LETRA 75

17 Sefer 1330

 

I Nëna e Besimtarëve S’mbizotërohet nga Emocionet,

II E Mira dhe e Shëmtuara nuk Pohohen nga Arsyeja,

III Pse të Kundërshtohet Fjala e Nënës së Besimtarëve?

 

1) Boshti rreth të cilit sillet argumenti juaj për nënën e besimtarëve në mohimin e saj të vetëdijshëm të wasijetit për ‘Alīun është i dyfishtë: Njëri është pohimi i juaj se mosdashja e saj e paragjykuar ndaj Imamit, e detyron atë ta mohojë wasijetin. Kundërshtimi ynë është se ata që e njohin mënyrën e saj të të jetuarit e mohojnë pohimin se ajo i nënshtrohet emocioneve kur përcjell hadīth për të Dërguarin e Allahut, paqe pastë mbi të dhe pasardhjen e tij, apo se ajo synon ndonjë interes të veçantë; pra, ajo s’mund të akuzohet teksa citon hadīthin e Profetit (s), paçka se një hadīth i tillë ka të bëjë me dikë të cilin ajo e pëlqen apo jo.

Zoti mos e dhashtë që interesi të mbizotërojë mendjen e saj në atë shkallë që ajo të gënjejë kur citon hadīth nga i Dërguari i Allahut, paqe pastë mbi të e pasardhjen e tij, duke preferuar mbështetjen e interesit personal para së vërtetës.

 

2) Tjetri është se “vetë arsyeja e refuzon pohimin tuaj që ky hadīth është i saktë, sepse s’është as logjike as e lejueshme të konkludohet se i Dërguari i Allahut (s) do ta linte fenë e Allahut, të Lartësuarit e të Madhëruarit, në djepin e saj, ndërsa robërit e Allahut të ndjekin një besim të ri, pa e patur bërë një wasijet që t’i udhëzojë ata rreth çështjeve të tyre.”

Përgjigja ndaj pretendimit tuaj është se kjo çështje mbështetet në të mirën dhe të shëmtuarën racionale, dhe sunnitë e hedhin poshtë këtë, sepse sipas gjykimit të tyre arsyeja nuk përcakton aspak nëse diçka është e mirë apo e keqe; përkundrazi, ata besojnë se është ligji ai që e përcakton këtë. Ata besojnë se çdo gjë që ligji e quan të mirë, pranohet si e mirë dhe çdo gjë që ligji e quan të keqe konsiderohet e tillë; arsyes nuk mund t’i besohet aspak në çështje të tilla.

 

3) Sa i përket asaj që përmendët në mbyllje të Letrës 74, lidhur me hedhjen poshtë të pretendimit të nënës së besimtarëve se Profeti vdiq në kraharorin e saj, ne nuk jemi të njohur me ndonjë hadīth të përcjellë nga sunnitë që ta përgënjeshtrojë atë; ndaj, nëse jeni në dijeni të ndonjë hadīthi të tillë, kini mirësinë e tregojeni, Wesselam.

 

Sinqerisht,

S 

 

LETRA 76

19 Sefer 1330

 

I Të Nënshtruarit e Saj ndaj Ndjenjave,

II Arsyetimi lidhur me të Mirën dhe të Keqen, III Rrëzimi i Pretendimit të Nënës së Besimtarëve,

IV Parapëlqimi i Hadīthit të Umm Selemes ndaj të Sajit.

 

1) Gjatë diskutimit të çështjes së parë ju pohuat se dihet mirë nga mënyra e jetesës së zonjës se ajo nuk i dorëzohej emocioneve dhe se nuk synonte asnjë interes të posaçëm. Ju lutem, lirojeni veten nga prangat e zakonit dhe sentimentalitetit dhe hetojeni me kujdes e studim serioz mënyrën e të vepruarit të saj me ata që ajo pëlqente, si dhe me ata që s’i pëlqente, se aty do e shihni sentimentalitetin mëse haptasi. Mos e harroni sjelljen e saj ndaj ‘Uthmān ibn ‘Afānit me fjalë e vepra, (Drejtojuni faqes 77, vëll. II i Sherh Nehxhul Belāgës nga dijetari mu‘tezilī, dhe faqet 457 e më tej në po atë vëllim, dhe do ta shikoni sjelljen e saj ndaj ‘Uthmānit, ‘Alīut dhe Fātimesë të shpalosë sentimentalitet në formën më të dukshme.)  intrigat e saj të fshehta e të hapta kundër ‘Alīut, Fātimesë, Hasanit e Huseinit dhe sjelljen e saj ndaj nënave të tjera të besimtarëve; jo madje, edhe ndaj vetë të Dërguarit të Allahut (s); sepse në to ka mjaft shpalosje të ndjenjave dhe synimit të interesit nga ajo.

