Letra 89 / Letra 90

LETRA 89

14 Rebī’ul-Ewwel 1330

I Pranimi i Pavërtetësisë së Preteksteve të Tilla,

II Kërkesa për Tregimin e Incidenteve të Tjera.

1) Ju ia mbyllët shtigjet lejimit të pavërtetësisë së preteksteve të tilla.

2) Vazhdoni, atëherë dhe tregojini të gjitha incidentet e tjera, në të cilat ata përdorën gjykimin e tyre ndaj hadīthit të Profetit, wesselam.

Sinqerisht,

LETRA 90

17 Rebī’ul-Ewwel 1330

Regjimenti i ‘Usāmes

Nëse ju me të vërtetë i jeni nënshtruar së vërtetës, pa iu frikësuar asnjë fajësimi, atëherë ju jeni qëllimi përfundimtar dhe objektivi i vërtetë. Ju qëndroni përmbi të ngatërruarit e asaj që është e drejtë me atë që s’është dhe jeni përmbi të fshehurit e së vërtetës. Ju jeni edhe më shumë se kaq, më i nderuar e më i virtytshëm.

Ju, Allahu e ngrittë statusin tuaj të nderit, më kërkuat të tregoj për ju të gjitha incidentet e tjera në të cilat ata preferuan të ndiqnin opinionet e tyre karshi të bindurit ndaj urdhrave hyjnore; prandaj, shqyrtoni incidentin e regjimentit të Usāma ibn Zejd ibn Hārithit, që u nis për të luftuar romakët. Kjo ishte fushata e fundit në jetën e Profetit (s) i cili i kushtoi asaj rëndësi të madhe, duke i urdhëruar shokët e tij të pregatiteshin për të dhe duke i nxitur me ngulmim që të niseshin. Vetë ai shpirt i pastër ngriti një ushtri për t’i dhënë të rreshtuarve në të inkurajim të madh moral dhe për t’ua prekur ndërgjegjen.

Ai nuk kurseu nga mobilizimi asnjë burrë të njohur as nga muhāxhirët as nga ensārët, si Ebū Bekri, ‘Umeri, (Muhadīthët dhe historianët e kanë pranuar njëzëri faktin se Ebū Bekri e ‘Umeri, Allahu qoftë i kënaqur me ta, ishin të rreshtuar në këtë ushtri, duke e pohuar këtë fakt pa rezervë në librat e tyre, dhe ky është një nga rastet të cilin ata s’e kanë diskutuar kurrë. Drejtojuni, pra, cilitdo libër që përmban informacion mbi këtë fushatë si p.sh. Tabakāt-it të Ibn Sa‘dit, Tarīkh-ut të Taberīut e atij të Ibnu’l-Athīrit, Sīre Halebījje, Sīre Dehlānījje, dhe të tjerave, që ta shikoni vetë. Gjatë shtjellimit të kësaj fushate në vëll. III të Sīre-s, Halebīu përmend një anekdotë interesante të cilën do të donim t’jua citonim këtu ashtu siç e formulon ai: Kur kalifi Mehdī hyri në Basra, rastisi të shihte Ijās ibn Mu’āwijen - i cili shquhej për mprehtësinë e intelektit, dhe i cili atëherë ishte një djalë i ri - të rrethuar nga katërqind burra të dijes dhe prestigjit. Mehdiu tha: “Çfarë mjekrash! A s’mund të kishin gjetur një të rritur që t’u printe në vend të këtij djaloshi?” Atëherë ai u kthye nga djali dhe e pyeti se sa vjeç ishte. Ai u përgjigj: “Unë, Allahu e zgjastë praninë e Prijësit të Besimtarëve mes nesh, jam aq sa ç’ishte ‘Usāme bin Zejd ibn Hārithi kur i Dërguari i Allahut (s) i besoi atij udhëheqjen e ushtrisë në të cilën shërbyen dhe Ebū Bekri e ‘Umeri.” Mehdiu i tha: “Afrohu, Allahu të bekoftë.” Ai ishte shtatëmbëdhjetë vjeç atëherë.) Ebū ‘Ubejde, Sa‘di dhe rangu i tyre.

