Ligjërata 67
Pasi vdiq Profeti, Imam Aliu u informua për ngjarjet në Sakife të fisit Saide.
Ai pyeti se çfarë kishin thënë ensarët, dhe njerëzit iu përgjigjën se ata kishin kërkuar një kryetar nga radhët e tyre dhe një tjetër nga të tjerët. Atëhere Imam Aliu tha:
Pse nuk sollën prova për amanetin që ka lënë Profeti për ta: “Kushdo që është i mirë ndër ensarët, duhet trajtuar mirë, dhe kushdo që është i keq, duhet falur”? Njerëzit e pyetën: “Çfarë ka kundër tyre në këtë thënie?” Imam Aliu tha: Nëse qeverisja do të ishte caktuar për ta, s’do kishte testament në mbro jtje të tyre. Pastaj ai tha: Çfarë paraqitën Kurejshët si arsye? Njerëzit iu përgjigjën:
“Ata këmbëngulën se i përkisnin pemës gjen ealogjike të Profetit”.
Atëhere Imam Aliu tha: Ata këmbëngulën me pemën, por i plaçkitën dhe s’i përfillën frytet e saj.
__________
(Në mbledhjen e Sakifes të fisit Saide, muhaxhirët e arritën suksesin ndaj en sarëve duke argumentuar se Kalifati u takonte vetëm të afërmve në fis me Profetin. Kjo logjikë ishte e mjaftueshme që turma e madhe e ensarëve të tërhiqte pretendimet para tre muhaxhirëve, që ia dolën ta fitonin Kalifatin vetëm me ndihmën e origjinës së tyre. Lidhur me ngjarjet e Sakifes, Taberiu shkruan se ensarët ishin grumbulluar në Sakife të f isit Saide për t’iu betuar Sa’d bin Ubades për besnikëri.
Këtë gjë e morën vesh në një farë mënyre dhe Ebu Bekri, Umeri dhe Ebu Ubeide ibn ul-Xherrahu, të cilët shkuan, edhe ata, në atë mbledhje. Umeri kishte menduar diçka për këtë rast dhe u ngrit që të f liste, por Ebu Bekri e ndaloi dhe e mori fjalën vetë. Pasi lëvdoi Zotin e Hixhretin e muhaxhirëve, si dhe qenien e tyre më të hershme në Islam, ai tha: Janë ata që e adhuruan Zotin të parët ndër të gjithë dhe e pranuan besimin në Zotin, dhe janë ata të afërm dhe fis i Profetit. Prandaj vetëm ata e meritojnë Kalifatin, para gjithë të tjerëve. Ata që do t’u dilnin përpara, do bënin padrejtësi. Kur e mbaroi Ebu Bekri fjalimin e tij, u ngrit më këmbë Habab bin Munziri dhe tha duke u drejtuar nga ensarët:
O ensarë!
Mos i jepni fatet tuaja në duart e të tjerëve. Populli është nën kujdes tuaj. Jeni njerëz të nderuar, me pasuri e fis dhe keni përfaqësues. Nëse muhaxhirët kanë përparësi mbi ju në disa drejtime, edhe ju keni përparësi mbi ta në drejtime të tjera. Ju u dhatë strehë atyre nëpër shtëpitë tuaja. Ju jeni krahu i armatosur i Islamit. Me mbështetjen tuaj u ngrit Islami mbi këmbët e tij. Nëpër qytetet tuaja iu lutëm Zotit në paqe.
Kursejani vetes përçarjen dhe shpërndarjen dhe qëndroni të bashkuar te e drejta juaj. Në qoftë se muhaxhirët nuk e lejojnë të drejtën tuaj, thuajuni që të ketë një kryetar prej jush dhe një tjetër prej tyre. Akoma nuk ishte ulur Hababi, pasi tha këto fjalë, kur Umeri u ngrit dhe foli kështu: Është e pamundur që të ketë dy sundimtarë në të njëjtën kohë.
Për Atë Zot, arabët nuk do të pranojnë kurrë të kenë ju si kryetar shteti, përderisa Profeti nuk doli prej jush. Dhe s’ka dyshim që Arabët nuk do të kenë as kundërshtimin më të vogël që Kalifati t’i lihet atij, në shtëpinë e të cilit ka lindur aftësia profetike, në mënyrë që sundimtari të jetë nga e njëjta shtëpi.