 

Ju mjafton si provë ajo që ne kemi cituar - duke vërtetuar se si i josh sentimentaliteti disa njerëz që të sillen shtrembër - lidhur me mjeshtrit e komplotit dhe spastrimit, nga mëria ndaj zonjës Merjeme dhe të birit Ibrāhīm, paqe pastë mbi të, gjersa Allahu, Fuqiploti e i Madhëruari, i çliroi ata nga akuza të tilla të padrejta, me anë të Prijësit të Besimtarëve, në një mënyrë që është tepër e prekshme dhe e qartë: (Kushdo që dëshiron të njihet me hollësitë e kësaj fatkeqësie duhet të hetojë biografinë e zonjës Merjem [gruas së Profetit (s)], në f. 39, vëll. IV i Mustedrek-ut të Hākimit, ose në Telkhīs ul-Mustedrek nga Dhehebīu.) "E Allahu i zmbrapsi ata që nuk besuan." (33:25).

 

Nëse dëshironi, unë mund të rreshtoj të tjera prova e të pohoj faktin se, duke ndjekur sentimentet e saj, ajo i tha njëherë të Dërguarit (s), ‘Po të vika era maghāfir,’ (Nga ajo që ka cituar Bukhārīu në shpjegimin e tij të Sures et-Tahrīm në Sahīh, f. 136, vëll. III; ndaj, drejtojuni atij dhe mahnituni. Ka shumë hadīthe të cituara nga ‘Umeri që pohojnë se dy gratë që komplotuan kundër të Profetit (s) ishin ‘Ā’ishja dhe Hafsaja. Në lidhje me këtë çështje ekziston një hadīth i gjatë.) që ai të mos shijonte ca mjaltë në shtëpinë e nënës së besimtarëve Zejneb bint Xhehsh, Allahu qoftë i kënaqur me të. Nëse një arsye triviale si kjo ia lejon asaj t’i drejtohet të Dërguarit të Allahut në atë mënyrë, si mund t’i besohet asaj kur ajo mohon që ai la një testament për ‘Alīun? Mos harroni gjithashtu dorëzimin e saj para ndjenjave kur Esmā’ bint el-Nu’māni u martua me të Dërguarin e Allahut, paqe pastë mbi të e pasardhjen e tij. Ajo i tha asaj: “Kur Profeti (s) martohet me një grua, atij (s) i pëlqen që ajo t’i thotë:

‘Kërkoj mbrojtje tek Allahu kundër teje’,”

(Siç citon Hākimi në jetëshkrimin e tij të Esmā’së në el-Mustedrek, f. 37, vëll. IV, dhe citohet nga Ibn Sa‘di që ia diskuton biografinë në f. 104, vëll. VIII i Tabakāt-it dhe ky incident është i mirënjohur. Ai tregohet në jetëshkrimin e Esmā’së nga autorët e librave Isti’āb e Isābe, dhe citohet nga Ibn Xherīr Taberīu dhe të tjerët.) duke synuar kështu që ta kthejë Profetin krejtësisht kundër martesës dhe ta bëjë atë ta urrejë gruan e gjorë, thua se i lejonte vetes t’i mvishte pohime të Dërguarit të Allahut (s) për sa kohë që t’i shërbenin qëllimit të saj, madje edhe kur ky ishte i parëndësishëm a ndalues.

