Ajo është gruaja e Profetit s.a.v.a.. dhe nëna e besimtarëve. Pejgamberi s.a.v.a. u martua me të në vitin e dytë ose të tretë të hixhretit dhe kur u shpërngul në botën tjetër, ajo ishte 18 vjeç, sipas traditës më të famshme.

Është mirë të përmendet se çdo grua me të cilën është martuar Pejgamberi a.s., mban titullin “nëna e besimtarëve”, kështu që thuhet Hatixheja - nëna e besimtarëve, Hafsa – nëna e besimtarëve, Maria – nëna e besimtarëve, etj.

E them këtë sepse u habita kur fola me shumë njerëz që nuk e kuptonin kuptimin e amësisë, siç quheshin gratë e të Dërguarit të Zotit, s.a.v.a.

Kur Ehli Suneti flasin për gratë e Profetit, ata përmendin vetëm Aishen, pasi shumicën e haditheve të Profetit i transmetojnë nga Aisheja dhe gjysmën e besimit të tyre e marrin nga Aisheja kuqe e bardhë.

Dhe sikur nga fjala “nëna e besimtarëve” ata e kuptuan se kjo është një cilësi që është unike për Aishen, në mesin e të gjitha grave të Profetit.

Allahu (subhanehu ue teala) i ndaloi besimtarët të martohen me gratë e Profetit pas vdekjes së tij:

“Nuk ju lejohet të shqetësoni të Dërguarin e Allahut dhe as të martoheni me gratë e tij pas vdekjes së tij. Vërtet, ky do të ishte mëkat i madh tek Allahu!” Ahzab, 53

Zoti i Lartë tha gjithashtu:

"Një profet duhet të jetë më i rëndësishëm për besimtarët sesa ata për veten e tyre, dhe gratë e tij janë si nënat e tyre." Ahzab, 6

Tashmë kemi thënë se si Pejgamberi s.a.v.a., u shqetësua nga fjalët e Talhasë: “Kur të vdes Muhamedi, do të martohem me Aishen, kushërirën time”.

Allahu xh.sh., me këtë donte të thoshte se sa haram do të ishte martesa me gratë e Pejgamberit s.a.v.a., sikur një person të martohej me nënën e vet.

Aishja, e cila ishte jopjellore, nuk kishte fëmijë, ishte një nga figurat më të mëdha të njohura në historinë e Islamit, sepse ajo luajti rolin më të madh për të afruar disa njerëz drejt kalifatit dhe në dëbimin e disa të tjerëve prej tij.

Ajo mori pjesë në beteja, drejtoi fushatat dhe ushtrinë. Ajo u dërgoi letra krerëve të fiseve, lëshonte urdhëresa dhe ndalesa, zëvendësoi komandantët e ushtrisë dhe emëroi të tjerë, në betejën e Devesë ajo ishte udhëheqësja shpirtërore, ndërsa Talha dhe Zubejri ishin vartës të saj dhe nën udhëheqjen e saj.

Nuk duam të rendisim këtu të gjitha rolet e saj në jetë. Këto tashmë i kemi thënë  në librin Pyetini të diturit, andaj kush dëshiron të dijë më shumë le ta lexoje këtë libër.

Ajo që është e rëndësishme për ne këtu është t'i referohemi ixhtihadit të saj dhe modifikimit të Sunetit të Pejgamberit të Zotit, s.a.v.a. Për këtë, para së gjithash, duhet të paraqesim disa shembuj për t'i kuptuar një „sërë të mëdhenjësh“ që janë krenaria e Ehli sunetit dhe xhematit, të cilët i ndjekin dhe u japin përparësi ndaj të imamëve të Pasardhjes së pastër të Profetit, s.a.v.a.

Në fakt, ky është vetëm një paragjykim fisnor që ka bërë atë që ka bërë duke fshirë Sunetin e Profetit, duke shkatërruar mësimet e tij dhe duke shuar dritën e tij. Nëse Imam Aliu dhe djemtë e tij nuk do të ngriheshin kundër tij, sot nuk do të kishim gjetur asgjë nga Suneti i Profetit.

Ne e dimë se Aishja nuk e ka ndjekur Sunetin e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., dhe as nuk i ka kushtuar rëndësi. Ajo dëgjoi shumë hadithe nga i shoqi për të drejtën e Aliut në kalifat, por ajo i hodhi poshtë ato dhe bëri të kundërtën.

Ajo nuk iu bind urdhrit të Allahut, as urdhrit të të Dërguarit të Tij drejtuar asaj personalisht. Ajo doli dhe pati rol drejtues në Betejën e Devesë, në të cilën nderi u shkatërrua dhe u vranë shumë njerëz. Ajo edhe pse nënshkroi marrëveshjen e armëpushimit me Osman ibn Hanifin, megjithatë kur i sollën burrat e lidhur, ajo urdhëroi t'i vrisnin duke u bërë sikur të mos e kishte dëgjuar Pejgamberin s.a.v.a. :

“Mallkimi i muslimanit është mëkat dhe lufta kundër tij është pabesi”.

(Sahih Buhari 8/91; Sahih Muslim në Librin e Imanit)

 

Le t'i lëmë betejat dhe përleshjet që u ndezën nga nëna e besimtarëve dhe shkatërroi njerëz e pasuri me to. Të shohim se si edhe ajo gjykoi në fenë e Allahut sipas mendimit të saj personal. Kur një sahabe i zakonshëm ka një mendim dhe fjalët e tij janë provë, atëherë çfarë mund të thuhet për atë nga e cila kanë marrë gjysmën e besimit?!

Transmetuar nga Buhariu në Sahihun e tij në kapitullin mbi shkurtimin që Zehri e tranmeton nga Urva, e ky nga Aisheja, Allahu qoftë i kënaqur me të, se ajo ka thënë:

“Gjëja e parë që është urdhëruar është namazi i dy rekateve, kështu që vërtetohet për atë që është në rrugë, ndërsa ai që është në shtëpi e fal namazin e plotë”. Zehriu tha: “I thashë Urvas: “Ç’është me Aishen, pse ajo e falë namazin e plotë gjatë udhëtimit?” Ai tha: “Bëje sipas dëshirës tënde siç bëri edhe Osmani”.

(Sahih Buhariu 2/36)

A nuk është e çuditshme se si nëna e besimtarëve, gruaja e Profetit, e injoron Sunetin e Pejgamberit të Zotit s.a.v.a., të cilin ajo vetë e ka transmetuar dhe e ka thënë se është sahih, e pastaj pason bidatin e Osman ibn Affanit, ndërsa ajo ishte që e nxiti dhe inkurajoi vrasjen e Osmanit, duke pretenduar se ai e ndryshoi Sunetin e Profetit dhe e shqyu atë para se ta shqyente këmishën e tij?!

Po, kjo ka ndodhur në kohën e kalifit Osman ibn Affan, por ajo ndryshoi mendje në kohën e Muavije ibn Ebi Sufjanit. Sa shpejt ndryshoi mendimin nëna e besimtarëve. Në fillim ajo i inkurajont të tjerët për vrasjen e Osmanit, por kur mori vesh se e kishin vrarë dhe se i kishin bërë betim Aliut, ndryshoi mendje. Ajo filloi të qajë për Osmanin dhe doli për t'u hakmarrë për gjakun e tij.

Nga transmetimet kuptohet se kur ajo udhëtonte e falte namazin e plotë , ajo fali katër në vend të dy rekateve gjatë kalifatit të Muavijes, sepse ai punonte për të ringjallur bidatet e kusheririt të tij të ngushtë dhe bamirësit, Osman ibn Affanit.

Njerëzit ndjekin fenë e sundimtarëve të tyre. Edhe Aishja ishte një nga ata njerëz. Kështu ajo bëri paqe me Muavijen pasi kishte pasur armiqësi ndaj tij. Ishte Muavije ai që vrau vëllanë e saj Muhamed ibn Ebu Bekrin dhe e trajtoi atë në mënyrën më të keqe.

Për më tepër, interesat e përbashkëta të kësaj bote mbledhin armiq dhe bashkojnë kundërshtarët. Kështu Muavije iu afrua Aishes dhe ajo iu afrua atij. Ai filloi t'i dërgonte dhurata dhe t'i jepte pasuri të mëdha.

Historianët thonë:

Kur Muavije erdhi në Medine, ai shkoi te Aisheja për ta vizituar atë. Kur u ul, ajo i tha: "O Muavije, a je i sigurt se nuk kam fshehur dikë që do të të vrasë për shkak të vëllait tim Muhamed ibn Ebi Bekrit?"

Muavije tha: "Kam hyrë në një shtëpi ku jam i sigurt".

Aishja tha: "A i frikësoheni Allahut për vrasjen e Haxher ibn Adijes dhe shokëve të tij?"

Ai u përgjigj: “Ata i vrau ai që dëshmoi kundër tyre”.

(Tarih Ibn Kasir, Ibn Abdulbirr, në El-Istiab, rreth Haxher ibn Adij.)

Është transmetuar gjithashtu se Muaviu i dërgonte Aishes dhurata, rroba dhe sende që vendoseshin në një paradhomë, ndërsa vetëm në një rast i dërgoi asaj 100.000.

(Tarih Ibn Kasir 7/136; Mustadrekul Hakim 4/13)

Një herë tjetër, derisa ajo ishte në Mekë, ai i dërgoi asaj një gjerdan me vlerë 100.000. Muavija gjithashtu shlyente të gjitha borxhet e saj, të cilat arritën vlerën e 18.000 dinarëve dhe gjithçka që ajo u jepte njerëzve.

(Tarikh Ibn Kasir, 7/137)

Në librin Pyet ata që dinë, kemi shkruar se ajo liroi 40 skllevër brenda një dite si shpërblim për betimin e saj.

(Sahih Buhari 7/90, Libri i Adhabit, Kapitulli mbi Hixhret)

Në të njëjtën mënyrë, asaj i dërgonin dhurata e pasuri edhe mëkëmbësit dhe komandantët emevitë.

