Letra 77 / Letra 78

LETRA 77

20 Sefer 1330

Pse të Preferohet Hadīthi i Umm Selemes mbi atë të Āishes?

Thua se preferenca e juaj e hadīthit të Ummi Selemes mbi atë të ‘Ā’ishes (Allahu qoftë i kënaqur me të dyja), sipas asaj që pohuat, të mos mjaftonte, ju shkuat një hap më tej duke thënë se arsyet për një preferim të tillë janë më të shumta se ato që treguat. Cilat janë këto arsye? Tregojini, Allahu ju mëshiroftë, sado të shumta që të jenë dhe mos lini jashtë asnjë, sepse qëllimi ynë është të studiojmë e të mësojmë, Wesselam.

Sinqerisht,

LETRA 78

22 Sefer 1330

Arsye të Tjera për të Preferuar Hadīthin e Ummi Selemes

Jo vetëm që Sejjida Ummi Seleme besoi me plot zemrën në Librin famëmadh të Allahut, që dallon të drejtën nga e shtrembra dhe urdhëron pendim te Allahut Fuqiplotë, siç dëshmon ai vetë, (referohet ajetit 4 të Sures et-Tahrīm: {Nëse ju të dyja pendoheni te Allahu (është më mirë për ju), sepse zemrat tuaja tashmë kanë rrëshqitur}.) por ajo as nuk qortohet në Kur’an për mosbindje ndaj Profetit e as për mbështetje të armiqve të wasi-ut të tij;

(Mosbindja e saj ndaj mëkëmbësit të Profetit manifestohet me mohimin e saj të testamentit të Profetit (s) për të, dhe të mbajturit mëri ndaj tij deri sa ishte gjallë. Sa për mosbindjen e saj ndaj Profetit dhe gatishmërisë së Allahut për t’u rreshtuar me Profetin e Tij kundër saj, kjo vërtetohet nga ajeti: {Nëse bashkëpunoni kundër tij, ta dini se Allahu është Mawla-i i tij, e po ashtu Xhibra’īli dhe besimtarët e ndershëm, edhe melekët e mbështesin atë} (66:4).) e as nuk u rreshtuan Allahu, Xhibra’īli, besimtarët e vërtetë dhe melekët kundër saj; e as nuk e kërcënoi Allahu atë ta divorconte dhe t’i jepte Profetit (s) një grua më të mirë se ajo, (Ky hadīth dhe ai që i paraprin i referohet ajetit: {Mundet që po t’ju divorcojë ai, Zoti i tij do ta bekojë në vendin tuaj me gra më të mira se ju, të nënshtruara ndaj Allahut, që i besojnë vërtetësisht Atij...} (66:5) ) dhe as nuk e solli shembullin e grave të Nuhit dhe Lutit si në një kategori me të, (Kjo është një referencë ndaj fjalës së Fuqiplotit: {Atyre që nuk besuan Allahu u sjell shembull gruan e Nūhit dhe gruan e Lūtit...}, gjer në fund.) e as u përpoq ajo që ta shtynte Profetin t’i bënte vetes të ndaluar atë që Allahu ia kishte lejuar, (Kjo i referohet ajetit: {O i Dërguar! Përse ia ndalove vetes atë që Allahu ta ka lejuar, duke kërkuar të kënaqësh gratë tuaja?} (66:1) ) dhe as predikoi ndonjëherë Profeti (s) dhe tregoi nga banesa e saj duke thënë: “Mu atje është fesadi, përçarja dhe fitneja...; prej së andejmi do të dali briri i shejtanit”, (Kjo citohet nga Bukhārīu në kreun e tij mbi ngjarjet që ndodhën në shtëpitë e grave të Profetit në librin e xhihādit dhe jetëshkrimit të Profetit në Sahīh. Ajo ndodhet po ashtu edhe në f. 125, vëll. II, pas kreut të urdhërimit të khums-it dhe pagimit të tij. Formulimi i tij në Sahīh-un e Muslimit është: “I Dërguari i Allahut doli nga shtëpia e ‘Ā’ishes dhe tha: ‘Briri i shejtanit do të dalë nga ky vend’;” prandaj drejtojuni faqes 503 të vëllimit të dytë.) e as ia lejonte edukata asaj të shtrinte këmbët përpara Profetit kur ai falej, duke treguar kështu mosrespekt ndaj tij dhe ndaj namazit, pa i lëvizur ato nga vendi i tij i sexhdes deri kur ai t’i bënte me shenjë, pastaj t’i jepte shenjë, ai t’ia ngrinte këmbën gjersa të çohej dhe pastaj ajo ta ulte prapë...!

(Drejtojuni Sahīh-ut të Bukhārīut, në kreun mbi veprat e lejuara gjatë namazit, f. 143, vëll. I.)