 

Njëherë, ai (s) e pyeti atë të shikonte se si sillej njëra nga gratë dhe ajo e informoi ndryshe nga ç’kishte parë, (Hollësirat e këtij incidenti ruhen në librat e hadīthit dhe të historisë; prandaj, drejtojuni f. 294, vëll. VI i Kenz ul-‘Ummāl, ose f. 115, vëll. VIII i Tabakāt Ibn Sa‘dit, ku ai jep gjithashtu jetëshkrimin e Sherāf bint Khalīfes.) duke synuar interesin personal. Njëherë ajo iu ankua për atë (s) të atit, duke iu nënshtruar përsëri ndjenjave, me fjalët [drejtuar Profetit];

“Mos u trego i njëanshëm tani”, (Kjo çështje citohet nga autorët e librave të hadīthit e historisë; prandaj, drejtojuni hadīthit 1020 në Kenz ul-‘Ummāl, f. 116, vëll. VII, dhe citohet nga Gazālīu në kreun e tretë të pjesës mbi martesën në f. 35, vëll. II i Ihjā’ ul-‘Ulūm ed-Dīn. Ajo gjithashtu citohet në kreun 94 të librit të tij Mukāshefetul Kulūb, në mbyllje të faqes 238.) me ç’rast i ati e goditi aq rëndë saqë rrobat e saj u lyen me gjak. Njëherë, pasi u zemërua me atë (s), ajo i tha: “... e ti pretendon se je i Dërguari i Allahut”, (Cituar nga Gazālīu në të dyja kaptinat e librave të përmendur më lart.) krahas shumë incidenteve, rrëfimi i të cilëve do të kërkonte vend shumë më të madh dhe ajo që cituam këtu duhet të mjaftojë.

 

2) Ju thatë, duke komentuar mbi pikën e dytë, se sunnitë nuk e pranojnë atë që quhet racionalisht e këndshme apo e pakëndshme, etj. Unë ju mendoj tepër të lartë për të bërë një pohim të tillë, që të kujton sofistët që mohojnë dhe faktet e qarta. Mes veprave tona ka nga ato për mirësinë e të cilave jemi mjaft të sigurt dhe ato janë të lavdërueshme e të shpërblyeshme falë meritave të tyre, si bamirësia dhe ndershmëria, ngaqë e dimë se ç’janë.

 

Ndërkohë që ka të tjera me pakëndshmërinë e të cilave neve jemi gjithashtu të njohur dhe ato kërkojnë refuzim e dënim për shkak të së keqes së tyre në vetvete, si padrejtësia e dhunimi - ngase janë ajo që janë. Të urtit e dinë se ka një nevojë që i kërkon gjykime të tilla dhe të mençurit janë po aq të sigurtë mbi këto çështje sa ç’janë të sigurtë se teku është gjysma e çiftit. Arsyeja e thjeshtë logjike e përcakton dallimin ndërmjet të trajtuarit tuaj të mirë të dikujt që është i mirë ndaj jush dhe të atij që nuk është. Intelekti përcakton mirësinë e trajtimit të personit të parë ndaj jush dhe të qenit e tij i lëvdueshëm, si dhe shëmtinë e të dytit dhe qenien e tij i denjë për mohim e dënim. Kushdo që e dyshon këtë është rebel ndaj vetë arsyes së tij. 

 

Sikur e mira apo e keqja e asaj që përmendëm këtu të ishin çështje të kodit legjislativ, atëherë ato nuk do të ishin përvetësuar e zbatuar nga mohuesit e të gjitha kodeve hyjnore, si ateistët dhe sundimtarët sekularë. Megjithë mohimin e tyre të fesë, ata përsëri lejojnë barazi dhe mirësi, duke i lavdëruar dhe shpërblyer ato, pa e dyshuar aspak shëmtinë e padrejtësisë dhe të dhunimit e as domosdoshmërinë e dënimit të veprave të tilla dhe ndëshkimit të bërësve të tyre. Kriteri i tyre në gjykimin e atyre nuk është tjetër veç intelektit; prandaj, mos flitni më për ata që e përçmojnë arsyen dhe ndërgjegjen e as për ata të cilët mohojnë atë që e dinë të gjithë të mençurit, duke gjykuar në kundërshtim me diktatin e natyrës njerëzore, që Allahu i Lartë e ka krijuar dhe rrënjosur në robërit e Tij.