(‘Umeri e kishte zakon t’i thonte ‘Usāmes: “I Dërguari i Allahut (s) vdiq duke të lënë komandant mbi mua.” Ai citohet nga një sërë dijetarësh të shquar si Halebīu gjatë diskutimit të ushtrisë së ‘Usāmes në Sīre Halebījje, krahas shumë muhadīthëve dhe historianëve. )

Kjo ndodhi më 26 Sefer 11 H. Të nesërmen, ai thirri ‘Usāmen e i tha:

“Shko te vendi ku është vrarë yt atë dhe vërsule kalorësinë mbi të, sepse po të ngarkoj udhëheqës të këtyre trupave; zaptoje Ubnen (Ajo është një territor në Balkā’ midis ‘Ashkelonit (port në Palestinën jugperëndimore) e Ramallāhut, pranë Mu’tes, ku Zejd ibn Harīthe e Xha‘fer ibn Ebū Tālib, i dy krahëve në Xhennet, ranë shehidë.) në mëngjes, digjua shtëpitë dhe kthehu më shpejt se lajmi i veprave të tuaja. Nëse Allahu të jep sukses mbi ta, mos qëndro atje shumë gjatë. Merr udhërrëfyes me vete; shpërndaji të tjerët të mbledhin informata për ty dhe le të të shoqërojnë zbuluesit.”

Më 28 Sefer, zjarrmia iu rrit dhe atë e kapën dhimbjet e kokës. Më 29 Sefer, ai e pa se ata ngurronin të niseshin; atëherë, ai doli që t’i nxiste të fillonin fushatën. Ai ia lidhi flamurin ‘Usames me duart e tija të bekuara për t’ua prekur atyre ndërgjegjen dhe forcuar vendosmërinë. Pastaj, ai tha:

“Nisu në Emër të Allahut, në Rrugën e Tij dhe luftoji ata që s’besojnë në Zot.”

‘Usāma e mori flamurin e lidhur dhe ia dorëzoi Burejdes, pastaj fushoi në Xhurf. Edhe atje, ata bënë bisht dhe nuk u nisën, megjithë tërë pohimet e prera të Profetit (s) që i urdhëronte të nisnin fushatën, si: “..zaptoni Ubnen në mëngjes!” dhe “..kthehuni më shpejt se lajmi i veprave tuaja!”, krahas shumë urdhrave të tjera lidhur me atë regjiment që ata nuk i zbatuan. Për më tepër, disa prej tyre filluan ta vinin në dyshim urtinë e zgjedhjes së ‘Usāmes për drejtimin e tij, pikërisht siç e kishin dyshuar atë të të atit, duke bërë shumë pohime me këtë kuptim, edhe pse e panë Profetin (s) t’ia ngarkonte një përgjegjësi të tillë dhe i dëgjuan fjalët e Profetit (s) ndaj tij: “po të ngarkoj udhëheqës të këtyre trupave” dhe e panë se si ai (s) ia lidhi atij flamurin, që është simbol i autoritetit, me duart e tija të famshme dhe se ai e bëri tërë këtë megjithë zjarrminë e tij.

Të gjitha këto nuk i ndalën ata nga hedhja e dyshimeve mbi urtësinë e përzgjedhjes së tij si komandant i regjimentit, aq sa shfryerjet e tyre e zemëruan Profetin (s) që doli me kokën e lidhur (Çdo muhadīth, jetëshkrues e historian që e ka përmendur këtë regjiment, ka përmendur gjithashtu mospëlqimin prej tyre të caktimit të ‘Usāmes mbi ta nga ana e Profetit dhe zemërimin e tij të madh kur mori vesh atë, kështu që ai mbajti hytben që cituam më lart; prandaj, drejtojuni kreut mbi regjimentin e ‘Usāmes në Tabakāt Ibn Sa’d, Sire-t e Halebīut dhe Dehlānīut, dhe libra të tjerë mbi këtë temë.) e i mbështjellë në çarshaf, në dhimbjet e zjarrmisë, të shtunën, më 10 Rebī’ul-Ewwel, vetëm dy ditë para se të vdiste, dhe u ngjit në minber. Pasi u ul në minber, ai falënderoi Allahun dhe e madhëroi Atë, pastaj, sipas konsensusit të historianëve e të dijetarëve, tha:

“O njerëz! Kam marrë vesh se disave prej jush u është prishur qejfi për caktimin e ‘Usāmes nga unë. Nëse keni dyshime për caktimin e tij, ju keni vepruar kështu [edhe] kur caktova të atin, i cili, për Allah, ishte i denjë për një autoritet të tillë e po kështu është edhe i biri.”

