Ligjërata 181

 Imam Aliu dërgoi një njeriun e tij për t’i sjellë lajme nga një repart ushtarësh nga Kufa, të cilët kishin vendosur të bashkoheshin me harixhitët, po kishin frikë prej tij e nuk guxonin ta bënin haptazi këtë gjë . Kur lajmëtari u kthye, Imam Aliu i tha: “A janë të bindur e do qëndrojnë, apo lëkunden e do largohen?” Lajmëtari iu përgjigj: “Ata janë larguar, o Prijës i Besimtarëve.” Atëhere Imam Aliu tha:

Mëshira e Zotit qëndroftë larg tyre, si në rastin e Themudit. Do pendohen për atë që po bëjnë kur shtizat të jenë flakur drejt tyre e shpatat t’u lëshohen mbi kokë. Shejtani që i largoi sot, nesër do t’i lërë në baltë e s’do t’u dalë për zot. Ata i pret dënim i rreptë për shkak të largimit nga rruga e drejtë, rikthimit në verbërí dhe në udhë të gabuar, si dhe të ikjes nga e vërteta e rënies në faj.

( Një njeri nga fisi Naxhie, i quajtur Harith bin Reshid, luftoi në anën e Imam Aliut gjatë betejës së Siffinit, po pas Arbitrimit kaloi në rebelim. Ai erdhi me tridhjetë persona tek Imam Aliu dhe i tha: “Për Atë Zot, unë nuk i bindem më urdhrit tënd, as do lutem më për ty, por do largohem prej teje qysh nesër”. Atëhere Imam Aliu i tha: “Në fillim ti duhet të kuptosh arsyet që qëndrojnë në themel të këtij Arbitrimi dhe të diskutosh me mua. Kur të krijosh bindjen tënde, bëj si të duash”. Ai iu përgjigj se do të vinte ditën e nesërme prapë për të diskutuar lidhur me këtë problem. Imam Aliu e paralajmëroi: “Shiko, mos i lejo të tjerët të të çorodisin kur të ikësh së këtejmi dhe mos prano rrugë tjetër. Po të kesh vullnetin e mirë për të kuptuar, unë do të të nxjerr nga kjo rrugë e gabuar dhe do të të vë në rrugën e mbarë”.)

Pas kësaj bisede ai u largua, por sjellja e tij e mëvonshme tregoi se ishte i prirë për rebelim dhe nuk donte në asnjë mënyrë që të pranonte arsye. Dhe kështu ndodhi. Ai i mbeti besnik mendimit të tij e sapo u kthye në vendin e vet, u tha pjesëtarëve të fisit: “Përderisa ne jemi të vendosur të largohemi nga Imam Aliu, nuk ka më kuptim që të shkoj prapë tek ai. Duhet të veprojmë siç kemi vendosur”. Lidhur me këtë ngjarje, vajti tek ata për të pyetur Abdullah bin Kuwejlid Azadiun, i cili, kur mori vesh gjendjen, i kërkoi Mudrik bin Rajan Naxhit t’i fliste Harithit dhe t’ia bënte të njohura pasojat shkatërrimtare të këtij rebelimi. Mudriku e siguroi se nuk do lejonte që ky njeri të ndërmerrte një hap të tillë. Atëhere Abdullahu u kthye i kënaqur e ditën tjetër i raportoi Imam Aliut për të gjitha. Imam Aliu i tha: “Le të presim ç’do ndodhë kur të vijë”. Por koha e lënë për takimin kaloi e ai nuk erdhi. Imam Aliu e urdhëroi prapë Abdullahun të shkonte e të shikonte se si ishte puna dhe cili kishte qenë shkaku i vonesës. Kur arriti në vend, Abdullahu konstatoi se ishin larguar që të gjithë. Ai u kthye tek Imam Aliu, i cili mbajti me këtë rast këtë ligjëratë. Fati që pësoi Harith ibn Reshidi është rrëfyer në ligjëratën 44.)