Ligjërata 48

Mbajtur gjatë marshimit mbi Siri

Zotit ia kemi hua lëvdatën sa kohë bie natë, përhapet errësirë e ngri hen yjet për t’u ulur prapë. Qofsh lëvduar, o Zot, për Mirësinë që nuk të mungon kurrë e favoret që nuk të shlyhen kurrë! Kështu, pra, kam nisur një pararojëI me urdhrin për të kampuar më këtë anë të buzës së ujit, përderisa t’u shkojnë udhëzime të reja. Synimi im është që ta kalojmë lumin e të hidhemi në vendbanimet buzë Tigrit, për të ngritur njerëzit e tyre që të marshojnë kundër armikut së bashku me ne. Në këtë mënyrë do sigurojmë një forcë tjetër në ndihmë tuaj.

 Sejjid Raziu thotë:

Fjala ‘Mitat’ që përdor Prijësi i Besimtarëve në këtë rast, ka parasysh vendin ku ka urdhëruar njerëzit e tij të kampojnë e që ishte bregu i Eufratit. ‘Mitat’ është përdorur për të treguar bregun e një lumi, megjithëse kuptimi i tij letrar është ‘vend i ulët, ultësirë’; ndërsa me fjalën ‘Nutfa’ do të tregojë ujërat e lumit. Kombinimi i gjithë këtyre fjalëve krijon një shprehje të magjishme.

___________

 (Këtë ligjëratë Imam Aliu e ka mbajtur në kampin e ngritur në Luginën e Nakiles, ditën e Premte, më 5 Shewal të vitit 37 H., gjatë marshimit për në Siffin. Pararoja që përmendet në të, ka parasysh dymbëdhjetë mijë luftëtarët e nisur drejt Siffinit nën komandën e Ziad bin Nazrit dhe Shureih bin Haniut. Kurse forca e vogël e Madaenit ishte një grup prej një mijë e dyqind vetash, të cilët iu bashkuan Imam Aliut në përgjigje të thirrjes së tij.)