 

Me anë të kësaj Ai i ka aftësuar të kuptojnë fakte, që janë të dallueshme nëpërmjet dhuntisë së tyre të intelektit, ashtu siç i ka bërë t’i njohin gjërat me anë të shqisave dhe ndjesive. Natyra e tyre pra e kërkon që të jenë në gjendje ta gjykojnë racionalisht barazinë e të ngjashmet si të mira, dhe padrejtësinë e shoqet e saja si të shëmtuara, mu siç janë në gjendje të dallojnë me anë të shqisës së shijes ëmbëlsinë e mjaltit nga idhtësia e shajtimit, dhe shqisës së nuhatjes aromën e miskut nga kutërbimi i kufomës; me anë të shqisës së prekjes të dallojnë të butën nga e ashpra, nëpërmjet aftësisë së shikimit të tregojnë ndryshimin midis një pamjeje të këndshme dhe një pamjeje të shëmtuar; e nëpërmjet aftësisë së dëgjimit të bëjnë dallimin midis melodisë së fyellit dhe pëllitjes së gomarit. E tillë është natyra që e krijoi Allahu: {natyra e vërtetë në të cilën Zoti i krijoi njerëzit: nuk ka ndryshim (të natyrshmërisë) së krijimit të Tij; kjo padyshim është feja e drejtë, ndonëse shumica e tyre nuk e dinë} (30:30)

 

Esh‘arītët deshën ta ekzagjeronin fuqinë e bindjes në sistemin legjislativ dhe qëndrimin drejt një nënshtrimi total ndaj gjykimit të tij; prandaj, ata e mohuan gjykimin e të urtëve, duke thënë se nuk ka gjykim përveç asaj që është legjisluar. Kështu, ata e lanë në harresë teorinë e racionalitetit tërësor, që pohon:

“Intelekti gjykon atë që gjykon edhe Ligji”, dhe pavarësisht nga fakti se duke bërë kështu ata në të vërtetë s’i lënë vetes asnjë justifikim, duke flakur me këtë çdo kriter me anë të të cilit mund të verifikonin një kod legjislativ apo ta hidhnin tej krejtësisht. Kjo falë faktit se të arrish një rezultat të tillë me anë të provave legjislative është si të vraposh në rreth dhe këtu s’mund të përdoret asnjë pretekst. Sikur mendja të mos kishte kurrfarë autoriteti, zbatimi i sunne-tit ose hadīthi mutewātir do ishin rrëzuar.

Jo, madje! Po të mos kishte intelekt, askush s’do ta kishte adhuruar Allahun e as do ta kishte njohur Atë. Shkoqitja e kësaj teme është regjistruar në një mori veprash nga dijetarët tanë të shquar.

 

3) Sa i përket pretendimit të nënës së besimtarëve se Profeti, paqe pastë mbi të dhe pasardhjen e tij, vdiq në gjoksin e saj, ai është një pretendim që ne e hedhim poshtë bazuar mbi sahīh-ët mutewātir nga burimet e Pasardhjes së pastruar (‘a). Drejtojuni asaj që pohojnë të tjerët, që i citon Ibn Sa‘di. Ai citon ‘Alīun duke thënë:

“I Dërguari i Allahut (s), gjatë sëmundjes së tij [para vdekjes], tha: ‘Më sillni vëllain tim’, e unë shkova pranë tij dhe ai më kërkoi t’i afrohesha më shumë dhe unë iu afrova; sakaq, ai u mbështet te unë. Ai vazhdoi të mbështetej te unë e të më fliste, saqë pështyma i ra mbi mua, pastaj i Dërguari i Allahut dha shpirt”;

siç thuhet në f. 51, Pj. 2, vëll. II i Tabakāt-it të autorit, në kaptinën mbi ata që pohuan se i Dërguari i Allahut (s) vdiq në prehrin e ‘Alīut.

