24. Testament
Testamenti i Imam Aliut për mënyrën se si duhej vepruar me pronën e tij. E shkroi pasi u kthye nga Siffini
Ky është vullneti që Ali ibn Ebu Talibi, shërbëtor i Zotit, shpall për pronën e tij, duke kërkuar përmes tij kënaqësinë e Zotit, që Ai të ma shpër blejë me pranimin në Paraj-sën e Tij dhe me dhurimin e paqes së Tij.
Pjesë e po atij dokumenti:
Ajo do qeveriset nga Hasan bin Aliu, që duhet të përdorë prej saj një pjesë të arsyeshme, sa ç’i duhet të jetojë, kurse pjesën tjetër ta shpenzojë për mirësi. Në qoftë se i ndodh gjë Hasanit e jeton Huseini, është ky që do ta drejtojë pas Hasanit e që do veprojë me të si u tha më lart.
Në këtë pronë bamirësie të të dy bijve të Fatimesë, pasardhësit e saj do kenë të drejta të njëjta me pas ardhësit e Aliut. Funksionet e drejtimit u janë besuar bijve të Fatimesë vetëm për të siguruar kënaqësinë e Zotit dhe nderimin e Profetit të Tij, në shenjë vlerësimi për figurën e tij e në shenjë respekti ndaj farefisit të tij.
Kushdo që do e drejtojë këtë pronë, është i detyruar ta ruajë në gjendjen që është e t’i përdorë produktet e saj në pajtim me urdhrat e porositë e dhë na. Nga pemishtet e këtyre fshatrave nuk do shiten fidane, përderisa fidanet të bëhen pemë e t‘ia ndryshojnë pamjen vendit. Vejushet e mia të trajtohen me respekt; nëse ndonjëra prej tyre ka fëmijë apo është shtatzënë, duhet të mbahet për hir të fëmijës, ndërkohë që pjesa e saj nga kjo pasuri duhet përfshirë në pjesën e fëmijës së saj.
E nëse fëmija vdes, kurse ajo mbijeton, duhet ta gëzojë vetë këtë pjesë të saj, t’i hiqet detyrimi dhe të lihet e lirë.I Shënim i Sejjid Raziut: Në këtë testament, fjala ‘wadije’ në frazën e Pri jësit të Besimtarëve ‘al-la jabi amin nekhlihe wadijet-en’ do të thotë ‘fidan i palmës së hurmasë’ dhe shumësi i saj është ‘wadi’. Kurse shprehja ‘hatte tashkile arzuhe ghira-san’ do të thotë ‘rritja e një numri palmash të hurmasë në një vend, ia ndryshon atij vendi faqen e pamjen, aq sa të mos njihet më’.
___________
Në kohë paqeje Imam Aliu bënte jetën e një bujku e kultivuesi të zellshëm. Ai pu nonte edhe në fushat e të tjerëve, mbillte toka shterpë apo të lëna djerrë, gjente mënyra se si t’i vinte tokat nën ujë, i bënte ato prodhuese dhe krijonte plantacione të tëra me pemë. Si rregull, tokat që mbilleshin prej dikujt bëheshin prona të tij, por Imam Aliu nuk i kishte kushtuar kurrë rëndësi pronësisë dhe hoqi dorë prej saj, duke e shpallur pronë nën kujdestari; të drejtat e kujdestarisë mbi këtë pronë iu lanë Imam Hasanit dhe Imam Huseinit, njërit pas tjetrit, në shenjë nderimi për fisin e Profetit.
Nga ana tjetër, ai nuk i njohu privilegje asnjërit prej tyre, por i lejoi të merrnin nga prodhimi vetëm sa për të jetuar, ashtu si dhe fëmijët e tjerë të tij. Pjesa që mbetej duhej përdorur për qëllime bamirësie e për të mirën e përgjithshme të muslimanëve. Lidhur me këtë, Ibn Ebi’l-Hadidi shkruan:
Të gjithë e dinë që Prijësi i Besimtarëve kishte hapur puse dhe kishte bërë prod huese shumë toka të lëna djerrë e jo pjellore në Medinë, Janbe dhe Suwekeh. Më vonë ai hoqi dorë nga e drejta e tij e pronësisë mbi to dhe i shpalli prona nën kujdestari për të mirën e muslimanëve. Kur u largua nga kjo botë, nuk kishte lënë asnjë pronë të tijën. (Sherh Nehxhul Belaga, vol. 15, f. 146).