Ligjërata 202

Imam Aliu tha në rastin e varrimit të Hazreti Fatimesë:

O Profet i Zotit, paqe pastë mbi ty nga unë dhe bija jote, që të ka ardhur afër e ka nxituar të të takojë. O Profet i Zotit, vetëpërmbajtja ime për bijën tënde të zgjedhur ka shteruar e fuqia ime për ta përballuar humbjen është mehur. Veçse kam arsye ta mbaj veten, se isha unë që e përballa gjëmën e madhe të ndarjes së rëndë prej teje, që ma ka helmuar zemrën. Unë të shtriva në varr, kur na le, pasi fryma jote e fundit më kaloi mes qafës e kraharorit. “Ne jemi vërtet të Zotit dhe vetëm tek Ai rikthehemi.” (Kur’ani, 2:156). Tani amaneti është rikthyer dhe ajo që është dhuruar, është marrur mbrapsht përsëri. Hidhërimi im nuk njeh më kufij dhe netët e mia do të mbeten të pagjuma, deri sa Zoti të zgjedhë edhe për mua shtëpinë që banoni ju tani. Sigurisht, bija jote do të të tregojë, se si njerëzit e tuI u bashkuan për t’i krijuar dhembje. Pyete për hollësirat dhe mësoi të gjitha lajmet për situatën. Të gjitha ndodhën në fare pak kohë1606, kur jehona e zërit tënd nuk ishte shuar ende. Pranoni të dy selamin tim, selamin e një të godituri nga hidhërimi, jo të një hipokriti apo të një njeriu të urryer; selam mbi ty, o bijë e Profetit të Zgjedhur të Zotit. U prehsh në paqen që njerëzit nuk ta lejuan në këtë botë! E nëse nisem për në vendin tim dhe largohem nga ky varr, kjo është jo ngaqë jam lodhur nga ti; dhe nëse i bëj këto varre vendin e rikthimit tim të përhershëm, kjo nuk do të thotë që s’kam besim në premtimin e Zotit për duruesit e dhembjes dhe të dëshpërimit.