(Musned Imam Ahmed 6/77)

Gjatë hulumtimit për këtë afrim të ndërsjellë, do të thoshim: Kur ka pasur distancim dhe armiqësi, që të mund të themi se u afruan, sepse Ebu Bekri ishte i pari që i dha mundësinë Muavijes për t'u bërë pjesë e qeverisjes, duke e emëruar për mëkëmbës  të Shamit, pas vdekjes së vëllait të tij. Kjo është arsyeja pse Muavija gjithmonë ndjente mirënjohje ndaj Ebu Bekrit, sepse po të mos ishte ai, Muavija as që do të mund ta ëndërronte kalifatin.

Muavije ra dakord me grupin në komplotin e tyre të madh për të shkatërruar Sunetin e Profetit dhe pasardhësit e tij të pastër. Ata e ndanë këtë detyrë mes tyre, kështu që njëri prej tyre i dogji hadithet e shkruara ndërsa këtij ia lanë që të shkatërrojë pasardhësit e pastër të Profetit.

Muavije bëri atë që iu ishte besuar duke i detyruar njerëzit të mallkojnë Pasardhësit e pastër. Me komplotin e tij, havarixhët u ngritën kundër Imam Aliut. Aliu u vra nga komploti i tij. Komploti i tij vrau Hasan ibn Aliun duke i futur helm në ushqimin e tij. Djali i tij Jezidi, pas tij, përfundoi shkatërrimin e Pasardhësve të Familjes së pastër.

Nuk kishte armiqësi mes Muavijes dhe Aishes. Fjalët e saj: “A je i sigurt, Muavije, se nuk kam fshehur dikë që do të të vrasë, sepse ke vrarë vëllain tim Muhammed ibn Ebi Bakrin?”, ishin vetëm një shaka, sepse ajo nuk e pëlqente Muhammed ibn Ebi Bekrin, djalin e fisit Hasamia, i cili luftoi kundër saj përkrah Aliut.

Pastaj, ajo u pajtua me Muavijen në urrejtjen e saj ndaj Ebu Turabit, Aliut, dhe që të dy ndjenin aq zili ndaj tij, saqë i kaloi të gjitha kufijtë.

Nuk e di cili nga të dy ndjeu urrejtje më të fortë? A ishte Muavije ai që luftoi kundër Imam Aliut, duke e sharë e mallkuar, me përpjekjet e tij të vazhdueshme për të shuar dritën e tij?

Apo Aishja, e cila punoi për ta larguar nga kalifati, luftoi kundër tij dhe kërkoi t'i fshinte emrin? Ajo nuk ia përmendi kurrë emrin dhe kur i erdhi lajmi për vrasjen e tij, ajo ra në sexhde aq shumë e gëzuar duke faleminderuar Zotin për këtë!

Urrejtja e saj nuk mbaroi me kaq, ajo tani ishte e drejtuar ndaj djalit të Aliut, Imam Hasanit, duke mos lejuar që ai të varrosej pranë gjyshit të tij, Profetit të Zotit. Ajo doli e hipur mbi një mushkë, duke nxitur urrejtjen e Emevitëve dhe duke kërkuar ndihmën e tyre kundër Hashimitëve, duke thënë:

"Mos futni në shtëpinë time atë që e urrej". Ajo donte të ndizte një luftë të re, por disa nga të afërmit e saj i thanë: "A nuk na mjafton beteja e Devesë së kuqe, ndaj të na thuhet beteja e mushkës gri ".

Pa dyshim, ajo ndoqi fushatën e madhe të pushtetit Omajad dhe i dëgjoi ata duke sharë Aliun dhe Ehli Bejtin e Profetit nga minberi, por ajo nuk e hodhi poshtë dhe as nuk e ndaloi. Ajo madje mund ta ketë inkurajuar fshehurazi.

Ahmed ibn Hanbeli shënon në Musnedin e tij dhe thotë:

“Erdhi një burrë dhe përgojoi Aliun dhe Ammarin tek Aisheja, dhe ajo tha: “Sa për Aliun, nuk do të të them asgjë për të. Ndërsa sa i përket Ammarit, kam dëgjuar Profetin të thotë për të se nëse duhet të zgjedhë mes dy gjërave, ai gjithmonë do të zgjedhë atë që është më e drejta."

(Musned Imam Ahmed ibn Hanbel, 6/113)

Atëherë nuk çuditemi që Aishja e ka lënë pas dore Sunetin e Profetit dhe ka shfrytëzuar bidatet e Osmanit në faljen e namazit të plotë gjatë udhëtimit, me qëllim që të kënaqë Omajadët, dhe mbi të gjitha Muavijen, të cilët e ndoqën atë në atë që ajo e konsideronte të lejuar dhe në fushatat e saj, duke e lavdëruar dhe duke marrë prej besimit të saj.

Aishja u solli atyre një fetva për faktin se një burrë i rritur mund të thithë te një grua kështu që ajo të bëhet mahram për të dhe haram martesa me të.

Në Muvettan e tij, Imam Maliku na jep një transmetim, nga i cili besimtarëve dhe besimtareve iu rrënqethet lëkura, ndaj thotë se Aishja dërgonte burra tek motra e saj Ummu Kulthum dhe te bijat e vëllait të saj, që të thithnin qumësht prej tyre. Pas kësaj, nëna e besimtarëve, Aisheja e konsideroi të lejuar pranimin e tyre pa hixhab, sepse sipas saj ata u bënë mahrem!!

(Muvetta Malik, 2/116, kapitulli mbi të rriturit që ushqehen me gji.)

Ne vetëm mund të imagjinojmë se si një nga muslimanët hyn te gruaja e tij dhe e gjen atë me një burrë të rritur duke e ushqyer me gji, kështu që ajo i thotë: “Po e ushqej me gji që të bëhet djali ynë dhe të hyjë pa problem në shtëpinë tonë”.

Çfarë do të bëjë burri i gjorë veçse ta durojë risinë e Aishes, edhe sikur të ishte e vështirë për të.

Unë tërheq vëmendjen e studiuesve dhe analistëve për këtë aksident, i cili është i mjaftueshëm për të zbuluar të vërtetën dhe për të dalluar gënjeshtrën nga e vërteta.

Kjo na shpjegon se Ehli suneti dhe xhemati e adhuron Allahun sipas teksteve që nuk kanë fuqi, ndërsa pahulumtim dhe konfirmim. Dhe sikur t'u shpjegoheshin këto bidate, ata do ta kuptonin se ishin mashtruar dhe do t'i braktisnin.

Unë personalisht e kam përjetuar këtë me disa dijetarë suni të cilët nuk ishin të njëanshëm dhe kur e panë hadithin mbi gjidhënie për të rriturit, mbetën të trishtuar dhe konfirmuan se nuk e kishin dëgjuar kurrë më parë.

Ky është një fenomen i përhapur në mesin e Ehli sunetit dhe xhematit, kështu që shumë prej haditheve të cituara nga shiat si dëshmi, të cilat gjenden në Sahihët e tyre, ata nuk i dinë, as nuk e dinë se ekzistojnë, ndërsa ata që i thonë ato konsiderohen jobesimtarë.

“Atyre që nuk besojnë Allahu ia përkujton atyre Nuhun dhe gruan e Lutit: ato ishin martuar me dy robër tanë finski, por ata ishin hipokrite ndaj tyre - dhe këta të dy nuk do t'i ndihmojnë atyre me asgjë te Allahu, dhe do t'iu thuhet: “Ju të dyja hyni në zjarr, bashkë me ata që hyjnë!” Tahrim, 10

 

 

 

Nëse analizojmë jetën e saj me burrin e saj, të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., do të gjejmë gabime dhe padëgjueshmëri të shumta të saj, sepse ajo shpesh komplotonte me Hafsën kundër të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., kur ato në një rast, e detyruan atë  për t’i ndaluar vetes atë që e ka lejuar Allahu i Lartësuar, siç transmetohet nga Buhariu dhe Muslimi. Ata o gjithashtu debatuan me të në mënyrë që, siç transmetohet në sahihët dhe tefsirët sunit , dhe vetë Allahu i Madhëruar përmendi dy incidente të tilla në Librin e tij të Shenjtë. Zilia i pushtoi aq shumë mendjen e saj sa që ajo në praninë e tij u soll pa respektin dhe nderin e nevojshëm.

 

Në një rast, kur i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,  përmendi Hz. Hatixhen, ajo i tha: 

 

“Si mund të jetë Hatixhja më e mirë se unë, kur Allahu të ka dhënë (grua) më të mirë se ajo (më të re). Ajo ishte një plakë me faqe të kuqe ”. 

(Sahihu i Buhariut, vëll. 4., fq. 231., kapitulli “martesa e të Dërrguarit të Allahut me Hatixhen”, gjithashtu e transmeton edhe Mislimi.)

 

I Dërguari i Zotit u zemërua aq shumë sa iu ngritën edhe flokët e kresë.

Në një rast tjetër, njëra nga nënat e besimtarëve i dërgoi një tas me ushqim të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., dhe ai ishte në dhomën e Aishes. Aishja e theu tasin së bashku me ushqimin.

(Sahihu i Buhariut, vëll. 6., fq. 157.)

 

Në rastin e tretë, ajo i tha të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a. "Ti je ai që i thotë vetit i Dërguari i Allahut!"

Dhe në një rast tjetër ajo u zemërua me të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., duke thënë: "Bëhu i drejtë!" 

(Ihja ulum al din, Gazali, vëll. 2., fq. 29.)

 

Babai i saj (Ebu Bekri) e goditi atë aq shumë sa ajo u përgjakë. Zilia e saj arriti deri në atë pikë saqë ajo e gënjeu Esmi bin Nu'manin, kur ajo erdhi te i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.  Ajo pastaj i tha asaj: 

"I Dërguari i Allahut do atë që kur vjen tek ai, më thotë: ‘Kërkoj strehim tek Allahu nga ty! "

 

Qëllimi i saj ishte që i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ta divorcohej nga kjo grua e pafajshme dhe naive (Kanz-umal, vëll. 7., fq. 116.), të cilën i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., e divorcoi në përputhje me fjalët e saj: 

 

“Sjellja e saj e keqe në praninë e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.,arriti në një pikë të tillë se ajo madje, ndërsa ai po e falte namazin, ajo i zgjati këmbët e saj dhe kur ai binte në sexhde, ajo i tërhiqte ato, dhe kur ai ngrihej për të përfunduar pjesën tjetër të namazit, ajo i shtrinte përsëri ato.” 