Ja si ishte ajo. Thua se nuk i indinjoi e i ngriti njerëzit kundër ‘Uthmānit, duke e quajtur Na‘dhal e thënë shprehimisht: ‘Uktulu Na’dhal fekad kafer (vriteni matufin, se është bërë qafir)!’

(Njollosja e ‘Uthmānit dhe demaskimi i shumë veprimeve të tija prej saj, të quajturit e tij me llagape e pohimi: “Vriteni Na’dhalin se është bërë kafir”, zor se janë anashkaluar nga ndonjë libër mbi ngjarje dhe çështje të tilla. Ju mjafton ajo që ndodhet në Tarīkh et-Taberī, [vëll. IV, f. 477] el-Kāmil fī Tarīkh e Ibn ul-‘Athīrit dhe të tjerë. Disa individë e dënuan sjelljen e saj dhe thurën vargje lidhur me këtë, si p.sh:

Ti fillove diçka dhe komplotove, Si shiu dhe erërat që fryjnë vërshove; Ti i urdhërove të vritnin Imamin, Gjoja se ai kish braktisur Islamin...

gjer në fund të këtyre vargjeve të cilat janë të cituara në faqe 80, vëll. III i Tarīkh ulKāmil i Ibn ul-‘Athīrit, pas shpjegimit se si filloi Beteja e Devesë.[Shejh Muhammed ‘Abduh shkruan: “Një herë ‘Uthmāni ishte në minber, kur Umm ul-Mu’minīn ‘Ā’ishe nxori që nga poshtë velit të saj këpucët dhe këmishën e Profetit (s) e tha: ‘Këto janë këpucët e të Dërguarit të Allahut (s) dhe këmisha e tij, akoma të paprishura, ndërkohë që ti e ke ndryshuar fenë dhe Sunnetin e tij.’ Pastaj u thanë fjalë të ndezura, sidomos pas thirrjes së saj: ‘Vriteni këtë Nadhal, se është bërë kafir!’, duke e quajtur me emrin e një çifuti mjekërgjatë në Medine.” (Balādhūrī, Ansāb ul-Ashrāf, vëll. V, f. 88; Ebū’l-Fidā, Tarīkh, vëll. I, f. 172; Ibn Ebī’lHadīd, Sherh, vëll. II, f. 77).]

Thua se nuk doli nga shtëpia, pasi qe urdhëruar nga Allahu të qëndronte brenda, (Domethënë, kur Fuqiploti urdhëron: {Dhe rrini në shtëpitë tuaja e mos e shfaqni bukurinë tuaj si në kohën e injorancës} (33:33).) nisi devenë e saj ‘Asker dhe udhëhoqi një ushtri, (Deveja që ‘Ā’ishja po ngiste gjatë incidentit të Basrës quhej ‘Asker. Ajo iu soll asaj nga Ja‘lī ibn Umejja dhe ishte e fortë, mashkull. Kur e pa, ajo e pëlqeu, por kur mori vesh se quhej ‘Asker, ndërroi mendje e tha: “Kthejeni, se nuk më duhet.” Ajo pohoi se i Dërguari i Allahut (s) e kishte njoftuar për këtë emër dhe ia kishte ndaluar ta ngiste; prandaj, ata ia ndërruan shalën dhe ia sollën asaj sërish, duke i thënë: “Të kemi gjetur një tjetër, më të madhe e më të fortë.” Kështu, ajo mbeti e kënaqur. Ky incident përmendet nga një numër historianësh dhe jetëshkruesish; prandaj, drejtojuni faqes 80, vëll. II i Sherh Nehxhul Belāgës nga dijetari mu‘tezilī.)

0 duke zbritur një kodër e ngjitur një mal. Megjithatë, ajo s’deshi t’ia dinte për asnjë këshillë por këmbënguli t’i printe ushtrisë që kish ngritur për të luftuar Imamin.

(Hadīthi rreth kësaj është mjaft i famshëm dhe përbën një prej shenjave të profetësisë dhe mrekullive të Islamit. Ai është përmbledhur nga Imam Ahmedi gjatë citimit të hadīthit të ‘Ā’ishes në Musned, vëll. VI, ff. 52, 97. Po kështu edhe Hākimi, i cili e citon në f. 120, vëll. III i Mustedrek us-Sahīhejn, si dhe Dhehebīu që e pranon të njëjtën gjatë citimit në Telkhīs ul-Mustedrek.)

Pohimi i saj se i Dërguari i Allahut vdiq në gjoksin e saj, është po aq i mirë sa pohimi i saj që pretendon se ai (s) pa ca sudanezë duke kërcyer në xhaminë e tyre me mburoja e shigjeta dhe gjoja e pyeti nëse do të donte t’u hidhte një shikim, ftesë të cilës ajo iu përgjigj me pohim.

