Ligjërata 87

 

Mbi cilësitë e besimtarit të vërtetë

 

O krijesa të Allahut! Më i dashuri i Tij është ai, të cilit Zoti i fali fuq inë për t’i mbajtur në zap pasionet, në mënyrë të atillë që ana e tij e brend shme të jetë e kredhur në përdëllim, e ana e tij e jashtme të jetë e veshur në frikë. Në zemër të tij driton feneri i udhërrëfimit dhe për të pret e shtruar gostia ditën që do t’i vijë.

 

Ai e shikon afër atë që duket larg, dhe e pranon të vështirën për të lehtë. Ai sodit e percepton e sheh e kujton Zotin tek ngut ritmin e veprimit të tij; e gjen ujin e pishëm tek burimi që arrihet nëpër udhë të hapura lehtësisht e aty pi sa kënaqet e i futet rrugës së rrafshtë. Ai shpëtoi nga brengat, sepse i zhveshi rrobat e dëshirave, përveç njërës që është e veçantë për të. Ai është i siguruar nga rënia në udhë të keqe e nga shoqëria me robërit e pasionit. Ai është çelës për portën e udhërrëfimit dhe dryn për dyert që shpien drejt rrënimit. Ai e ka parë rrugën e tij dhe di të eci nëpër të. Ai e njeh kolonën e tij dhe i ka lënë pas ujërat e tij të thella. Ai është mbërthyer pas vegjave që nuk shqiten e pas litarëve që nuk këputen. Ai ka arritur lartësitë e bindjes, ku është si drita e diellit. Ai është i vendosur për Zotin e Lavdishëm e për kryerjen e veprave fisnike, duke përballuar çdo gjë që i vjen ndesh dhe duke hedhur hapat e duhura. Ai është çirak në terrin e natës e hedh dritë mbi tërë verbëritë. Ai është bërë i zoti të tregojë udhën nëpër shkretëtirën e pamatë, është bërë perde për terrin dhe dërmë për dred hitë djallëzore. Kur ai flet, bën që të kuptohet, e kur ai hesht, është i sigurtë që ashtu duhet bërë.

 

Ai bëri çdo gjë vetëm për Zotin, prandaj dhe Zoti e bëri të Tijin. Kështu, ai u shndërrua në një minierë të Besimit të Tij dhe në një shtyllë të fuqishme mbi tokën e Tij. Ai e detyron veten të ndjekë vetëm drejtësinë, duke parë si hap të parë të saj shporrjen e pasionit nga zemra e tij. Ai e thotë të drejtën dhe ve pron në pajtim me të. Nuk ka të mirë, që ai të mos e ketë synuar, e as vend të dëshiruar928, tek i cili të mos ketë shkuar. Fillin e jetës së tij e ka lidhur në vargjet e Kur’anit, që u bë për të udhërrëfyes dhe prijës. Ai shkon aty ku e shpie Kur’ani, dhe ngulet aty ku e vendos Kur’ani.

 

Karakteristikat e besimtarit të pasinqertë

 

Tipi tjetër i njeriut është ai që vetëquhet i mësuar pa qenë i mësuar. Ai qëmton padije nga i padituri dhe çoroditje prej të çoroditurit. Ai u ka ngritur njerëzve një grackë të thurur me litarët e mashtrimit e fjalë të pavër teta. Ai e merr Kur’anin si ia duan punët dhe pasionet e tij. Ai i bën njerëzit të ndihen të sigurtë nga mëkatet e rënda e i merr lehtë edhe krimet më të rënda. Pretendon se është në pritje të sqarimit të dyshimeve, por mbetet i zhytur kokë e këmbë në to; thotë se u druhet risive, po është i mbytur në to; zemrën e ka si të bishës dhe vetëm formën ka njerëzore; nuk e di ku është dera e udhërrëfimit për të trokitur, as derën e çoroditjes, për t’i ndenjur larg. Mendja e njerëzve të tillë ka vdekur e është varrosur në trupin e tyre ende të gjallë. Për pasardhësit e Profetit të Shenjtë ‘Ku jeni duke shkuar’ dhe ‘ku lejoni që t’ju shpien?’.