(Sahihu i Buhariut, vëll. 1., fq. 101) 

 

Në një rast, ajo bashkë me Hafsën, e qortuan të Dërguarin e Allahut, paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të, kështu që për pasojë ai u izolua për një muaj, derisa Allahu i Lartësuar ia shpalli këtë ajet: “Mbaji ato me të cilët ju jeni të kënaqur dhe divorcohu nga ato me të cilat nuk jeni të kënaqur. ” ndërkaq ajo pas shpallje së këtij ajeti  i tha atij:“ 

“Unë shoh vetëm se si Allahu gjakon për t’i plotësuar dëshirat tuaja”. (Sahihu i Buhariut, vëll. 6., fq. 24)

 

Kur Aishja zemërohej (gjë që ndodhte shpesh), ajo nuk do t'i përfillte fjalët e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.,, as nuk do ta përmendte emrin Muhamed, por, kur betohej, do të thoshte: "Për Zotin e Ibrahimit!"

Aishja e sulmonte shpesh të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., duke ia prishur atij disponimin, por i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ishte i mëshirshëm dhe i butë, karakteri i tij ishte mendjehapur dhe durimi i tij ishte i thellë, për këtë arsye ai shpesh i thoshte asaj: "Po të harbon shejtani yt, oj Ajshe! "

Ai shpesh do të ndjehej keq nga kërcënimet e Allahut, drejtuar asaj dhe Hafsës. Në disa raste, u botuan vargje rreth tyre. Allahu i Lartësuar tha: "Nëse ju të dyja pendoheni tek Allahu, sepse  keni bërë atë për të cilën duhet të jeni penduar". (Tahrim, 4)

 

Këto fjalë janë një kërcënim i qartë për të dhe Hafsën, të cilat shpesh do të përfshiheshin me të në mosbindje dhe zili. Allahu i Lartësuar për këto dyja shpalli ajetin: "... Dhe nëse bashkoheni kundër tij, atëherë Allahu është mbrojtësi i tij, dhe Xhibrili dhe besimtarët e nderuar, dhe së fundi të gjithë engjëjt do ta ndihmojnë". (Tahrim, 4)

Ky ajet u shpall duke pasur si shkas Aishen dhe Hafsën, siç dëshmoi Omer ibn Hattabi, ndërsa u regjistrua nga Buhariu.

 (Sahihu i Buhariut, vëll. 6., fq. 69.)

Vetë ajeti thekson se në mesin e grave muslimane kishte besimtare që ishin më të mira se ato dyja.

Një herë, kur i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., donte ta kërkoj dorën e Sarefit,  motrën e Dilhi al-Kalbi, ai i kërkoi Ajshës të shkonte për ta parë atë. Kur u kthye, ajo erdhi me një zemër mushur me zili, të cilën i Dërguari i Allahut e pyeti: 

"Çfarë ke parë, oj Aishe?" Dhe ajo u përgjigj: "Unë nuk kam parë dikë me ndonjë vlerë të veçantë".

I Dërguari i Zotit u përgjigj: 

"Duhet të kesh parë dikë me vlerë, por pështyma jote është thartuar." Ajo i tha: “O i Dërguari i Allahut, nuk ka asnjë sekret të panjohur për ty. Kush është në gjendje të fshehë diçka nga ju”. 

(Ibn Sa'd, Tabakat vëll. 8., fq. 115; Kanzul-ummal, vëll. 6., fq. 294.)

 

Shumica e komploteve që Aisha bëri në mënyrë provokative u mbështetën nga Hafsa, bija e Omerit.

Është një gjë e çuditshme që ne vërejmë mirëkuptimin e tyre reciprok dhe pajtimin e plotë mes këtyre dy grave. E njëjta marrëveshje dhe mirëkuptim mbretëronte midis baballarëve të tyre Ebu Bekrit dhe Omerit, ndryshimi i vetëm ishte se Aishja ishte gjithmonë ajo nxitësja, në raport me Hafsën e dobët, por që do ta mbështeste atë, dhe ndërsa, nga ana tjetër, Ebu Bekri ishte më i dobët në raport me Omerin, i cili ishte nismëtari dhe nxitësi. Ne tani më kemi parë diskutimet e mëparshme, se Omeri ishte një udhëheqës i vërtetë edhe në çështjet e kalifatit, për sa kohë që Ebu Bekri mbante pozitën e halifes. Disa historianë raportojnë se kur Aishja vendosi të udhëtonte në Basra për të nxitur një revoltë kundër Hz. Imam Aliut, e njohur si Beteja rreth Devesë, ajo iu dërgoi një mesazh grave të tjera të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a. (nënave të besimtarëve), duke u kërkuar që të shkonin me të. Asnjë prej tyre nuk iu përgjigj, përveç  Hafsas, bijës së Omerit, e cila ishte gati të largohej, por u ndalua nga vëllai i saj Abdullah ibn Omeri i cili e kritikoi atë kështu që ajo hoqi dorë nga udhëtimi.

(Sharh Nahdžu-balage, Ibn Ebu Hadid, vëll. 2., fq. 80.)

 

Allahu i Lartësuar dhe i Fuqishëm paralajmëron Aishen dhe Hafsën me këto fjalë: "Nëse bashkoheni kundër tij, atëherë mbrojtësi i tij është Allahu, edhe Xhibrili edhe besnikët e vërtetë, dhe në fund ndihmësit dhe mbrojtësit e tij do të jenë edhe të gjithë engjëjt.

 

“Allahu i Lartësuar tha gjithashtu: "Ju të dyja pendohuni tek Allahu, se vërtet zemrat tuaja kanë devijuar."

 

Sa i përket këtyre dy grave Allahu ka sjellur sqarime të qarta në suren El-Tahrim. Nuk është e vërtetë, ajo që shumica menduan atëherë dhe që kështu mendojnë edhe sot, se nënat e besimtarëve do të hyjnë në Parajsë pa dhënë llogari, vetëm sepse ishin gratë e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a. Allahu i Lartësuar ka shpallur se marrëdhëniet martesore as nuk do t’i bëjnë dëm as dobi askujt, edhe nëse ato janë gra të Profetit. Për njeriun do të jenë të dobishme ose të dëmshme vetëm veprat e tyre personale.

Sepse, Allahu i Lartësuar thotë: 

 

“Atyre që nuk besojnë Allahu ia përkujton atyre si  mësim gruan e Nuhut dhe gruan e Lutit; ato ishin martuar me dy robërit Tanë të virtytshëm, mirëpo  ishin hipokrite ndaj tyre - dhe ata të dy nuk do të jenë në gjendje t'i ndihmojnë ato para Allahut, dhe do t’iu thuhet: 'Ju të dyja hyni në zjarr, me ata që hyjnë”! Tahrim, 10

 

Nga ana tjetër, Allahu u dha një shembull besimtarëve, gruan e Faraonit e cila tha: "Zoti im, më ndërto një shtëpi në Parajsë dhe më shpëto nga Faraoni dhe dënimi i tij dhe më shpëto nga populli i padrejtë!"

Nga kjo bëhet e qartë se të gjitha lidhjet dhe miqësitë martesore edhe nëse kanë një mori vlerash nuk mund të parandalojnë në vetvete dënimin e Allahut, përveç se ato shoqërohen me vepra të drejta dhe hyjnore. Nëse nuk janë, dënimi mund të rritet. Drejtësinë e Allahut e dikton ashtu që Ai nuk i ndëshkon ata që janë më largë, sikur ata që janë afër dhe në shtëpitë e të cilësve është Kur’ani. Ndërkohë që një njeri që e njeh të Vërtetën dhe ende e kundërshton atë është më keq se një injorant që nuk e njeh të Vërtetën fare.

 

Tani, lexues i dashur, ne do të citojmë disa rrëfime për disa detaje për ta bërë më të lehtë njohjen e personalitetit të kësaj gruaje që luajti një rol të madh në largimin e Hz. Imam Aliut nga kalifati dhe që mblodhi gjithë forcën dhe potencialin për të organizuar  një kryengritje të armatosur kundër tij. Për më tepër, duhet të ishte i njohur për të ajeti kushtuar të pastërtve, edhe pse ajo sillej sikur të ishte aq largë kësaj të vërtete, sikur që janë largë toka dhe qielli, dhe se shumica e ehli sunetit janë viktimë e gënjshtrave dhe shpifjeve, ngase ata pasojnë Umajadët, ndërkohë që nuk janë të vetëdijshëm për këtë.

 

 

 

Nëse studiojmë jetën e nënës së besimtarëve, vajzën e Ebu Bekrit, pasi burri i saj u kthye te Allahu I Madhëruar dhe pasi babai i saj u bë halif dhe udhëheqës i umetit Islam, ajo u bë gruaja më e shquar në shtetin Islam, duke qenë se burri i saj ishte i Dërguar i Allahut, s.a.v.a. dhe se babai i saj tani më ishte kalif.

Ajo besonte ose mbante vogëlsinë e saj në bindjen se ishte më e mira nga gratë e Profetit, thjesht sepse ndjente se ishte gruaja e vetme që ishte martuar me të duke qenë e virgjër.

Kur i Dërguari i Allahut, s.a.v.a. vdiq, ajo ishte në lulen e rinisë së saj.

Sipas shumë legjendave, në kohën që I Dërguari I Allahut, s.a.v.a., kishte lënë këtë botë ajo ishte 18 vjeç. Ajo nuk jetoi më shumë se 6-8 vjet me të Dërguarin e Allahut siç thonë transmetimet e ndryshme.

