Ligjërata 121

Një nga bashkëluftëtarët e Imam Aliut u ngrit dhe i tha: “O Prijës i Besimtarëve, në fillim na e ndalove arbitrimin, kurse tani na jep urdhër ta pranojmë. Cila nga këto të dyja është e drejtë që të bëhet?” Imam Aliu përpoqi duart me njëra-tjetrën dhe tha me trishtim:

Për Allah, unë jam në brendësi të mesazheve të përçuara, të përmbushjes së premtimeve e të gjithë kuptimeve të fjalëve. Njerëzit e shtëpisë së Profetit zotërojnë dyert e urtësisë dhe fanarin e qeverisjes. Shtigjet e fesë janë veç një e udhët e saj janë të drejta. Ai që i ndjek, arrin dhe gjen, e ai që u rri larg, humbet mendjen dhe pendohet. Punoni për ditën kur do vihen në peshore punët që bëtë e kur do t’ju duhen zahiretë. Nëse urtësia e mendja s’i japin dot njeriut dobi e ndihmë, nuk ka si të presë ndihmë nga urtësia e mendja e të tjerëve, që i rrijnë larg e që s’i sjellin dobi. Prandaj kini frikë prej zjarrit me flakë të lubishme e bark të humnershëm, me veshje të hekurt, që s’i ndryshket kurrë, e që pi veç gjak të qelbëzuar. Dhe kini parasysh! Emri i mirë, që Zoti i Madh ia ruan njeriutI midis të ngjashmëve të tij, është më me vlerë se pasuria, që ai vetë u lë e për të cilën s’do t’ia dijë askush për nder.

unitetit. Qëndrojuni larg joshjeve dhe mendimeve të tij qëllimliga, pranojeni këshillën e mirë të atij që jua jep, dhe nguleni në mendjet tuaja.

_______________

( Ata që kanë luftuar nën flamurin e Imam Aliut janë quajtur të gjithë Shi’itë të Aliut, por të tillë, në kuptimin e vërtetë të kësaj fjale, mund të ishin vetëm ata që kishin lot në sytë e tyre, zbehtësi në faqet e tyre, vargje Kur’anore në gjuhët e tyre, zellin e fetarisë në zemrat e tyre, palëkundje në këmbët e tyre, vendosmëri dhe kurajo në shpirtrat e tyre, dhe durim e qendrueshmëri në mendjet e tyre; ishin njerëzit, për vdekjen e të cilëve Imam Aliut nuk i fashiteshin psherëtimat, ndërkohë që flakët e mallit të ndarjes brenin dalëngadalë zemrën e shpirtin e tij. Këta ishin njerëz që suleshn si të çmendur drejt vdekjes dhe që nuk ndjenin gëzim kur mbetnin gjallë. Njerëzve si këta u shkojnë vërtet për shtat këto vargje të bukura persiane: Shokët na u vranë një nga një, nëpër beteja na mbetën; ngelëm ne gjallë, e turpi s’na lë, që ende e jetojmë jetën.

Vetëm ai që ka qoftë dhe një shkëndijë të zbehtë të këtyre cilësive mund të quhej ithtar e pasues i Profetit apo Shi’a i Aliut, ndryshe kjo fjalë do ta kishte humbur kuptimin e saj e do zbrazej nga vlerat e saj, duke u përdorur vend e pa vend. Kështu për shembull, tradita thotë që Imam Aliu pa tek dera e tij një grup njerëzish dhe e pyeti Kamberin kush ishin; ky iu përgjigj që ishin shi’itë të tij. Kur dëgjoi këtë, Imam Aliu rrudhi ballin dhe tha: “Pse e quajnë veten shi’itë? Ata nuk i kanë shenjat e shi’itit”. Kamberi e pyeti se cilat ishin shenjat e shi’itit, dhe Imam Aliu iu përgjigj: Barqet e tyre janë petë nga të pangrënët, buzët e tyre të thara nga etja e sytë e tyre të shplarë nga të vajtuarit.)