 

Simbolet e udhërrëfimit janë më këmbë, shembujt e virtytit janë të qartë dhe minaret e dritës janë ngritur. Pra, në cilin qorrsokak, po futeni dhe si po endeni kësh tu, ndërkohë që keni midis jush pasardhësit e Profetit? Ata janë fenerët e së Drejtës, shenjat e Besimit dhe gjuhët e së Vërtetës. Jepuni të njëjtin vend që i dhatë dhe Kur’anit dhe shkoni drejt tyre si ato devetë e etura kur i afrohen burimit freskishumë.

 

O njerëz, mbajeni mend atë thënien e ProfetitI: Ai nga ne që vdes, nuk është i vdekur në të vërtetë, dhe ai nga ne që është kalbëzyer, nuk është kalbëzyer. Mos thoni gjë nga ato që nuk i kuptoni, sepse më e shumta e së Vërtetës është në ato që mohoni. Pranojeni argumentin e atij, kundër të cilit nuk keni argument.

 

Dhe ai jam unë. A nuk kam vepruar unë përpara jush sipas Kur’anit? dhe a nuk i mbaj unë pasardhësit e Pro fetit midis jushII? Unë e ngula flamurin e Besimit në mes jush me fjalën e me veprën time; unë jua mësova caqet e të ligjshmes e të paligjshmes, unë ju vesha me rrobet e sigurisë dhe me drejtësinë time, unë jua shpalosa qilimin e virtytit përpara këmbëve, e unë jua tregova përmes meje sjelljet e larta dhe fisnike.

 

Mos e lodhni imagjinatën tuaj për atë që syri juaj nuk mund ta shikojë e mendja juaj nuk mund ta perceptojë. Pjesë e po asaj ligjërate, lidhur me fisin Umejjad Beni Umejjadët do ta mbajnë për një kohë të gjatë në zap shtetin Islam, aq sa njerëzit do të mendojnë se pushteti i tyre do të jetë i përhershëm dhe se mizoritë e tirania e tyre mbi muslimanët nuk do të marrin fund kurrë. Kush mendon kështu e ka gabim.

 

Në fakt janë vetëm disa pak pika nga gëzimi i jetës, që do i thithin për ca kohë; po pastaj do t’i vjellin përsëri të tëra, pak enga pak.

 

_________

 

(Kjo thënie e Profetit është provë vendimtare e pikëpamjes që jeta e pjesëtarëve të Ehli Beitit nuk merr fund dhe që vdekja e dukshme nuk bie asnjë ndryshim në mënyrën e tyre të të jetuarit. Por mendja njerëzore është e paaftë të kuptojë të vërtetën dhe gjithë ngjarjet e kësaj jete. Përtej kësaj bote shqisore ka shumë të vërteta, që mendja e njeriut nuk mund t’i kuptojë. Kush mund të thotë, si do t’u jepet përgjigje pyetjeve të engjëjve Munker dhe Nakir në skutat e ngushta të varrit, ku nuk është e mundur as të marrësh frymë?

 

Dhe, po kështu: Cili do të ishte kuptimi i jetës së martirëve në çështjen e Zotit, nëse ata nuk kanë  as shqisa, as lëvizin dhe as nuk mund të shikojnë e dëgjojnë? Megjithëse ata na duken të jenë vdekur, Kur’ani dëshmon për jetën e tyre: “Dhe mos thoni se kanë vdekur ata që ranë theror në rrugën e Zotit. Jo! Ata janë gjallë, por ju s’i dalloni.” (Kur’ani, 2:154).

 

Në një vend tjetër thuhet për jetën e tyre: “Mos i quani të vdekur ata që u martirizuan në rrugën e Zotit. Jo! Gjallë janë ata, pranë Zotit të tyre, që i mban.” (Kur’ani, 3:169). Po, përderisa mendjes e gjuhës u vihet një kufizim, që të mos i quajnë dhe shikojnë si të vdekur martirët e zakonshëm, si mundet të mos jenë gjallë gjithë kohës ata, kokat e të cilëve i ishin premtuar shpatës dhe gojët e të cilëve i ishin taksur helmit vdekjeprurës? Imam Aliu thotë se trupat e tyre nuk do kenë shenja shkatërrimi apo prishjeje me kalimin e kohës, por do mbeten në të njëjtën gjendje që ishin kur ranë martirë.