 

Ajo i kaloi vitet e saj të para në një lojë që më shumë përkonte me jetën prej fëmiu, edhe pse ishte gruaja e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.. Ajo ishte, siç e përshkruan skllavi i të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., Barira, një grua e re që do të binte në gjumë duke lënë brumin e saj për t'u ngrënë nga dhitë.

 (Sahihu i Buhariut, vëll. 3, f. 156)

Po, ajo ishte 18 vjeç kur i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., shkoi në një botë më të mirë ose siç do të thuhej në zhargonin e sotëm, ishte një tinejxhere. Ajo e kaloi kohën pranë të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., me nëntë ose dhjetë gra të tjera.

Kishte edhe gra të tjera gjatë jetës së Aishës që nuk arritëm t’i përmendim, veçanërisht një grua ndaj të cilës Aisha ushqente një xhelozi edhe më të madhe për shkak të dashurisë së të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., për atë grua, sepse kjo grua kapërceu të gjithë kufijtë e imagjinuar të mirësisë. Kjo grua ishte Hz. Fatima Ez-Zehra, vajza e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a. dhe gruaja e tij e virtytshme Hz. Hatixhja.

 

 

 

Le ta dëgjojmë Aishen se si flet për veten dhe sesi nga zilia e ka humbur ndjenjën e drejtësisë. Ajo tha: 

 

“Safia, gruaja e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., përmes shërbëtores i dërgoi një tas me ushqim të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a. Kur pashë shërbëtoren, u tranova fare duke marrë tasin dhe duke e hedhur tutje. Atëherë i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., më shikoi me zemërim dhe unë thashë: "Kërkoj strehim nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,  në mënyrë që ai të mos më mallkojë!" – duke vazhduar më tej, "Ai tha: ‘ Kompensoje këtë!‘ " Unë i thashë, "Si, çfarë është zhdëmtimi?" Ai tha: "Ushqimi për ushqim, pjata për pjatë." 

(Musned Imama Ahmed ibn Hanbel, vëll. 6., fq. 277.; Sunen al-Nesai, vëll. 2., fq. 148.)

 

Në një rast tjetër, duke folur për veten, ajo tha: 

“Unë thashë për Safian se ajo ishte ashtu e kështu dhe i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., më tha: 'Ti tha fjalë të tilla saqë po të përziheshin me ujin e detit, do të ngjyrosej i tërë deti.‘“ 

(Sahihu i Tirmidhiut i Tefsir Zamahsheri, fq. 73.)

 

Subhanallah! Sa larg ishte nëna e besimtarëve nga ahlaku dhe normat e tjera që Islami i ndaloi rreptësisht, siç është përgojimi.

Pa dyshim se ajo çfarë tha Aishja për Safijen dhe qortimin që ajo mori nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ka një peshë të jashtëzakonshme.

Jam i bindur se transmetuesit e hadithit pikëasën se fjalët e Aishes në lidhje me Safian ishin aq të mjerueshme dhe të shëmtuara, saqë ata i lanë jashtë (hadithit) duke mbrojtur atë. Po kështu, ne lehtësishtë mund të dyshojmë në fjalët e saj: 

“Unë nuk isha ziliqare ndaj asnjë gruaje, përveç se ndaj Marisë. Ajo ishte shumë e bukur dhe kështu e pushtoi të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a. Kur e solli për herë të parë, ajo qëndronte në shtëpinë e Haris ibn El-Mu'manit. Ne kishim frikë prej saj, dhe unë u shqetësova sepse i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., e kishte dërguar atë në një vend më të madh dhe  ai shkonte ta vizitonte atje. Kjo ishte e rëndë për ne, për më tepër Allahu e bekoi me lindjen e një djali, që për ne nënkuptonte një ndëshkim për ne. ”

(Ibn Sa'd Tabakat, vëll. 8., fq. 212.; Baladhuri, Ansab al Ashraf vëll. 1., fq.

449 .)

 

Zilia e Aishes nuk përkonte vetëm me Marinë, por edhe për sapo të lindurin, Ibrahimin e e pafajshëm.  

Ajo tha:

"Kur lindi Ibrahimi i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ma solli mua fëmijën dhe më tha:

" Shiko sa më ngjan mua. "Ndërsa unë u përgjigja," Unë nuk shoh ndonjë ngjashmëri. "Ai tha , 'A nuk e shihni sa i madh dhe i shëndetshëm është ai?' Unë i thashë, 'Kush ushqehet me qumësht dele bëhet i madh dhe i shëndetshëm.' "

 (Ibid, vëll. 1., fq. 37.)

 

Sa herë që ajo ishte e fiksuar pas zilisë dhe bestytnive, zilia e saj do të kalonte të gjithë kufijtë dhe do të arrinte aq larg sa të mos ishte në gjendje të shprehej me fjalë, duke e çuar atë deri në pikën e dyshimit te i Dërguari i Allahut, s.a.v.a. Ajo shpesh pretendonte se flinte kur i Dërguari i Allahutpo qëndronte te ajo, dhe nëse ndodhte të dilte jashtë, ajo do ta ndiqte burrin e saj fshehurazi në errësirë.

Ne citojmë këtu një ngjarje të rrëfyer me fjalët e saj, transmetuar nga Muslim në Sahihun e tij dhe Ahmed në Musenedin e tij, si dhe nga transmetues të tjerë. Ajo tha: 

“Kur ishte natë dhe ishte radha që i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ishte me mua, ai erdhi dhe hoqi mantelin e sipërm, futi këpucët dhe i vuri në këmbët e tij. Pastaj shtriu veshjet e tij të poshtme mbi shtrat dhe u shtri. Ai qëndroi aq gjatë derisa konstatoi se edhe unë isha në gjumë. Pastaj ai mori mantelin e tij të sipërme, e veshi ngadalë dhe heshturazi doli jashtë. Visha mantelin, u mbulova dhe vendosa velin duke e ndjekur pas derisa arriti në varrezat Bekije. Ai qëndroi atje për një kohë të gjatë. Pastaj ai ngriti duart tri herë dhe u kthye në dhomë. Pasi ai i shpejtoi hapat, ashtu veprova edhe unë, ndërsa kur ai arriti, unë tashmë isha brenda. Kur hyri në shtëpi, ai tha: 

‘Çfarë ndodhi Aishe, e shoh që je e veshur’.

Unë i thashë: ‘Asgjë nuk ndodhi.’ Ai tha: ‘Nuk do të ma thuash, apo do të më njoftojë Allahu i Madhëruar për këtë?!’

Aishja thotë se ajo i tha: ‘O i Dërguari i Allahut, u bëfshin kurban për ty nëna dhe babai im, dhe pastaj unë i tregova gjithçka ...’

‘Pra ti ishe figura e errët që shihja para meje?’

Unë u përgjigja: ‘Po.’, Pastaj më shtrëngoi në kraharor deri sa ndjeva dhimbje, ndësa pastaj më tha: ‘A mendoni se Allahu dhe i Dërguari i Tij do të jenë të padrejtë ndaj jush?’ ”

(Sahihu i Muslimit, vëll. 3., fq. 64.; Musned, Ahmed ibn Hanbel, vëll. 6., fq. 221.)

 

Në një version tjetër, ajo tha:

"Unë humba gjurmët e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., dhe dyshova se ai kishte shkuar te njëra nga gratë e tjera. Fillova ta kërkoja dhe e gjeta në sexhde duke thënë: ‘O Allahu im, më fal.’ ”

(Musned, Imam Ahmed, vëll. 6., fq. 147.)

 

Në rastin vijues, ajo tregon: 

“Një natë ndërkohë që i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,shte me mua, ai doli jashtë. Unë isha e pushtuar nga zilia, kur ai erdhi dhe pa atë që kisha bërë, duke thënë: 'Çfarë ndodhi Ajshe, nuk je ziliqare?' Unë iu përgjigja: 'Pse dikush si unë nuk do ta ketë zili dikë si ju.' I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u përgjigj: Mos të ka rrëmbyer shejtani yt.' "

(Ibid., vëll. 6., fq. 115.)

 

Rivajti i fundit dëshmon qartë, se sa herë që ajo pushtohej nga zilia nuk mund ta kontrollonte veten, për pasojë do të bënte gjëra të çuditshme, si thyerja e enëve e grisja e rrobave. 

Në frymën e kësaj, ajo në atë transmetim thotë: “Kur ai erdhi dhe më pa se në çfarë gjendje jam, tha: “Çfarë ka ndodhur oj ajshe, a mos je ziliqare? ‘Pse dikush sikur unë nuk do të ishte ziliqare ndaj dikujt sikur ti.’ I Dërguari I Allahut me atë rast tha: ‘Mos të ka pushtuar shejtyni yt.’

Pa dyshim, Aisha shpesh u mposht dhe u pushtua nga djalli i saj, sepse ai e gjeti rrugën e tij drejt zemrës së saj, përmes zilisë.

 

I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., tha: "Xhelozia është pjesë e besimit të një burri, ndërsa kjo sjell mosbesim tek një grua." Pra, një burrë mund të jetë xheloz për gruan e tij, për më tepër është pjesë e besimit të tij, sepse, sipas sheriatit, atij nuk lejohet të ndajë gruan e tij me askënd. Mirëpo, gruaja nuk ka të drejtë të ketë zili (xhelozi) ndaj burrit të saj, sepse Allahu i Lartësuar e ka lejuar atë të martohet me më shumë se një grua. Prandaj, një grua e drejtë me besim dhe që i bindet urdhërave të Allahut e pranon përzemërsisht ‘rivalen’ e saj, veçanërisht nëse burri i saj është i drejtë dhe i frikësohet Allahut të Lartsëuar.