Për ata që nuk janë të këtij mendimi, ne mund të japim argumente të qarta. Kush bie në konflikt me ne për çështjen e autoritetit e të qeverisjes së Muhammedit, mbështetet te e padrejta, është mëkatar dhe rrëshqet në shkatërrim. Pas Umerit, u ngrit përsëri Hababi dhe u tha Ensarëve: Shikoni, përmbajuni qëndrimit tuaj e mos ua vini veshin mendimeve të këtij njeriu e të përkrahësve të tij. Ata duan t’i shkelin me këmbë të drejtat tuaja; në qoftë se ata nuk pranojnë, dëbojini bashkë me të tjerët nga qytetet tuaja e merreni Kalifatin vet. Kush tjetër, përveç jush, mund ta meritojë më shumë atë?
Kur Hababi mbaroi, Umeri e qortoi ashpër. U përdorën fyerje të rënda edhe nga ana tjetër dhe situata filloi të keqësohej. Atëhere Ebu Ubeide foli me qëllim që t’i qetësonte ensarët dhe t’i kalonte në anën e tij. Ai tha:
O ensarë! Ju jeni njerëzit që na përkrahët dhe na ndihmuat me çdo mjet. Mos i ndryshoni tani veprimet tuaja dhe mos e zhvlerësoni sjelljen tuaj. Por ensarët nuk pranuan të ndërronin mendje. Ata ishin bërë gati që t’i betoheshin për besnikëri vetëm Sa’dit.
Por, ndërsa po bënin të çoheshin e t’i afroheshin, u ngrit Beshir Khazrexhi, nga fisi kundërshtar i Sa’dit, dhe tha: Pa dyshim ne u ofruam për xhihadin dhe i dhamë përkrahje fesë, por qëlli mi ynë kur vepruam kështu, ishte t’i pëlqenim Zotit dhe t’i bindeshim Profetit të Tij. Nuk është e drejtë të pretendojmë përparësi e krijojmë turbullira në çështjen e Kalifatit. Muhammedi ishte nga Kurejshët, prandaj ata kanë për të një të drejtë më të madhe dhe janë për të më të përshtatshëm.
Sapo shqiptoi Beshiri këto fjalë, midis ensarëve plasi përçarja. Në fakt ky kishte qenë dhe qëllimi i tij, sepse ai nuk mund të pranonte që të ngrihej aq lart një njeri nga një fis rival. Muhaxhirët e shfrytëzuan më së miri këtë përçarje mes ensarëve.
Umeri dhe Ebu Ubeide vendosën t’i betohen Ebu Bekrit për besnikëri. Por ishte Beshiri ai që e vuri i pari dorën e tij mbi atë të Ebu Bekrit e vetëm pas tij u betuan për besnikëri dhe Umeri e Ebu Ubeide. Pastaj erdhën njerëzit e fisit të Beshirit, që u betuan dhe ata, duke e lënë Sa’d bin Ubaden në harresë.
Gjatë kësaj kohe Imam Aliu ishte i zënë me larjen funerale dhe me varrimin e Pro fetit të Shenjtë. Më pas ai dëgjoi për mbledhjen e bërë e mori vesh që muhaxhirët e kishin f ituar davanë, duke u vetëparaqitur si fis i Profetit. Atëhere ai shqiptoi për muhaxhirët shpre hjen e famshme, ‘ata këmbëngulën me pemën, por plaçkitën dhe injoruan frytet e saj’, duke nënvizuar faktin që këto fryte ishin anëtarët e Familjes Profetike.
Logjika ishte e thjeshtë: Nëse pretendimi i muhaxhirëve për qenien nga i njëjti fis me Profetin ishte i pranueshëm, atëhere si mund të shpërfilleshin ata që ishin nga e njëjta familje e tij? Është e çuditshme që Kalifi i Parë, që lidhet me Profetin në brezin e shtatë, kurse Kalifi i Dytë, që lidhet me të në brezin e nëntë, mund të pranohen si të një fisi e të një familjeje me Profetin, ndërsa Imam Aliut, kushëririt të tij të parë, iu mohua statusi i vëllait.)