 

Ai është hadīthi 1107 në f. 55, vëll. IV i Kenz ul-‘Ummāl. Ebū Na‘īmi në Hiljet ulEwlijā’, Ebū Ahmed el-Fardi në Neskh dhe shumë autorë të tjerë të librave të hadīthit e kanë cituar ‘Alīun duke thënë:

 

“I Dërguari i Allahut (s), më mësoi [në ato çaste] njëmijë dyer diturie çdonjëra prej të cilave hap njëmijë të tjera.”

Ky është hadīthi 6009 në Kenz ul-‘Ummāl, i cituar në fund të f. 392, vëll. VI. Saherë që ‘Umer ibn el-Khattābi pyetej mbi diçka lidhur me këto çështje, ai s’thonte gjë tjetër veçse:

“Pyetni ‘Alīun, ngase ai e di mirë.”

 

Xhābir ibn ‘Abdullāh Ensārīu citohet duke thënë se Ka’b ul-Ahbāri e pyeti njëherë ‘Umerin:

“Cilat qenë fjalët e fundit të të Dërguarit të Allahut (s)?”

‘Umeri u përgjigj: “Pyet ‘Alīun!”

Ka’bi e pyeti dhe ‘Alīu tha: “E lashë të Dërguarin e Zotit (s) ta mbështeste kokën mbi ije gjersa ai (s) më në fund tha: “Salātin! Salātin!”

Ka’bi tha: “Kjo, padyshim është thirrja e tërë profetëve dhe për këtë janë dërguar.”

Pastaj Ka’bi e pyeti ‘Umerin se kush ia dha guslin e xhenazes trupit të Profetit dhe përgjigja e tij përsëri ishte: “Pyet ‘Alīun.”

Kur Ka’bi pyeti ‘Alīun, ai u përgjigj se kishte qenë ai që e kishte bërë këtë, siç pohon Ibn Sa‘di në f. 51, Pj. 2, vëll. II i Tabakāt-it dhe ky është hadīthi 1106 në Kenz ul-‘Ummāl, cituar në f. 55, vëll. IV.

 

Ibn ‘Abbāsin e pyetën njëherë:

“A e ke parë nëse koka e të Dërguarit të Allahut ishte në prehrin e ndokujt kur ai vdiq?”

Ai u përgjigj: “Ai vdiq i mbështetur në gjoksin e ‘Alīut.”

Atij i thanë se ‘Urve përcjell një hadīth nga ‘Ā’ishja që thotë se ai vdiq i mbështetur në gjoksin e saj, por Ibn ‘Abbāsi e mohoi atë, duke i thënë personit që kishte bërë pyetjen:

“A e beson ti këtë?!

Për Zotin, i Dërguari i Allahut, paqe pastë mbi të e pasardhësit e tij, vdiq me kokën e mbështetur në gjoksin e ‘Alīut, dhe ‘Alīu ia dha guslin atij”,

 

siç citohet nga Ibn Sa‘di në të njëjtën faqe si mësipër dhe është hadīthi 1008 në Kenz ul-‘Ummāl, f. 55, vëll. IV. Ibn Sa‘di citon Imam Ebū Muhammed ‘Alī ibn ul-Husein Zejnul-‘Ābidīnin duke thënë: “I Dërguari i Allahut, bekime pastë mbi të e familjen e tij, dha shpirt kur koka e tij ndodhej mbi prehrin e ‘Alīut.” Pohimi citohet në faqe 51.

 

Hadīthet që e dokumentojnë këtë çështje janë mutewātir nga Imamët e Pasardhjes së pastruar. Shumë prej atyre që vendosën të devijojnë nga udha e tyre e pranojnë këtë po ashtu, aq sa Ibn Sa‘di ka cituar Sha‘bīun duke thënë: “I Dërguari i Allahut (s) vdiq teksa e kishte kokën në prehrin e ‘Alīut; e ‘Alīu qe ai që i dha guslin”, siç përmendet në faqen së cilës iu referuam më lart në Tabakāt. Prijësi i Besimtarëve e kishte zakon ta deklaronte publikisht këtë; ndaj ju mund t’i drejtoheni pohimit të tij në njërën prej hytbeve të veta ku ai thotë:

“Rojtarët e hadīthit nga mesi i shokëve të Profetit, bekime pastë mbi të dhe pasardhjen e tij, e dinë shumë mirë se kurrë nuk kam ngurruar të zbatoj ligjet e Allahut dhe as që kam vonuar të përmbush urdhrat e të Dërguarit të Tij (s), as për një çast. Unë, el-hamdu li’l-Lāh, kam rrezikuar jetën time duke mbrojtur të tijën, kur madje edhe trimat tërhiqeshin e hapat ngadalësoheshin, e ai (s) dha shpirt kur koka e tij pushonte mbi gjoksin tim, madje pështyma e tij më ra mbi dorë dhe unë e fërkova për fytyrë. Unë u kujdesa t’ia laja trupin, tek më ndihmonin melekët dhe shtëpia e oborri u mbush me zhurmën e melekëve që zbrisnin dhe ngjiteshin..., e unë s’reshta asnjëherë së dëgjuari lutjet e tyre për të, gjersa e varrosëm; prandaj, kush është më i denjë për të nga të gjallët apo të vdekurit sesa unë?”

 

siç pohohet në fund të f. 196, vëll. II i Nehxhul Belāgës [ligjërata 194], dhe në f. 590, vëll. II i Sherh Ibn ul-Hadīdit. I tillë është edhe monologu i tij, kur po varroste Zonjën e të gjitha grave në Xhennet, paqe pastë mbi të. Ai tha:

“Es-selām aleikum, jā Resūlullāh, nga unë dhe vajza jote e cila po të vjen komshije, në nxitim për t’u ribashkuar me ty... Durimi im, o i Dërguari i Allahut, për vdekjen e të zgjedhurës tënde ka sosur dhe ngushëllimi im është zbehur e venitur. Vërtet, i thellë është pikëllimi im nga ndarja prej teje dhe e madhe është fatkeqësia, por masa e pikëllimit tënd është burim ngushëllimi, sepse unë të shtriva të flësh në varrin tënd, pasiqë shpirti të ishte nisur nga trupi yt i mbështetur mbi gjoksin tim; ndaj, {të Allahut jemi dhe Atij i kthehemi}.” gjer në fund të pohimit të tij që ndodhet në fund të f. 207, vëll. II i Nehxhul Belāgës [ligjërata 199], dhe në f. 590, vëll. II i Sherh Ibn Ebī’l Hadīdit.

 

Ummi Seleme ka transmetuar po ashtu një hadīth të saktë, që thotë:

“Pasha të Vetmin në të Cilin betohem, ‘Alīu qe më pranë Profetit kur ai vdiq. Ne [ajo e ‘Alīu] i bëmë vizitë atij një pasdite e ai përsëriste me gëzim: ‘Ka ardhur ‘Alīu! Ka ardhur ‘Alīu!’ Fātimeja pyeti nëse ‘Alīu ishte dërguar me ndonjë porosi. Më pas, ‘Alīu erdhi përsëri dhe thashë se kishte nevojë të rrinte pak i vetëm me Profetin (s), ndaj dolëm jashtë dhe u ulëm te pragu. Unë isha më pranë derës. I Dërguari i Allahut (s) e përkuli kokën pranë ‘Alīut e filloi t’i fliste në konfidencë, duke iu drejtuar me afeksion, derisa dha shpirt; kështu, ‘Alīu ishte personi i fundit që ndejti me të para vdekjes së tij (s).”

(Ky hadīth citohet nga Hākimi në fillim të f. 139, vëll. III i Mustedrek-ut të tij të saktë, vijuar nga komenti: “Ky hadīth është sahīh, por ata [Bukhārīu dhe Muslimi] nuk e botuan.” Edhe Dhehebīu ia ka pranuar vërtetësinë kur e ka cituar në Telkhīs ul-Mustedrek. Ai gjithashtu citohet nga Ibn Ebī Shejbe në Sunen, dhe është hadīthi 6096, f. 400, vëll. VI, në Kenz ul-‘Ummāl.)