 

Atëherë, çfarë të themi në këtë rast, kundrejt liderit të humanitetit, simbolit të drejtësisë dhe karakterit më fisnik? Më tej, ne gjejmë një kontradiktë të qartë midis, siç thuhet, dashurisë së veçantë të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., për Aishen dhe asaj që thotë Ehli Suneti ue-l-Xhemati, gjoja për "gruan e tij më simpatike dhe më të dashur". Ata madje raportojnë se disa nga gratë e të Dërguarit, s.a.v.a.,hoqën dorë nga radha e tyre për hir të saj, pasi mësuan se i Dërguari i Allahut e donte atë dhe mezi priste radhën e saj. Nëse është kështu, a mund të gjejmë ndonjë justifikim dhe shpjegim për xhelozinë e tepërt të Aishes. Dikush mund të mendojë se është e kundërta, domethënë se gratë e tjera të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., ishin ziliqare ndaj Ajshes, për shkak të dashurisë së madhe të Profetit ndaj saj, siç pretendohet nga burimet sunite. 

 

Nëse ajo ishte më simpatikja dhe më e dashura, atëherë pse të ishte xheloze?

Në këtë drejtim historia përcjell vetëm hadithet e saj, andaj transmetimet biografike gërshetohen me lartësimin e saj "se ajo është gruaja më e dashur e Profetit dhe se ai e kishte të vështirë të ndahej prej saj".

Unë besoj se të gjitha këto transmetime erdhën nga umajjadët që e donin Aishen dhe i dhanë asaj epitetin më të madh që kur ajo u shërbente interesave të tyre. Ajo iu transmetoi atyre atë që ata donin të dëgjonin dhe luftoi kundër armikut të tyre kryesor – Hz. Imam  Ali ibn Ebu Talibit.

 

Unë gjithashtu besoj se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., nuk mund ta kishte dashur aq shumë atë, për shkak të veprimeve të saj. Si mundet që i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,ta dojë atë që ishte e prirur për të gënjyer, shpifur, ofenduar dhe që dyshonte në drejtësinë e Profetit? Si ka mundësi që i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., ta dojë dikë që e spiunon, del jashtë pa lejen e tij, fyen gruan e tij të vdekur në praninë e tij, si mund ta dojë dikë që urren djalin e tij Ibrahimin dhe e akuzon nënën e tij Marinë për gënjeshtër? Si mundet që i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., ta dojë dikë që ndërhyn mes tij dhe grave të tij duke gënjyer dhe shpifur, duke shkaktuar kështu divorc me një tjetër grua.

 

Si mund ta donte ai atë që urrente vajzën e tij Fatimen dhe kusheririn e tij Aliun në atë masë saqë ajo nuk mund të përmendte emrin e tij ose të mendonte diçka të mirë për të. 

(Sahihu i Buhariut, vëll. 3., fq. 135)

E gjithë kjo dhe ajo që ndodhi pas vdekjes së Profetit, ndërsa kishte ndodhur më shumë se kaq, e gjithë kjo është e qortueshme në sytë e Allahut dhe të Dërguarit të Tij, s.a.v.a., dhe ata nuk mund t'i duan ata që janë të prirur ndaj veprave të tilla, sepse Allahu është i Vërtetë dhe i Dërguari i Tij personifikon Vërtetësinë e Tij.

 

Ne do të shohim gjatë diskutimeve të mëtejshme, se i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., nuk e donte atë dhe se ai paralajmëroi njerëzit kundër intrigave të saj.

Një herë pyeta disa nga mësuesit tanë për arsyet e dashurisë së jashtëzakonshme të Profetit për Aishen, dhe veçanërisht arsyet e neglizhimit të disa grave të tjera të tij. Ata dolën me një numër përgjigjesh, ndërsa që të gjitha ishin gënjeshtra.

 

Njëri prej tyre thotë: "Sepse ajo ishte e bukur dhe e re dhe sepse ishte e virgjër".

I dyti thotë: "Sepse ajo ishte vajza e Ebu Bekrit të sinqertë, shokut të tij të ngushtë".

I treti thotë: "Sepse ajo ruajti në kujtesën e saj gjysmën e besimit të të Dërguarit të i Allahut, s.a.v.a., dhe ishte një fakih i ditur."

I katërti thotë: "Sepse Xhebraili erdhi në imazhin e saj dhe ai kurrë nuk do të kishte ardhur tek i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., që kjo të mos ishte në dhomën e saj."

 

Siç mund ta shihni, lexues i dashur, asnjë nga këto pretendime nuk bazohet në logjikë dhe realitet. Ne do të mohojmë saktësinë e këtyre përgjigjeve me prova të pakundërshtueshme.

Nëse i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a.,e donte Aishen sepse ajo ishte e bukur dhe sepse ajo ishte e vetmja grua e virgjër prej grave të tij, çfarë e pengoi atë të martohej me vajza të bukura që e ia kalonin asaj në sharm dhe bukuri dhe që ishin një model bukurie midis fiseve arabe?

Nga ana tjetër historianët gjithashtu tregojnës se ajo ishte xheloze ndaj Zejneb bint Jahs, Safiji bind Huxhaj dhe koptes Maria, për shkak se ato ishin më të bukura se ajo.

 

Ibn Sa'ad (Ibn Sa'd, Tabakat, vëll. 8., fq. 148.) dhe Ibn Kethir (Ibn Kesir, Tarih,vëll. 5., fq. 299.) përmendin se i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a.,u martua me Melika Bint Ka'ab e cila ishte e njohur për bukurinë e saj të jashtëzakonshme. Aishja shkoi për ta parë dhe i tha: "A nuk të vjen turp të martohesh me vrasësin e babait tuaj?!"

Ajo pastaj kërkoi strehimin te Allahu nga i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., dhe për këtë ai u divorcua prej saj. Pjesëtarët e fisit të saj erdhën te i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., dhe i thanë: "Ajo është e re dhe e papjekur, është mashtruar, prandaj kthejeni atë". I Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., refuzoi ta bënte këtë. Babai i saj u vra në ditën e pushtimit të Mekës, dhe vrasësi i tij ishte Khalid ibn Velid.

 

Ky transmetim tregon qartë se i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a.,, nuk ishte i fiksuar pas bukurisë dhe rinisë në martesat e tij.

Përkundrazi, po të ishte kështu ai nuk do të ishte divorcuar nga Malika bint Ka'ab, e cila ishte e ri dhe jashtëzakonisht e bukur. Prandaj, ky transmetim, si shumë të tjerë, na tregon llojet e metodave që Aisha përdori për ta parandaluar Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., të martohej me gra më të reja dhe më të bukura se ajo.

Tani më kemi shkruar se si ajo provokoi divorcin e Esma bint Nis'man nga zilia për shkak të bukurisë së saj të jashtëzakonshme.

Aishja i tha asaj: "I Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., e do një grua e cila kur ai t’i afrohet do t’i thotë:" Unë kërkoj strehim tek Allahu prej teje. "

Ne përmendëm një rast që lidhet me Melikën, në të cilën Aisha zgjon te ajo ndjenjën e babait të saj të vrarë, duke i thënë: "A nuk të vjen turp të martohesh me njeriun që vrau babanë tënd?!" 

 

Ishte një kohë kur gjurmët e Xhahilijetit ishin ende të forta, e që njerëzit i shpiente drejtë hakmarrjes dhe shpagimit.

Ne mund të pyesim veten, pse i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., u divorcua ngakëto dy gra të pafajshme që ishin viktima të xhelozisë së Aishes?

Para së gjithash, ne duhet të kuptojmë se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ishte i pagabueshëm dhe si i tillë nuk i bëri dhunë dhe padrejtësi askujt. Në divorcin e këtyre dy grave duhej të kishte një urtësi të njohur vetëm për Allahun dhe të Dërguarin e Tij.

Me siguri, përkundër veprave të saj morale, duhet të ketë pasur ndonjë urtësi ose arsye pse i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., nuk u divorcua nga Aisheja. Ne do t'i prekim këto gjëra në diskutimet në vijim.

Kur bëhet fjalë për gruan e parë, përkatësisht për Esma bint Nu'man, gjendja e saj naive u bë e dukshme kur Aisha e joshi atë me trukun e saj dhe fjalët e para me të cilat ajo përshëndeti të Dërguarin e Zotit, ashtu që kur ai zgjati dorën drejt saj, ajo tha këto fjalë: "Kërkoj mbrojtjen e Allahut nga ti ".

 

Megjithë bukurinë e saj të jashtëzakonshme, i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., nuk e mbajti atë për shkak të arsyes së saj të kufizuar e fëminore. Edhe pse, sipas disa transmetuesve të tjerë, si Ibn Saab në Duhanin e tij, Vëllimi 8, f. 145, thotë se Ibn Abasi tha: 

"I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u martua me Esma bint Al-Nu'man dhe ajo ishte ndër gratë më të bukura dhe më të përsosura të kohës së saj."

 

Ndoshta i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., na mësoi se rëndësia e inteligjencës tejkalon bukurinë fizike sepse, sa gra të bukura janë joshur nga mendjelehtësia e tyre. Prandaj, kur bëhet fjalë për Malika ibn Kaabin,  dhe meqë asaj i mungonte të kuptuarit e mjaftueshëm të gjërave (siç dëshmuan njerëzit e saj),  ndoshta, i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a.,  nuk donte që ajo të jetonte në frikë dhe trazira, gjë që do t'i shkaktonte probleme të mëdha, sepse nuk ka asnjë dyshim se Aishja nuk do ta linte rehat, nëse do të kishte arsye të tjera, të cilat janë të panjohura për ne. Gjëja e rëndësishme është të kuptohet se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., nuk ka qenë i dhënë pas bukurisë dhe epsheve, siç besojnë disa injorantë dhe orientalistë, sepse, ata pretendojnë se i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., ishte i fiksuar pas grave të bukura. Ndërsa ne u bindëm se i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., ishte divorcuar pikërisht nga dy gratë e tij më të bukura dhe më të reja.

 

Pretendimi i atyre që thonë se i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., e donte Aishen për shkak të rinisë dhe bukurisë së saj është i pabazuar dhe i papranueshëm.