Ai i nxiti ata të nisnin marshimin dhe në të vërtetë ata filluan t’i linin lamtumirën e të niseshin për t’iu bashkuar trupave të fushuara në Xhurf, ndërkohë që ai vazhdonte t’i nxiste të shpejtonin. Pastaj sëmundja e tij u përkeqësua, por ai prapë vazhdonte të thonte:

“Ushtria e ‘Usāmes! Kryejeni misionin e ushtrisë së ‘Usāmes! Nisini trupat e ushtrisë së ‘Usāmes!”

Ai vazhdoi t’i përsëriste këto urdhra edhe kur ata kundërshtuan t’i bindeshin. Më 12 Rebī’ul-Ewwel, ‘Usāma e la kampin e tij të përkohshëm në Xhurf dhe e vizitoi Profetin (s) i cili e urdhëroi të niste misionin e tij menjëherë, duke i thënë:

“Nesër, me lejen e Allahut të Lartësuar, nisu herët në mëngjes”, prandaj ai i la lamtumirën dhe u nis për në kamp. I shoqëruar nga ‘Umeri dhe Ebū ‘Ubejde, ai u kthye përsëri të shihte Profetin. Të tre mbërritën te Profeti (s) kur ai po jepte shpirt. Ai, u flijofshin jeta ime dhe ato të kësaj bote për hir të tij, vdiq po atë ditë dhe ushtria u kthye në Medine, ku shqyrtoi anullimin e plotë të fushatës.

Ata e diskutuan këtë çështje me Ebū Bekrin, duke ushtruar mjaft trysni mbi të për ta mbështetur idenë e tyre të anullimit, megjithë të parit e theksit që kishte vënë Profeti për ta shpejtuar misionin dhe të dëgjuarit e pohimit të tij që theksonte se duhet të niseshin duke i dërguar trupat aq befasi sa të mos i lejonte armikut ta merrte vesh, duke bërë tërë atë sforcim për ta mobilizuar ushtrinë personalisht dhe caktuar ‘Usāmen që të merrte drejtimin e saj e duke ia lidhur flamurin me duart e tija, me fjalët: “Nesër, me bekimin e Allahut të Lartë, nisu herët në mëngjes”, gjersa vdiq, siç e patë. Të mos ishte për khalīfin e sapoemëruar të Profetit (s), ata do të kishin vendosur që ta anullonin fushatën e ta zgjidhnin nyjën e flamurit, por khalīfi e refuzoi këtë dhe kur e panë të vendosur për ta kryer misionin, ‘Umeri iu afrua dhe në emër të ensārëve i kërkoi që ta shkarkonte ‘Usāmen nga posti i komandantit të ushtrisë dhe të vendoste dikë tjetër.

S’kishte kaluar shumë kohë qëkur ata e kishin zemëruar dhe mërzitur Profetin me pakënaqësinë e tyre ndaj caktimit të ‘Usāmes si prijës i regjimentit, e as qëkur ai (s) kishte dalë nga shtëpia e vet për të njëjtën arsye, me zjarrmi të fortë, i lidhur, i mbështjellë me çarçaf, pa mundur të ecte pa u ndalur, me këmbët që mezi e mbanin nga dhimbja prej së cilës vuante; duke u pat ngjitur në minber, me frymëmarrje të rënduar, në luftë me dhimbjen, e thënë:

“O njerëz! Kam marrë vesh se disave prej jush i është prishur qejfi pse caktova ‘Usāmen. Nëse e vini në dyshim caktimin e tij, ju e keni bërë këtë edhe kur caktova të atin, i cili, për Zot, ishte i denjë për një autoritet të tillë, e po kështu është edhe i biri.” Kështu e theksoi ai (s), duke u betuar në Allah, se ata duhet t’i bindeshin asaj që ai kishte urdhëruar. Por ata nuk u bindën. Kalifi i ri refuzoi t’i nënshtrohej trysnisë së tyre për ta shkarkuar ‘Usāmen nga posti i tij. Ai u vërsul dhe e kapi ‘Umerin për mjekre, duke thënë: “Mos të gëzoftë jot ëmë dhe mos të pastë! Atë e ka caktuar i Dërguari i Allahut (s) kurse ti akoma më kërkon ta shkarkoj?!” (Kjo citohet nga Halebīu dhe Dehlānīu në librat e tyre të sire-s, dhe Ibn Xherīr Taberīu gjatë diskutimit të ngjarjeve të vitit 11 H. në Tarīkh-un e tij, krahas autorëve të tjerë të librave të historisë.)

