profetit, s.a.v.a., pata marrëveshje me një farkëtar nga fisi Beni Kajnuk që të vinte me mua për të sjellë një përzgjedhje barishtesh me aromë të këndshme dhe që ai këto t'ia shiste farkëtarëve të tjerë, kështu që unë të fitoja për dasmë. Kam përgatitur shalë, çanta dhe litarë për dy devetë e mia (femra), ndërsa ato u gjunjëzuan pranë dhomës së një ensariu. U ktheva pas gjithçkaje që kisha përgatitur dhe erdha përsëri te devetë e mia dhe kisha çfarë për të parë. Gungat e tyre ishin prerë, ijet e tyre ishin hapur ashtu që mëlçitë iu kishin dalur jashtë. Duke parë gjendjen e deveve të mia, nuk munda ta mbaja veten. Duke qarë, pyeta: "Kush e bëri këtë?" Njerëzit u përgjigjën: "Hamza ibn Abdulmutalibi, i cili erdhi me disa ensarë dhe tani është duke pirë në këtë shtëpi." U nisa derisa arrita te Profeti, s.a.v.a., me të cilin ishte edhe Zejd ibn Harisi. Profeti vuri re në fytyrën time gjurmë trishtimi dhe më pyeti: "Çfarë të ka ndodhur?" Unë iu përgjigja: “O i Dërguar i Allahut, nuk kam përjetuar një ditë si kjo e sotmja. Hamza goditi dy devetë e mia, ua preu gungat, ua hapi barkun dhe tani është ulur në atë shtëpi duke pirë me shoqërinë.” I dërguari i Allahut kërkoi petkun e tij, e veshi dhe u nis i shoqëruar nga Zejd ibn Harisi. Arritën në shtëpinë ku po qëndronte Hamzai. Ai kërkoi leje për të hyrë. Pas leje hyri dhe i gjeti të dehur. Profeti filloi ta kritikonte Hamzën për atë që kishte bërë, por sytë e tij ishin bërë të kuqrremtë nga dehja. Ai drejtoi shikimin në syytë e të Dërguarit të Allahut, më pas uli shikimin në gjunjët e tij, pastaj në barkun e tij, dhe pastaj shikoi fytyrën e tij dhe tha: "A nuk jeni ju tjetër veçse robër të babait tim?" I Dërguari i Allahut e kuptoi se ai ishte i dehur, u kthye dhe u largua prej tij.”
Shikoni këto transmetime të mbushur me gënjeshtra, akuza të rreme, që synojnë ta degradojnë liderin e dëshmorëve, sepse ai është krenaria e Ehli Bejtit. Mjafton vetëm ajo që për të Imam Aliu, a.s., ka shprehur krenarinë në vargjet e tij, si: “Dhe Hamza, kampion i dëshmorëve, është xhaxhai im” dhe sa herë i Dërguari i Allahut, s.a.v.a. ishte krenar për të duke theksuar se kur u vra, ai vajtoi dhe qau aq shumë pas tij, saqë në fund i dha emrin "lideri i dëshmorëve".
Hamza është xhaxhai i Profetit, nëpërmjet të cilit Allahu e forcoi Islamin. Kur disa nga muslimanët e dobët adhuronin në fshehtësi, ai mori një qëndrim të hapur kundër kurejshëve dhe u ngrit në mbrojtje të nipit të tij. Hamza bëri hixhretin para Profetit dhe përgatiti terrenin për atë ditë madhështore. Hamza ishte me nipin e tij Aliun, heroin e Bedrit dhe Uhudit.
Buhariu është i kënaqur të transmetojë blasfemi të tilla që shkatërrojnë krenarinë e Ehli Bejtit ndërsa vargu i falsifikatorëve të tillë që transmetojnë tradita të tilla është i gjatë. Buhariu tha: “Atë na e ka transmetuar Abudani përmes Junusit, Ahmed ibn Salihut, Ambasatit dhe Junusit, përmes Zuhrit, të cilin e ka transmetuar nga Ali ibn Husejn.