Sa për ata që mendojnë se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., gjoja e donte Aishen sepse ajo ishte vajza e Ebu Bekrit, është gjithashtu e pavërtetë. Mund të themi se ai u martua me të për hir të Ebu Bekrit, sepse i Dërguari i i Allahut, s.a.v.a., u martua në disa raste nga fise të ndryshme, për arsye thjesht politike me qëllim të fitimit të zemrave të tyre dhe mbjelljes së dashurisë dhe mëshirës mes të gjitha fiseve, dhe ta mënjanonte urrejtjen dhe armiqësinë nga zemrat e tyre.

 

 Kështu i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u martua me Umi Habibin, motrën e Muavijes, bijën e Ebu Sufjanit, armikut të tij më të madh. Kjo ndodhi sepse ai nuk kultivoi të keqen ndaj asgjëje dhe ndaj askujt, por dhembshurinë për të gjitha botët.

Ndjeshmëria dhe dashuria e tij për fiset arabe e bëri atë të martohej me hebreje, të krishtere dhe kopte, vetëm për t'i afruar mes veti njerëzit e Librit.

Duke qenë i tillë, siç mund të kuptojmë nga veprat biografike, ai iu përgjigj pozitivisht kërkesës së Ebu Bekrit kur ky i fundit i kërkoi të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., të martohej me vajzën e tij Aishen, sikur që veproi njëjtë edhe me Omerin, kur ky i kërkoi të martohej me vajzën e tij Hafsan.

I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., i plotësoi dëshirat e tyre sepse zemra e tij përfsjinte gjithë njerëzimin.

 

Allahu i Lartësuar tha: 

"Dhe nëse do të ishit të vrazhdë dhe zemërngurtë, ata do të iknin prej jush." Ali Imran, 159

 

Të gjitha pikëpamjet e mia mbështeten nga dëshmi në gjashtë Sahihët Suni. Muslimi, ashtu si edhe të tjerët, transmeton në Sahihun e tij se Omer ibn Hattabi tha: 

"Kur i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u nda nga gratë e tij, unë hyra në xhami dhe njerëzit gërvishnin tokën me gurë, duke thënë:" I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u divorcua nga gratë '.

 

Kjo ishte para se hixhabi të ishte urdhëruar të mbahej nga gratë. Unë thashë: 

"Me siguri se sot do ta mësoj se çka ka ndodhur ". Shkova te Aishja dhe e pyeta: “O bija e Ebu Bekrit! A ke shkuar deri në fyerjen ekstreme të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.,? " Ajo u përgjigj, "Problemi im nuk të përket ty, Omer, shiko punët tuaja!" Pastaj Omeri vazhdoi, "Kështu që unë shkova te Hafsa, vajza ime, dhe e pyeta:" Mos vallë e keni fyer skajshmërisht të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a.? Ti e di për Allahun se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,nuk ka dashuri për ty, po të mos isha unë, ai do të ishte divorcuar nga ty. 'Dhe pastaj qau."

 (Sahihu i Muslimit, vëll. 4., fq. 188.)

 

Ky hadith ilustron qartë se martesa e Profetit me Hafsën nuk ishte nga dashuria, por nga rrethanat politike që diktuan disa gjëra.

Ajo që na bën të bindur për saktësinë e arsyetimit tonë është fakti se Omer ibn Hattabi u betua në Zotin se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., nuk e donte Hafsën.

Prandaj, ne nuk kemi dyshimin më të vogël për martesën e saj, dhe se ajo ishte rezultat i rrethanave politike, gjë që shprehet qartë në fjalët e Omerit: 

"Nëse nuk do të isha unë, i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., do të ishte divorcuar nga ti".

 

Ky hadith na tregon gjithashtu se ka disa indikacione për martesën e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., me Aishen, dhe se përkundër të gjitha paraqitjeve të saja ai tregoi durim dhe përmbajtje për shkak të Ebu Bekrit.

Përndryshe, Hafsa meritonte më shumë dashuri dhe vëmendje sesa Aisha, pasi ajo nuk bëri shumë nga gjërat që i bëri Aisha.

 

Nëse i studiojmë të gjitha ngjarjet, duke injoruar transmetimet e sajuara që u fabrikuan nga umajadët për nder të Aishes, do të vërejmë se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., në shumë raste ishte i shqetësuar nga sjellja e saj. Këtu i referohemi hadithit të transmetuar nga Buhariu, si dhe disa në disa përmbledhje të tjera sunite. Të gjithë ata flasin për shkallën e averzionit që Aishja ndjente ndaj burrit të saj, të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a..

 

Në Vëllimin 3, në pjesën e të shprehurit të personit të sëmurë, Buhariu rrëfen: Kam dëgjuar El-Kasim ibn Muhamedin të thoshte:

"Aishja tha:" Koka më dhemb "."

I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., i tha asaj: "Nëse kjo do të ndodhte derisa jam gjallë, do t'i kërkoja falje Allahut dhe do të lutesha për ty."

Aishja tha: “Sa storiet e bukur! Për Allahun, mendoj se do të doje të më shihje të vdekur dhe nëse kjo do të ndodhte, ndërsa pjesën tjetër të ditës do ta kaloje duke u martuar me një grua tjetër. ”

(Sahihu i Buhariut, vëll. 7., fq. 8.)

 

A ky hadith indicie se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,e donte Aishen?

Së fundi, le t'i përmbledhim të gjitha këto, duke theksuar se Umajadët, dhe veçanërisht Muavija ibn Sufjan, e urrenin të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., kështu që pasi kalifati ra në duart e tyre ata bënë të gjitha përpjekjet e tyre për të shtrembëruar të vërtetën dhe për të përmbysur gjithçka. 

Ata e ngritën kështu në majë fuqinë e njerëzve që ishin të zakonshëm gjatë jetës së të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.,, pa ndonjë status të veçantë, ndërsa në të njëjtën kohë injoruan të tjerët që ishin një shembull i vyrtytshmërisë dhe dëlirësisë.

 

Unë besoj se kriteri i tyre i vetëm sa i përket injorimit ishte armiqësia e tyre e madhe dhe urrejtja e theksuar ndaj Muhamedit dhe anëtarëve të familjes së tij: Aliut, Fatimes, Hasanit dhe Huseinit.

Emevitët punën e  parë që bënë ishte ngritja e statusit të njerëzve të parëndësishëm dhe fabrikimi i haditheve të rremepër duke iu mveshur atyre vlera të veçanta, e që nuk i posedonin, veçmas për ata persona që e kundërshtonin të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., dhe Ehli Bejtin e tij, të cilët Allahu i pastroi dhe largoi çdo papastërti prej tyre.

 

Ata kërkuan afërsi me të tillët, dhe në përputhje me pozitat e tyre të larta ata gëzonin respekt mes njerëzve.

Nga ana tjetër, ata u përpoqën të poshtëronin dhe prodhonin gabime dhe të metaa me anë të transmetimeve dhe haditheve të rreme për këdo që ushqeu dashurinë për të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a.,, s.a.v.a., dhe që do ta mbronte atë.

 

Kështu Omer ibn Hattabi, i cili do të polemizonte dhe diskutonte çdo vendim dhe urdhër të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., u konsiderua si  heretiku në dinastinë Emevite. Ali ibn Ebu Talibi, nga ana tjetër, i cili, në krahasim me të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., ishte si Haruni kundrejt Musait, të cilin i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., e donte aq shumë, u mallkua nga të gjithë foltoret e ulemasë së atëhershme në pushtet, për tetëdhjetë vjet me radhë.

Në mënyrë të ngjashme, Aishja, e cila i shkaktoi shumë telashe të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., dhe që tregoi mosbindje ndaj urdhrave të tij, për pasojë edhe ndaj urdhrave të Allahut, u ngrit kundër pasardhësit të Profetit, Hz.  Aliut dhe shkaktoi luftë mes muslimanëve, e cila rezultoi me vdekjen e mijëra muslimanëve. Ajo pra, kështu bëhet një grua e famshme në Islam, pikëpamjet e fikhut të së cilës pranohen dhe ndiqen.

 

Por nga ana tjetër, Hz.  Fatima Ez-Zehra, e para në mesin e gjithë grave, ajo për të cilën i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,tha se do të zemërohej me këdo që e zemëronte atë dhe do të ishte i kënaqur me këdo me të cilin është e kënaqur ajo, harrohet, varroset në natën e zymtë dhe pas kërcënimit se do t’i digjej shtëpia edhe pasi dera e saj u hap me forcë dhe u shtyp mbi barkun e saj duke shkaktuar një lindje të parakohshëme, duke qenë se ajo ishte shtatëzënë. Askush nga muslimanët suni nuk di ndonjë hadith që ajo e transmetoi nga babai i saj. Në mënyrë të ngjashme, Yazid ibn Muavija, Ziyad ibn Abi, ibn Merxhan, Ibn Merwan, Hajjaj ibn As dhe plangprishës të tjerë, të mallkuar nga gjuha e Kuranit dhe gjuha e të Dërguarit Allahut, s.a.v.a.,, u bënë paria e besimtarëve dhe mbrojtës të besimit.

 

Sa për Hasanin dhe Husejnin, të parët e të rinjve të Xhenetit, të cilët ishin krenaria e pasardhjes së të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., mbrojtës të umetit, ata u persekutuan, u vranë dhe u helmuan.

Në këtë mënyrë Ebu Sufjanit, hipokritit dhe udhëheqësit në çdo betejë kundër të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., iu dha statusi i lavdërimit dhe mirënjohjes. Kjo u justifikua me faktin se kushdo që hynte në shtëpinë e tij gjatë pushtimit të Mekës ishte i sigurt.

 

Sa i përket Ebu Talibit, mbrojtësit të Muhamedit, s.a.v.a., me gjithçka që kishte në dispozicion, i dha fund jetës në armiqësi me njerëzit e tij dhe të afërmit e tij për hir të nipit të tij, në masën që ai i kalo tri vite në izolim me të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., në luginën e Mekës, duke e mbajtur të fshehtë besimin e tij në dobi të Islamit vetëm për të krijuar disa ura komunikimi me kurejshët në mënyrë që t’i merrte muslimanët në mbrojtje dhe të mos vriteshin prej politeistëve . Ai ishte si një besimtar në familjen e Faraonit, i cili e fshehu besimin e tij. Kështu, sipas haditheve të fabrikuara sunite, Ebu Talibi në Ahiret do të shpërblehet me një palë pantofla zjarri nga të cilat truri i tij do të vloj.