Ata e nisën pa dëshirë regjimentin e ‘Usāmes. Numri i përgjithshëm i trupave të tij nuk ishte më shumë se tremijë, përfshi njëmijë kalorës. (Ai iu vërsul Ubnes, ua dogji shtëpitë, ua preu palmat, kalorësia e tij u fut në lagjet e tyre, duke vrarë disa e zaptuar të tjerë. Mes atyre që ai vrau ishte edhe vrasësi i të atit. Asnjë nga muslimanët nuk u vra, prandaj, el-hamdu li’l-Lāhi Rabb’il-‘alemīn. Usāma kishte hipur mbi kalin e të atit. Flamuri i tyre shkruante: “O ti që je i mbështetur nga Zoti, merrua jetët”, që ishte flamuri i Profetit (s) gjatë betejës së Bedrit. Ai ua ndau dy pjesë të presë kalorësisë dhe një këmbësorisë, duke marrë për vete po aq.)

Atij i bënë bisht shumë prej atyre që u mobilizuan nga vetë i Dërguari i Allahut (s). Sipas Hyrjes së katërt të Shehristānīut në el-Milel we’n-Nihel, Profeti (s) u tha: “Shkoni në ushtrinë e ‘Usāmes, Allahu i mallkoftë ata që i bëjnë bisht asaj.”

Ju gjithashtu mund ta dini se fillimisht ata ishin ngurrues për të shkuar me regjimentin; pastaj në fund dezertuan, vetëm për të hapur themelet e strukturës së tyre politike dhe vendosur bazat e saj, duke e preferuar këtë para zbatimit të urdhrave të Profetit (s). Ata e panë se një strukturë e tillë politike ia vlente më shumë të kishte vëmendjen dhe interesimin e tyre, pasi ngurrimi i tyre për t’u mobilizuar s’do ta anullonte nisjen e trupave, dhe as shmangia e mobilizimit. Sa i përket khilāfetit, ata do ta kishin humbur atë me siguri po të kishin marrë pjesë në fushatën që i parapriu vdekjes së Profetit. Ai kishte dashur që ata të linin kryeqendrën për t’i hapur rrugën vendosjes së qetë dhe të paqtë të khilāfetit të Prijësit të Besimtarëve ‘Alī ibn Ebī Tālib. Prandaj, kur ata të ktheheshin, ky khilāfet duhet të ishte vendosur e stabilizuar për ‘Alīun dhe s’do të kishte patur asnjë mundësi për ta që të diskutonin apo dyshonin.

Profeti e kishte zgjedhur ‘Usāmen, i cili ishte shtatëmbëdhjetë vjeç, (Kjo është më e mundshmja. Disa thonë se ai ishte tetëmbëdhjetë vjeç, disa thonë nëntëmbëdhjetë e të tjerë njëzet, por askush nuk thotë se ai ishte më shumë se aq.) si komandantin e tyre thjesht për t’ua zbutur kokat disave prej tyre, dhe nga dëshira e tij për ta përmbajtur ambicjen e të tjerëve, e gjithashtu si masë sigurie për të ruajtur paqen në të ardhmen nga kundërshtimi i atyre që ishin padyshim ambiciozë e shpresues, në rast se do të kishte zgjedhur ndonjërin prej tyre.

Por ata ishin aq të zgjuar sa ta kuptonin atë që ai (s) po planifikonte; ndaj, e kundërshtuan emërimin e ‘Usāmes, refuzuan me ngulmim ta shoqëronin atë, dhe nuk e lanë Xhurfin gjesa shpirti i Profetit u kthye te Zoti i vet. Pikërisht atëherë ata vendosën ta anullonin fushatën dhe ta zgjidhnin nyjen e flamurit nga njëra anë, dhe të shkarkonin ‘Usāmen nga ana tjetër. Për më tepër, shumë prej tyre u bënë dezertorë, siç e patë. Këto janë pesë arsye përse ata nuk vepruan sipas hadīthit të Profetit (s) duke preferuar interesat e tyre politike dhe duke ndjekur gjykimin e tyre në vend që të zbatonin frymën e hadīthit, Wesselam.

Sinqerisht,