Janë shtatë persona në zinxhir që transmetojnë para Ali ibn Husejnit (Zejnul Abidin). A është e mundur që Ali ibn Huseini ka transmetuar gënjeshtra të tilla dhe që lideri i shehidëve ka pirë alkool pasi pranoi Islamin dhe pas hixhretit dhe pak para vdekjes së tij. Sepse, sipas traditës, Ali ibn Talibi përgatiti dasmën që u bë në vitin e 2-të. pas hixhretit. Thuhet se Pejgamberi i dha h. Aliju 2 deve si pjesë e plaçkës së luftës nga Bedri. Si mundet kjo t’i ndodhë Hz. Hamzait, që pas Bedrit, ai të lëshohet në nivel sa ta dëgjojë këngëtarin e shthurur dhe kërkesën e tij për të therur dy deve, për ta bërë këtë menjëherë pa pyetur pse?! A i takon liderit të dëshmorëve të hajë mish të ndaluar pa therje të duhur, të presë gunga dhe të nxjerrë mëlçitë?! A i takon Resulullahut, s.a.v.a., të shkojë të kërkojë leje për të hyrë në një tavernë plot me gjëra të pamoralshme?! A i përgjigjet liderit të dëshmorëve, sjellja me sy të skuqur dhe të fyej të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., kinde, duke i thënë: “Ju nuk jeni tjetër veçse robër të babait tim?”. A ka mundësi që i Dërguari i Allahut të kthehet prapa pa e qortuar, kur dihet se, për hir të Allahut, ai dinte edhe të zemërohej?!
Jam absolutisht i bindur se në hadithin e përmendur fjala ishte për Ebu Bekrin, Omerin, Osmanin, Muavijen në vend të Hamzës, ngase me siguri Buhariu nuk do të përdorte një formë kaq poshtëruese të hadithit. Nëse do ta bënte, ai do ta shkurtonte ose riorganizonte hadithin sipas praktikës së tij të preferuar. Por çfarë mund të bëhet këtu ngase Buhariu nuk ishte i prirur për ata që nuk janë simpatizues të shkollës së kalifit? Edhe pas vrasjes së pothuajse të gjithë familjes së Profetit në Qerbela, ai nuk përmend asnjë prej tyre përveç Ali ibn Husejnit, por edhe atë në mënyrë të rreme në një kontekst negativ. Pse Buhariu nuk ka transmetuar asnjë dispozitë fikhu nga Ehl-i Bejt, as ndonjë urtësi, virtyt, asketizmin e tyre që ishte me bollëk i pranishëm në koleksionet sunnite para se të gjendej në koleksionet e shiave?
Le të shohim një traditë tjetër që cenon autoritetin e Ehli Bejtit. Meqenëse shumë transmetues, në mesin e tyre edhe Buhariu, nuk mund të gjenin asnjë gabim në sjelljen e Aliut, sepse po të kishte një të tillë, ata do ta mbushnin tokën me vajtime dhe zhurmë. Në vend të kësaj, ata iu drejtuan fabrikimit të haditheve duke pretenduar se Aliu nuk i kushtonte rëndësi namazit.
Në “Librin e eklipsit të trupave qiellorë” në “Kapitulli mbi nxitjen e Profetit për të falur natën”, Buhariu në Sahihun e tij vëll. 2, fq. 43, përcjell nga Ebul Jemani, dhe ky nga Shu'ybi, ky nga Zahriu, ai nga Ali ibn Husejni, ai nga Husejn ibn Aliu, dhe ai nga Ali ibn Ebi Talibi që një natë i Dërguari i Zotit trokiti në derën e Fatimes dhe tha:
"A nuk jeni duke u falur?" Unë i thashë: “O i Dërguari i Allahut, shpirtrat tanë janë në duart e Allahut. Kur Ai dëshiron, Ai na zgjon dhe ne e falemi.” Pejgamberi, s.a.v.a., u largua pasi e thamë këtë, pa asnjë përgjigje. Dhe pastaj teksa kthehej, duke goditur duart për kofshët e tij, dëgjova duke thënë: "Vërtet njeriu është një debatues i madh".
Ke frikë Allahun, Buhari!
Ky është Ali ibn Ebi Talibi për të cilin po diskutojmë. Historianët kanë shënuar se ai e falte namazin e natës (betejën e Sifinit) duke e zgjatur sexhden në mes të vijave të para të betejës, ndërsa rreth tij fluturonin shigjeta dhe shtiza dhe nuk e ndërpriste namazin.