 

Në këtë mënyrë Muavija ibn Sufyan djali i amnistuar i njeriut të amnistuar (pas çlirimit të Mekës), djali i mallkuar i njeriut të mallkuar, ai që luante me urdhrat e Allahut dhe me urdhrat e të Dërguarit të Tij pa u dhënë atyre ndonjë rëndësi , ai që vrau të pafajshmit në drejtësinë e Zotit, duke ndjekur pasionet e tij dhe që ofendoi të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., ndërsa muslimanët e shikonin dhe dëgjonin këtë pa ndonjë kundërshtim, gjërat u bënë të njohura dhe të trajtuara si çështje zbulese. Ata thonë se Allahu i Lartësuar, me shpalljen e Tij i autorizoi Xhibrilin, Muhamedin dhe Muavijen. Ai përshkruhet si një njeri i mençur, një politikan i arsyeshëm dhe mendjemprehtë.

 

Sa i përket Abu Dher al-Gafarit, ne transmetojmë fjalët e Profetit kur thotë se toka nuk mund të mohojë, as qielli nuk mund të hedhë hijen e tij mbi dikë kaq të sinqertë, ndërkohë q ai u trajtua prej tyre si një person i shthurur, ai u rrah dhe u dëbua në vendin Rabada.

Selman, Mikdad, Amar dhe Huzayfah dhe të gjithë sahabët e sinqertë që e morën Aliun si udhëheqës të tyre u përballën me ndëshkimin e rëndë të dëbimit dhe vrasjes.

 

Në mënyrë të ngjashme, ata që ndoqën shkollën e kalifit, pasuesit e Muavijes dhe anëtarët e shkollave të themeluara nga sundimtarët tiranikë u bënë Ehl-Sunneti ve-1-xhemat dhe ata përfaqësonin Islamin. Kushdo që i kundërshtonte ata dënohej si jobesimtar. Sa fat i madhë do të ishte sikur të ndiqnin Imamët e Ehli Bejtit të cilët janë të pastruar nga mëkati!

Sa për ata që ndoqën shkollën e Ehli Bejtit dhe ndoqën "Portën e Qytetit të Diturisë” dhe të parin që pranoi Islamin dhe Mesazhin e Muhamedit, s.a.v.a., ai që ishte gjithmonë dëshmitar i së Vërtetës kudo që ishte. Atyre që ndoqën Ehli Bejtin dhe Imamët e pastër iu dha epiteti i atyre që ndjekin bidatet dhe keqkuptimet, ndërsa ata që luftuan kundër tyre u trajtuan si myslimanë të mirë dhe që meritojnë mirënjohje.

 

Me siguri, se nuk ka forcë apo fuqi përveç Allahut të Madhëruar! Allahu me siguri tha të vërtetën me fjalët: 

‘Kur u thuhet atyre:‘ Mos bëni rrëmujë në tokë kur rendi tashmë është vendosur! ’Ata përgjigjen:‘ Ne vetëm vendosim rregull! ’A po?! Dhe, me të vërtetë, ata mbjellin çrregullim, por këtë nuk e vërejnë. ” Bekare, 11-12

"A duhet të besojmë siç besojnë torollakët? Dhe me të vërtetë ata janë torollak. ” Bekare, 13

 

Nëse kthehemi te lënda ose gjërat që përkojnë me Resulullahun dhe dashurinë e tij të supozuar për Aishen, sesi ajo gjoja ruajti gjysmën e besimit dhe se Profeti, sipas transmetimeve të shpifura, e kishte zakon të thoshte: "Merrni besim nga kjo flokëkuqe (Humaira) " Ne e konsiderojmë këtë hadith të shpifur ngase nuk bazohet në të vërtetën, as nuk është në përputhje me dispozitat e çuditshme dhe qesharake të transmetuara nga Aishja. Kjo aspak nuk përkon me Profetin, s.a.v.a., se do të thoshte gjëra të tilla. Mjafton t'i referohemi rastit të ushqyerjes me gji të një fëmije, të transmetuar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., dhe i regjistruar në Sahihun e Muslimit dhe Muatin e Malikut. Ne e diskutuam këtë çështje më plotësisht në librin tonë "Mandej u bëra i udhëzuar". Kushdo që dëshiron më shumë detaje do t’i gjejë ato në këtë libër.

 

Në lidhje me atë hadith të pasigurt mjafton që ne të vërejmë se të gjitha gratë e tjera të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., nuk pranuan të vepronin në përputhje të. Edhe transmetuesi i hadithit heshti për një vit, duke shmangur përmendjen e tij për shkak të natyrës së vet rebele dhe të papastër.

Le t'i drejtohemi Sahihut të Buhariut në pjesën "Kush largohet nga vendbanimi i tij duhet ta shkurtojë lutjen", ai tranmetoi nga Zuhri Urva, dhe ky nga Aisheja që tha:

 Ndërsa lutja në vendin ku jeton bëhet në plotëni. 

"namazi fillimisht ishte urdhëruar të bëhej me dy rekate, andaj ky rregull aplikohej gjatë faljes në udhëtim, ndërsa lutja në vendin e banimit bëhej e plotë”

Zuhri tha: Unë i thashë Urvës: "Pra, si do ta bënte Aisheja lutjen gjatë udhëtimit?", Dhe ai u përgjigj, "Ajo e sqaroi atë dispozitë në mënyrën se si e shpjegoi Osmani."

 

Në pjesën për shkurtimin e lutjeve në udhëtim, gjithashtu edhe  Muslimi për këtë na jep transmetimin i cili është më eksplicit se te Buhariu. Ai përcolli nga Zuhriu, e ky përmes Urves, ndërsa ky nga Aisheja se "Namazi fillimisht ishte dy rekatësh dhe pastaj kjo dispozitë vlente vetëm për namazin në udhëtim, ndërsa në vendin e banimit falej i plotë ". 

 

Zuhri thotë, 

“Unë i thashë Urves," Pra, si e do ta bënte Aishe lutjen në udhëtim? "Ai u përgjigj," Ajo e sqaroi atë dispozitë në mënyrën se si e shpjegoi Osmani. "

 

Ekziston një kontradiktë e qartë sepse ajo është njëra prej tyre që thotë se namazi është urdhëruar të falet dyrekatësh, ndërsa kundërshton atë që Allahu e ka bërë farz dhe kundërshton atë që pasoi i Dërguari i Allahut, s.a.v.a. Dhe në vend që ta interpretojë këtë si një ndryshim të bërë nga Allahu, ajo e ringjall praktikën e Osmanit. Për shkak të kësaj, ne në Sahihët e Ehli Sunetit të Xhematit shohim mjaftë dispozita, por ata nuk i ndjekin ato, sepse në shumicën e rasteve i referohen interpretimit sipas Ebu Bekrit, Omerit, Osmanit, Aishes, Muavisë dhe sahabëve të tjerë.

 

Nëse Humeira (Aisha), nga e cila supozohet se është marrë gjysma e besimit, mund të interpretojë urdhrat e Allahut ashtu siç dëshiron ajo, unë nuk mund të besoj se burri i saj (Profeti i Allahut, s.a.v.a.) mund të jetë i kënaqur me të, as njerëzit që e ndjekin atë. Dhe se me vërtetë, në shumë Sahihë, si ai i Buhariut dhe i Muslimit, është transmetuar se bindja ndaj saj, në fakt, është, mosbindje ndaj Allahut. Dashtë Zoti, ne më vonë do të merremi me këtë çështje në mënyrë më të detajuar.

 

Sa për ata që pretendojnë se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., e donte atë sepse Xhibrili i vinte gjithnjë në imazhin e saj, para se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., të martohej me të, dhe se ai vinte tek ai vetëm kur ishte në dhomën e saj. Me këto transmetime do të qeshej edhe një i çmendur.

Nuk e di nëse imazhi që do të merrte Xhibrili ishte një imazh fotografik apo imazh i pikturuar  në  vaj?! Në të vërtetë, në Sahihët e Ehli Sunetit ka hadithe se Ebu Bekri e dërgoi Aishen me sahanin mbushur me hurma, në mënyrë që ai ta shihte atë dhe kështu të ishte në gjendje të martohej me të, me lejen e babait të saj. A kishte atëherë ndonjë nevojë që Xhibrili të vinte në formën e saj kur ajo jetonte vetëm pak metra larg shtëpisë së të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.

 

Unë besoj se meqë koptja Marije jetonte larg nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a. (në Egjipt), ishte më e arsyeshme që Xhibrili të shfaqej në imazhin e saj, dhe kështu t'i a kumtonte të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.lajmin e mirë se ajo do t’ia sillte në jetë një djali, Ibrahimin. Kështu, këto hadithe i përkasin trillimeve të Aishes, të cilat kurrë nuk mund të nënkuptojnë asgjë tjetër përveç shenjave të mendjemadhësisë së saj dhe përpjekjeve për ta lartësuar veten mbi gratë e tjera.

 

Ose, në një rast tjetër, ato u sajuan si rezultat i trillimeve të Omajadëve dhe iu atribuan asaj në mënyrë që të ngrinin statusin e saj midis njerëzve mendërisht të papjekur.

Sa i përket pretendimit, se Xhibrili nuk e vizitoi Muhamedin, s.a.v.a., askund përveç në dhomën e Aishes, është edhe më i keqe se pretendimi i mëparshëm, duke qenë se në Kur’an është e bërë e qartë për të gjithë se Allahu e kërcënoi atë kur ajo komplotoi kundër të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.. Allahu e kërcënoi atë përmes Xhibrilit, engjëjve të tjerë dhe besimtarëve të drejtë se do ta ndihmonin Profetin nëse ajo nuk i bindej atij.

Kështu del që këto pretendime të dijetarëve dhe mësuesve të shkollës Ehli Sunnet janë vetëm supozime dhe legjenda.