‘Ā’ishja vazhdon e thotë:

“Ai më la të qëndroja pas tij, faqja ime mbi të tijën, e tha: ‘O bijtë e Arfadit, vazhdoni!” gjoja duke i nxitur ata të vallëzonin që zonja të zbavitej, gjersa e pyeti nëse kishte parë mjaft. Kur ajo tha “Po,” ai i tha asaj të ikte."

(Ky hadīth është i padiskutueshëm. Ai citohet nga të dy Shejhët në sahīh-ët e tyre; prandaj, ju mund t’i drejtoheni Sahīhut të Bukhārīut, fillimi i kreut mbi dy bajramet, f. 116, vëll. I; dhe Sahīh-ut të Muslimit, në kreun e lojërave të lejuara në ditët e bajramit, f. 327, vëll. I. Po ashtu, drejtojuni Musned-it të Imam Ahmedit, f. 57, vëll. VI)

Ai gjithashtu i ngjan tregimit tjetër të saj, në të cilin ajo pohon:

“I Dërguari i Allahut (s) u fut njëherë brenda dhe dy robina po këndonin plot hare për mua. Ai u shtri në shtrat. Ebū Bekri hyri dhe më qortoi me fjalët: ‘A mos po dëgjoj fyellin e shejtanit të luhet në praninë e të Dërguarit të Allahut?!’ Profeti (s) iu afrua dhe i tha t’i linte ato rehat.”

(Kjo citohet nga Bukhārīu, Muslimi dhe Imam Ahmedi prej hadīthit të ‘Ā’ishes, të cilit iu referuam në shënimin e mësipërm.)

Prapë, e ngjashme me këtë është një ngjarje tjetër. Ajo thotë:

“Profeti (s) vrapoi me mua dhe unë e kalova. Ne e vazhduam këtë për vite, gjatë të cilave unë shtova peshë, dhe kur ma kaloi mua, ai tha: ‘Kjo [radhë] shlyen atë tjetrën!’ siç citohet nga Imam Ahmedi në hadīthin e ‘Ā’ishes në f. 39, vëll. VI i Musned-it. Apo si pohimi i saj:

“Unë e kisha zakon të luaja me vajza dhe disa nga shoqet e mia vinin të luanin me mua; i Dërguari i Allahut (s) i fuste brenda që të luaja me to”, që citohet nga Imam Ahmedi kur diskuton ‘Ā’ishen në f. 75, vëll. VI i Musned-it.

Apo si një tregim tjetër i saji i cituar nga Ibn Ebī Shejbe në Kenz ul-‘Ummāl, vëll. VII:

“Kam arritur shtatë merita, që s’i ka patur asnjë grua, veç Merjeme bint ‘Imrānit: Meleku i shpalljes ka zbritur në formën time; i Dërguari i Allahut (s) u martua me mua kur isha virgjëreshë, të cilën s’e kishte prekur njeri më parë; shpallja zbriti mbi të kur po kryenim marrëdhënie; ai më donte më shumë se çdo grua tjetër; për mua i zbritën ajete që gati e çuan ummetin në shkatërrim; unë e pashë Xhibra’īlin ndërsa asnjëra prej grave të tjera të Profetit (s) nuk e pa atë; dhe ai dha shpirt në shtëpinë time kur aty nuk ishte askush përveç meje dhe melekut të vdekjes.”

(Është pranuar njëzëri se ai (s) vdiq në prani të ‘Alīut dhe se ‘Alīu po e mjekonte e po kujdesej për të; prandaj, si mund të jetë e saktë të pretendohet se ai vdiq kur aty s’ndodhej asnjeri përveç ‘Ā’ishes dhe melekut të vdekjes? Ku ishin ‘Alīu dhe ‘Abbāsi atëherë? Dhe ku ishin Fātimeja dhe Safijja? Apo, ku ishin bashkëshortet e tija dhe hāshimitët? Si ia lanë ata vetëm ‘Ā’ishes? Është po ashtu mjaft e qartë se Merjemja (‘a), nuk i zotëronte në të vërtetë asnjërin prej virtyteve që i vesh asaj nëna e besimtarëve; atëherë, ku qëndron urtia në të përdorurit e saj si përjashtimi i vetëm?! )

“Hadīthe” të tjera që ajo ka rrëfyer hyjnë në më shumë hollësira mbi “meritat” e saja, duke u futur të gjitha në të njëjtin kallëp.

Sa i përket Ummi Selemes, mjafton si meritë besnikëria e saj ndaj wali-ut të saj dhe wasi-ut të Profetit (s) të saj. Ajo është e mirënjohur për opinionin e saj të mprehtë dhe zgjuarsinë e lartë, īmānin e fortë, sugjerimin e saj në Ditën e Hudejbijes i cili dëshmoi për shkathtësinë e saj intelektuale, gjykimin e urtë dhe statusin e ngritur; Allahu e mëshiroftë dhe e bekoftë, Wesselām.

Sinqerisht