 

 ‘Abdullāh ibn ‘Umeri transmeton si më poshtë:

"Gjatë sëmundjes së tij, i Dërguari i Allahut (s), kërkoi t’i sillnin vëllain; kështu, hyri Ebū Bekri, por ai u kthye mënjanë prej tij dhe e përsëriti kërkesën. Atëherë sollën ‘Uthmānin, por ai (s) u kthye mënjanë edhe prej këtij. Pastaj në praninë e tij (s) u thirr ‘Alīu. Profeti e mbuloi me rrobën e tij dhe u mbështet te ai. Kur doli nga dhoma, njerëzit e pyetën se ç’kishte thënë Profeti (s), e ai u përgjigj: ‘Ai më mësoi njëmijë çështje çdonjëra prej të cilave shpie në njëmijë të tjera’.

(Kjo citohet nga Ebū Ja‘līu me zinxhir transmetuesish që përfshin Kāmil ibn Talhan, Ibn Lahī’en, Hej ibn ‘AbdulMegāfirin, Ebū ‘Abdur-Rahmān el-Hablīun dhe mbaron me ‘Abdullāh ibn ‘Umerin. Ai citohet nga Ebū Na‘īmi në Hiljet ul-Ewlijā’, nga Ebū Ahmed el-Fardi në versionin e tij siç pohohet në f. 322, vëll. VI i Kenz ul-‘Ummāl-it. Taberānīu, në Mu‘xhem ulKebīr, ka pohuar se gjatë fushatës së Tā’ifit, Profeti harxhoi ca kohë në konfidencë me ‘Alīun, aq sa Ebū Bekri kaloi pranë tyre dhe tha: “O i Dërguari i Allahut! Biseda jote konfidenciale me ‘Alīun ka zgjatur goxha.” Ai tha: “Nuk jam unë që i është hapur [në konfidencë] atij, por Allahu...” Ky është hadīthi 6075, f. 399, vëll. VI i Kenz ul-‘Ummāl-it. Ai shpesh ulej me ‘Alīun dhe i besohej atij. Njëherë ‘Ā’ishja hyri e i gjeti në një bisedë konfidenciale. Ajo tha: “O ‘Alī! Unë kaloj një ditë ndër nëntë [me tim shoq]; ndaj, pse s’më lë të qetë në atë ditë, o Ibn Ebī Tālib?” Fytyra e Profetit (s) menjëherë u skuq nga zemërimi. Drejtojuni këtij incidenti në fillim të f. 78, vëll. II i Sherh Nehxhul Belāga nga Ibn Hadīdi.)

 

Ju e dini se ky hadīth portetizon një sjellje tipike për profetët, ndërsa tjetri portretizon një njeri të sunduar nga epshi. Nëse një barì vdes në gjoksin e të shoqes, midis gushës dhe barkut të saj, apo në kofshën e saj..., duke patur lënë pasdore kujdesjen ndaj tufës së tij, ai me siguri do quhej i shkujdesur e i papërgjegjshëm. Allahu e faltë nënën e besimtarëve. Do të doja që ajo, kur i mohoi testamentin ‘Alīut, t’ia kishte atribuar mohimin të atit, të cilin ajo e mbante më të denjë për një wasijet të tillë, por i ati ishte në ushtrinë e ngritur nga i Dërguari i Allahut, nën përkujdesjen e tij të nderuar. Ai ishte në ushtrinë e Usāmes e cila atëherë po fushonte në Xhurf. Gjithsesi, pretendimi se ai (s) vdiq në prehrin e saj nuk i atribuohet askujt përveç ‘Ā’ishes, ndërsa pohimi i vdekjes së tij, i flijofsha prindërit për të, transmetohet nga ‘Alīu, Ibn ‘Abbāsi, Ummi Selemja, ‘Abdullāh ibn ‘Umeri, Sha‘bīu, ‘Alī ibn Huseini dhe tërë Imamët e pasardhjes së Muhammedit (s) duke e bërë kështu më të besueshëm e më për shtat personalitetit të të Dërguarit të Allahut.

 

4) Sikur hadīthi i ‘Ā’ishes të ishte përgënjeshtruar vetëm nga Umm Selemja, hadīthi i kësaj të fundit do të ishte preferuar përmbi të sajin për shumë arsye të tjera përveç atyre të përmendura këtu.

 

Sinqerisht,

Sh