Ali ibn Ebi Talibi ishte ai që u shpjegoi njerëzve parimet e së vërtetës dhe ligjit hyjnor dhe gjithmonë do të theksonte përgjegjësinë e njerëzve për veprat e tyre. A e imagjinoni atë në këtë hadith si një fatalist që beson në kaderin e plotë dhe mbi këtë bazë argumenton me Profetin me fjalët: "Shpirtrat tanë janë në duart e Allahut, kur Ai dëshiron Ai na zgjon dhe ne atëherë falemi", duke dashur të thoshte se ne falemi kur të dojë Allahu, dhe ne flemë (ne nuk falemi) kur të dojë. Ky është Hz. Aliu, dashuria ndaj të cilit është shenjë besimi dhe urrejtja ndaj tij është shenjë e hipokrizisë. Për më tepër shpifë për të se ai ishte debatuesi më i madh në shumicën e gjërave. Kjo është një gënjeshtër e tmerrshme me të cilën nuk do të pajtoheshin, madje as Ibn Mulxhemi, vrasësi i tij, as Muavija, i cili i inkurajonte njerëzit ta mallkonin.
Është një gënjeshtër transparente, por ju keni shkuar shumë larg në dëshirën tuaj për t'u bërë lajka personaliteteve të kohës tuaj (armiqve të Ehli Bejtit). Ata e ngritën kujtimin tuaj në këtë botë kalimtare, por ju zemëruat Allahun me qëndrimin tuaj ndaj të parit të besnikëve, ndaj atij me shenja të dukshme të Xhenetit, që do t'i ndajë njerëzit në Xhenetlinjë dhe ata që do të shkojnë në ferr. Ata do të qëndrojnë në Ditën e Gjykimit dhe të gjithë do të njihen nga shenjat e tyre.
Hiskani el-Hanefi në veprën e tij Shawahidul-Tenzil, vëll. 1, fq. 198, në një koment të fjalës së Allahut: "Dhe në lartësi, njerëzit do të dallohen për nga shenjat e tyre." Transmeton El-Hakimi nga Aliu i cili tha:
“Në Ditën e Gjykimit ne do të qëndrojmë mes Parajsës dhe Ferrit, dhe secilin që na ka ndihmuar do ta njohim sipas shenjave të tij, ashtu që ne do t’ia lejojmë hyrjen në Parajsë, ndërsa po nga shenjat që do të kenë ne do t’i njohim edhe ata që na kanë urryer. Ai do t’i thotë zjarrit: “ky është për mua (në Parajsë), ndërsa ai është për ty ".
Ibn Haxheri në Savaikul-Muhrika, fq. 101, thotë:
“Është transmetuar nga Profeti se ai ka thënë: “O Ali, ti je ndarësi mes Xhenetit dhe Xhehenemit. Ditën e Gjykimit do t'i thuash zjarrit: "Ky është për mua dhe ky për ty." "E kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut duke thënë: "Nuk do të lejohet të hyjë askush (në Parajsë) përveç atij që do t’i japë leje Aliu.”
Sigurisht që për Buhariun ishte e vështirë që shembulli i tij Omer ibn Hatabi të mos falte namazin derisa ishte xhunub, ndërkohë që nuk kishte ujë dhe që këtë qëndrim e theksoi edhe gjatë kalifatit të tij, duke thënë: “Sa për mua, nuk do të falem (në një gjendje të tillë) ”, duke sfiduar kështu Kuranin dhe Sunetin.
Prandaj Buhariu iu drejtua falsifikatorëve që shfikën këtë për ta akuzuar Hz. Aliun –prijësin e besnikëve, se ishte përtac dhe se nuk e kryente namazin e rekomanduar të natës. Madje, edhe nëse supozojmë se ky hadith është i vërtetë, nuk ka kundërshtime apo mëkate të Hz. Aliut për moskryerjen e namazit fakultativ. Sepse ai që e kryen merr shpërblim për të, e nëse nuk e kryen, nuk ka qortim. Nuk mund të bëhet krahasim në peshën e veprës për dikë që (gjoja) nuk e fal namazin vullnetar të natës dhe Omerin që nuk e kryen namazin farz. Nuk ka bazë që ky hadith të jetë i saktë edhe nëse është nga Buhariu.
