27. Udhëzime
Drejtuar Muhammed bin Ebu Bekrit, kur Imam Aliu e caktoi Governator të Egjiptit
Sillu i thjeshtë me njerëzit, tregohu dashamirës me ta, takoi me përzemër si dhe jepu trajtim të barabartë, që më i larti të mos shpresojë prej teje padre jtësi në favor të tij, dhe më i ulëti të mos dëshpërohet për drejtësinë tënde ndaj tij.
O krijesë e Zotit! Zoti do të të pyesë, me siguri, për veprimet e tua, qofshin të mëdha apo të vogla e të hapura apo të fshehta. Nëse Ai të ndëshkon, kjo është se ke qenë i padrejtë, e nëse të fal, kjo është se është i Mëshirshmi. Dije, o krijesë e Zotit: Ata që i druhen Zotit, shijojnë gëzimet e kësaj bote kalimtare, por shpërblehen bujarisht edhe në botën tjetër, që vjen pas saj; e kjo, se bëhen pjesëtarë në punët tokësore të të tjerëve, ndërkohë që të tjerët s’ndajnë me ta asnjë nga punët e botës tjetër. Ata jetojnë në këtë botë në mënyrën më të mirë të jetesës dhe vjelin prej saj frytet më të zgjedhura.
Ata shijojnë çdo gjë të saj, duke mbetur njerëz pa pretendime, dhe marrin prej saj me virtyt çdo gjë që merr edhe arroganti, vanitozi e tirani. Pastaj largohen, pasi kanë mbledhur prej saj zahiré që u mjafton për t’i vajtur udhëtimit deri në fund, e pasi kanë përmbushur një marrëveshje me shumë leverdi.
Ata i shijuan të mirat e kësaj bote, ndërkohë që shmangnin kurthet e saj dhe besonin pa u lëkundur në afërinë me Zotin e ditët që vinin, si dhe të jetës tjetër, kur nuk do t’u mohohen dëshirat e kur shpërblimi që do t’u jepet, nuk do të jetë aspak i vogël. Prandaj, o krijesë e Zotit, ki frikë nga vdekja dhe mënyrat se si të vjen dhe mbaj gati ç’të duhet për ta pritur. Ajo do të vijë në jetën tënde si ngjarja më e madhe e saj, qoftë për mirë e pa asnjë shans keqësimi, apo për keq e pa asnjë shans përmirësimi. Kush është më afër Parajsës, se ai që përpiqet për të?
Kush është më afër Skëterrës, se ai që i shërben?! Vdekja gjueton mbi gjurmët e tua. Po të ndalesh, të kap, e po të rendësh për t’i ikur, të arrin. Më e ngjitur pas teje se vetë hija jote! Ajo është me ty dhe të mban mbërthyer fort për ballukesh, ndërkohë që kjo botë e kjo jetë të largohen pak e nga pak në çdo frymëmarrje. Prandaj, druaju zjarrit me bark të pangopur, flakët e të cilit janë të egra dhe ndëshkimi i të cilit është i panjohur, sepse ai zjarr është përherë i ri; sepse ai është vendi ku nuk njihet mëshira e ku nuk i vihet më veshi asnjë përgjërimi. Asnjë dhimbje s’kurohet më në të.
Në qoftë se mund ta rrënjosësh thellë në gjoksin tënd adhurimin e Zotit dhe t’i varësh shpresat vetëm tek Ai, bëji të dyja këto gjëra. Njeriu mund t’i varë shpresat tek Ai në masën që përkushtohet ndaj Tij. Ai që ushqen shpresat më të mëdha tek Zoti është, pa dyshim, ai që i trembet më shumë.
O Muhammed, bir i Ebu Bekrit! Dije që të kam dhënë në ngarkim Egji ptin, fuqinë time më të madhe. Detyra ta kërkon t’u kundërvihesh pasioneve të tua e t’i shërbesh fesë tënde si mburojë, edhe sikur vetëm një orë të mbetesh në këtë botë; e mos e zemëro Zotin për t’u pëlqyer të tjerëve, se është Zoti që i shpërblen të tjerët, ndërkohë që asnjë s’mund t’i japë Zotit gjë. Thuaji lutjet kur kanë kohën e jo më herët, ngaqë të tepron pak kohë e lirë, dhe as më vonë, ngaqë ke qenë tepër i zënë. Kujto që përkushtimi dhe fisnikëria e veprimeve të tua varet nga sinqeriteti dhe përpikmëria e lutjeve të tua.
Pjesë e së njëjtës letër:
Nuk mund të jenë të barabartë prijësi për në udhë të mbarë dhe prijësi për në rrënim, as miku i Profetit e armiku i tij. I Dërguari i Zotit më ka thënë: “Nuk më trembin teprimet e atyre që besojnë vërtet ndër njerëzit e mi, as ato të idhujtarëve. Zoti do t’ia falë mbrojtjen besimtarit për shkak të besimit të tij, e idhujtarin do ta përulë për shkak të mosbesimit të tij. Kam frikë vetëm ata që fjalët i kanë të matura e të ditura, kurse zemrat hipokrite. Gjërat që thonë ata, duken të mira, por punët e tyre janë të liga”.