 

Këtu nuk ka asgjë për t’u habitur, përderisa ka ende trupa të vdekur që ruhen nëpërmjet mjeteve materia le. E nëse është e mundur të veprohet kështu me këto mjete, pse duhet të ishte jashtë fuqive të Krijuesit të Plotfuqishëm ruajtja nga ndryshimet e prishja e trupave të atyre, të cilëve Ai u kishte dhuruar bekimin e jetës së përjetshme?

 

Profeti thotë lidhur me martirët e Bedrit: Mbështillini me qefin, edhe pse plagët u rrjedhin gjak. Kur të ngrihen për Ditën e Gjykimit, gjaku ka për t’u dalë nga fytet gulfa-gulfa. II‘Thikl-i Ekber’ nënkupton Kur’anin, ndërsa ‘Thikl-i Esgher’ Ehl-i Beitin, si në thënien e Profetit: “Po lë te ju dy gjëra me peshë”, që janë Kur’anin e Ehl-i Beitin.

 

Ka disa arsye, që përdoret kjo fjalë: e para, ‘Thikl’ do të thotë ‘çantë me pajime personale të udhëtarit’, duke theksuar kështu faktin se kjo çantë është tepër e nevojshme për udhëtarin e mbrohet prej tij me kujdes. E dyta, ka kuptimin ‘gjë e çmuar’; dhe duke qenë e një rëndësie kaq të madhe, njerëzit janë të detyruar të ndjekin urdhëresat e Kur’anit e praktikën e Ehl-i Beitit.

 

Zoti i ka marrë masat për ruajtjen e Kur’anit e Ehli Beitit deri në Ditën e Gjyqit të Fundit, prandaj dhe janë quajtur ’Thekalejn’935. Para se të largohej nga kjo botë për në tjetrën, Profeti i shpalli ata të dy si pasuritë e tij më të paçmueshme dhe shprehu amanetin e tij që njerëzit t’i ruanin përjetësisht në mes tyre. E treta, ata janë quajtur ‘Thekalejn’ për shkak të pastërtisë e vlerës së tyre të lartë, sepse ’Thikl’ do të thotë ‘i pastër e i dëlirët’. Lidhur me këtë, Ibn Haxher el-Mekki shkruan:

 

Profeti i ka quajtur Kur’anin dhe Pasardhësit e Tij ‘Thekalejn’, sepse ’Thikl’ do të thotë ‘gjë e pastër, e dëlirët dhe e ruajtur’, cilësi kjo që është e vërtetë për të dyja. Në fakt, secili prej tyre është thesar i dijes Hyjnore dhe burim i sekreteve të dijes e të  urdhëresave fetare. Për këtë arsye vullneti i Profetit ishte që njerëzit t’i ndiqnin dhe t’u mbeteshin besnikë e të merrnin prej tyre dije. Dhe, midis tyre, ai që meriton më shumë të dashurohet është Imami dhe Dijetari i familjes së Profetit, Ali bin Ebu Talibi (Zoti ia ndriçoftë fytyrën) për shkak të mprehtësisë së tij të madhe e bollëkut të dijeve të tij, që ne i kemi përshkruar më përpara. (es-Sawa’ik ul-Muhrike, f. 90). Meqë Profeti ia ka përshkruar Kur’anin Zotit, nisur nga përfshirja e dukshme e Tij, kurse pasardhësit e tij vetvetes, Kur’ani është quajtur pesha e madhe, duke u bazuar në statusin e natyrshëm të tij, kurse pasardhësit e tij - pesha e vogël. Por, po të nisemi nga pikëpamja e bazimit të veprimeve tona në to, të dyja kanë rëndësi të njëjtë. Ndërkaq është e qartë që, në pikëpamje të dobisë në formimin dhe zhvillimin e karakterit, pala folëse936 ka status më të lartë në raport me palën jo - folëse.)