Sahih Buhariu, megjithatë, është një koleksion autentik për Ehli Sunnetin, ndërsa Ehli Suneti mbështet shkollën e kalifëve e cila bazohet kryesisht në politikën umajade dhe abasite. Një kërkues objektiv i së vërtetës mund ta njohë këtë të vërtetë pa asnjë problem, e cila nuk është më sekret për askënd.
Ehli Suneti dhe Xhemati, pasi pranuan të ndiqnin shkollën e Kalifit, politika dhe veprimet e të cilit bazoheshin në armiqësinë dhe luftën kundër Ehli Bejtit dhe simpatizantëve të tij, kështu u bënë, ndoshta në mënyrë të pavetëdijshme, armiku i Ehli Bejtit. Bejt. Për pasojë, statusi i Buhariut neve na është prezentuar në shkallën më të lartë të respektit. Prandaj, ju nuk do të gjeni te Buhariu ndonjë legalitet të Ehli Bejtit, asnjë fjalim të dymbëdhjetë imamëve, madje as të atij që përfaqëson "Portën e qytetit të dijes së Profetit", atë që ishte në lidhje me Pejgamberi, s.a.v.a., si Haruni në raport me Musain, a.s.
Pyetja që duhet t'i bëhet Ehli Sunetit është: Si e ka merituar Buhariu që ta keni atë në shkallën më të lartë të respektit te ju? Unë mendoj se përgjigjja e vetme për këtë pyetje është se Buhariu:
1. Ndryshoi hadithet që preknin dinjitetin e disa sahabëve, veçanërisht Ebu Bekrit, Omerit, Osmanit, Muavijes. Kjo ishte ajo që dëshironin Muaviu dhe sundimtarët pas tij.
2. Përhapi hadithe që flisnin kundër pamëkatësisë së të Dërguarit të Allahut duke e paraqitur atë si një person të zakonshëm të prirur ndaj gabimeve. Kjo është ajo që pushtetarët kanë kërkuar në çdo kohë.
3. Ai transmetoi hadithe të rreme për nder të tre kalifëve të parë, në të cilat i lartësoi ata mbi Ali ibn Ebi Talibin. Dhe kjo është pikërisht ajo që dëshironte Muavija, të fshinte plotësisht kujtimin për Aliun.
4. Ai ka transmetuar hadithe të trilluara që zhvlerësojnë dinjitetin e Ehli Bjat.
5. Binte hadithe të tjera që mbështesnin fatalizmin, antropomorfizmin (mishërimi i Zotit), interpretimi i fatit në frymën e nevojave të kalifatit. Kjo ishte ajo që Umajadët dhe Abasidët propaganduan për dëshirën për të mbërthyer fatin e komunitetit.
6. Ka transmetuar hadithe të falsifikuara në kufi me mitet, legjendat dhe përrallat, me qëllim që të frikësojnë umetin dhe të krijojnë konfuzion në të. Sepse kështu donin pushtetarët në kohën e tij.
Këtu do të citoj një shembull: Buhariu në “Librin e fillimit të krijimit” në “Kapitulli për kohën e xhahilijetit”, vëll. 4, f. 238, përmes një zinxhiri transmetuesish, transmeton nga Nuajm ibn Hamid, Husejn ibn Husejn, Amr ibn Mejmun i cili tha:
“Kam parë një majmun në kohën e xhahilijetit i cili bëri kurvëri. Majmunët e tjerë u mblodhën për ta vrarë me gurë. Ata e gjuajtën me gurë dhe unë e gjuaja me gurë bashkë me ta.”
Ne i themi Buhariut:
Ndoshta Allahu xh.sh., e gjithë lavdia i takon Atij, për shkak të mëshirës së tij ndaj majmunëve, i ka degraduar rregullat e gjuajtjes me gurë, të cilat ua ka obliguar pas dëbimit të tyre nga Xheneti, dhe ua ka lejuar atyre prostitucionin gjatë Islamit, pasi ai ishte i ndaluar në xhahilijet. Si rezultat i kësaj, asnjë musliman nuk ka pretenduar ndonjëherë se ka marrë pjesë në procesionin e gurëzimit të majmunëve që nga koha e misionit të Muhamedit e deri më sot.