 

"Thuaj: ‘A keni njohuri të drejta për këtë, kështu që dilni me to! Ju thjesht ndiqni supozimet, dhe supozimet nuk i bëjnë dobi të vërtetës. ‘"

 

 

 

 

Allahu i Madhëruar i ka urdhëruar gratë e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., të qëndrojnë në shtëpitë e tyre, të mos dalin prej tyre dhe mos t’i ekspozojnë stolitë e tyre. Ai gjithashtu i urdhëroi ato të lexonin Kur’an, të falnin namaz, të jepnin zekat dhe ta dëgjojnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij, s.a.v.a.

Të gjitha gratë e Profetit iu bindën urdhërave të Allahut dhe urdhrave të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., të cilat rrespektonin dhe i zbatonin këto, madje edhe para i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ta linte këtë botë.

Profeti një herë iu drejtua atyre me fjalët: "Kush prej jush do të hipë në deve ndërsa qentë do të lehin pas saj?"

 

Të gjithë gratë, përveç Aishes, nuk shkelën urdhërat e dhëna. Ajo nuk pranoi t'u bindej urdhrave të tij. Historianët raportojnë se Hafsa bint-ul-Umar donte të shkonte me të në "Betejën rreth deves", por vëllai i saj Abdullah ibn Omeri e parandaloi atë dhe i citoi asaj ajetin e lartpërmendur. Ajo pastaj ndryshoi planin e saj. Mirëpo, Aisha hipi në deve ndërkohë që qentë lehnin nga pas. Taha Hussein në librin e tij “ Fitneja e madhe ”(El-Fitna el-kubra) thotë: 

"Gjatë rrugës, Aisha kaloi pranë një uji ku dëgjoi lehjen e qenve. Ajo pyeti: "Kush ky lum?" Asaj i thanë se ishte njëfarë lumi, por jo ai për të cilin kihste paralajmëruar Profetit. Kur e dëgjoi këtë, ajo u tronditë, andaj e hutuar bërtiti: "Më ktheni prapa!" Ajo e përsëriti atë dy herë. E dëgjova të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a.,  ndërsa ai ishte mes nesh (në këtë botë) duke thënë: "Cila prej jush do të hipë në deve ndërkohë që qent do të lehin ndaj saj gjatë kalimit të lumit ...?"

 

Mandej erdhi Abdullah ibn Zubejri, i cili ishte përgjegjës për qetësimin e situatës, i solli pesëdhjetë njerëz nga fisi i Benu Amirit, të cilët u betuan rrejshëmm se ky nuk ishte lumi që Profeti, s.a.v.a, e kishte paralajmëruar.

Unë besoj se ky transmetim ishte trilluar gjatë kohës së Omajadëve, për ta zvogëluar mosbindjen e nënës së besimtarëve, duke menduar se ajo do të lirohej nga akuza pasi tezaku i saj  Abdullah ibn Zubejri e kishte mashtruar duke sjellë pesëdhjetë njerëz që u betuan rrejshëm në Allahun, duke dëshmuar kështu se nuk ky nuk ishte lumi i paralajmëruar nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.

 

Me të vërtetë tentimi për t’i mashtruar mendjet e cekëta dhe për ta bindur veten se Aisha ishte mashtruar, është një shaka torollakësh, sepse kur ajo kaloi lumin dhe dëgjoi lehjet e qenve, ajo u ndal dhe pyeste se cili ishte ky lum, ndërsa kur i thanë se ishte një lum --- e tronditur bërtiti: "Më ktheni prapa, më ktheni prapa!"

A janë idiotë këta që sajuan këtë hadith duke kërkuar një justifikim për mosbindjen e Aishës ndaj Allahut dhe asaj që është shpallur në Kur'an në lidhje me detyrimin e saj për të qëndruar në shtëpinë e saj, apo e bëjnë këtë për shkak të arsyetimit të mosbindjes së saj ndaj të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.,? A gjejnë ata ndonjë justifikim për nënën e besimtarëve, edhe pse ajo refuzoi këshillat që kishte marrë.

 

Umu Seleme thotë: 

"Një ditë i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,  pasi ishim me të doli, kështu që ai u kthye majtas nga një vend i quajtur Kadid dhe u ul me Hz. Imam Aliun dhe bisedoi në heshtje me të për një kohë të gjatë. Aisha donte t’i imponohej, unë u përpoqa ta ndaloja, por ajo nuk më dëgjoi, por më shtyu, duke insistuar në veprimin e saj. Nuk vonoi shumë dhe ajo u kthye me sy të përlotur. Unë e pyeta: "Çfarë ndodhi?" Më tha: “Erdha dhe ata po flisnin, pastaj i thashë Aliut:‘ Unë e kam të Dërguarin e Zotit një herë në nëntë ditë. A nuk mund ta ma lini mua në ditën time?! "

I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., iu afrua Aishes, i skuqur nga zemërimi dhe i tha asaj:

"Kthehu mbrapa! Për Allahun, askush nuk mund ta urrej atë, përveç atyre që kanë lënë besimin.”

"I thashë nëse asaj i kujtohej (kjo ngjarje)?"

Ajo u përgjigj: "Po, e mbaj mend."

Ummu Selema vazhdoi, "Unë gjithashtu do ta përkujtoj se ne të dyja ishim me të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., kështu që ai na tha," Cila prej jush do të hipë në deve ndërkohë që qent do të lehin pas saj? "

Ne i thamë që nga kjo kërkojmë strehim tek Allahu dhe i Dërguari i Tij, s,a,v,a. Dhe pastaj ai vendosi dorën e tij mbi supet tua duke thënë "Mos të jesh ti ajo, oj Aishe. " Aisha tha: "Më kujtohet kjo." Atëherë Umm Selema tha, “A nuk e mbani mend ditën kur babai juaj erdhi me Omerin, kështu që ne i vumë velot tona, ndërkohë që ata biseduan për atë që biseduan dhe pastaj thanë:‘ O i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,, ne nuk e dimë sa do të jesh mes neshë, kështu që nëse do të na thoni kush nga ne do të të trashëgojë ashtu që ta dimë se kujt t’i drejtohemi? " Ai iu përgjigj: “Për sa më përket mua, unë e shohë pozitën e tij (Aliut) para juve. Nëse do ta bëja këtë, ju do të ndaheshit ashtu siç u ndanë Izraelitët në rastin e Harunit, paqja qoftë mbi të ".

Ata heshtën dhe u larguan. Pasi ata dolën, ne hymë te i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,  dhe ti i tha: "O i Dërguar i Allahut, s.a.v.a.,, kë prej tyre do të zgjedhësh për kalif?" Ai u përgjigj: "Do ta zgjedhë atë që mban sandale të arnuara".

Ne dolëm jashtë dhe pamë se ishte Ali ibn Abu Talibi. Ti tha: “O i Ëdrguari i Allahut, s.a.v.a.,, nuk shoh askënd tjetër përveç Aliut? " Dhe ai tha: "Po, është ai."

 Umu Selema pastaj i tha asaj: “Si ka mundësi që pas gjithë këtyre fakteve të zhytesh në atë udhëtim? " Ndërsa Aisha tha: "Unë po dal t’i pajtoj njerëzit ".  

(Komentar Nehdžul-belage, Ibn Ebu Hadid, vëll. 2., fq. 77.)

 

Ummu Selema u përpoq ta parandalonte atë nga rebelimi, duke përdorur fjalë të ashpra: 

"Nëse shtyllat e Islamit shkulen, ato nuk do të ngrihen nga një grua, dhe nëse ato thyhen, ato nuk do të ngjiten me duart e grave. Ajo që është e vlefshme për një grua është të ulë shikimin dhe ta ruaj nderin e saj. Çfarë do të thoje nëse para teje do të shfaqej i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., dhe t'ju gjente duke shaluar devenë. Pasha Allahun nëse unë do të vendosja të nisesha në udhëtimin tënd, madje edhe sikur të më thonin: ‘Do të hysh në Parajsë.’, do të kisha turp ta shikoja Profetin në sy sepse ai na la hixhabin në mirëbesim (amanet). ”

(Ibn Qutajba në librin Kitab al Musnif fi Garib al Hadis)

 

Pikërisht kështu nëna e besimtarëve, Aisheja refuzoi të pranonte këshillën e shumë sahabëve të mirë. Taberi në historinë e tij transmeton nga Jahja ibn Kudama Sadi se i ky i fundit i kishte thënë Aishes: 

“O nëna e besimtarëve! Për Allahun, vrasësi i Osmanit është më pak përgjegjës sesa ti që del e armatosur nga shtëpia jote  mbi këtë deve të mallkuar. Allahu i Plotfuqishëm ju ka obliguar me hixhabin (qëndrimi prapa perdes, përkatësisht në shtëpi) dhe devotshmërinë. Ju shkatërruat hixhabin tuaj dhe abuzuat me autoritetin tuaj. Sigurisht, kushdo që ju sheh në rebelim do ta shohë shkatërrimin tuaj. Nëse doni të na dëgjoni, kthehuni në shtëpinë tuaj. Nëse keni qenë e detyruar, atëherë kërkoni ndihmë nga besimtarët. ” 

(Tarih i Taberiut, vëll. 6., fq. 482.)

 

 

 

 

Studiuesit e pikëpamjeve të saj në lidhje me Ebu Hasan (Hz. Aliun) mund të duken të çuditshme dhe befasuese. Nuk ka asnjë shpjegim tjetër për këtë përveç zilisë dhe armiqësisë ndaj Ehli Bejtit. Historia ka regjistruar urrejtjen dhe kundërshtimin e saj të patejkalueshëm ndaj tyre. Ajo arriti në një pikë të tillë sa që nuk e thoshte emrin e tij dhe as ta shikonte.

(Sahihu i Buhariut, vëll. 1., fq. 162., vëll. 3., fq. 135., vëll. 5., fq. 140.)

 

Kur ajo dëgjoi se pas vrasjes Osman njerëzit i shprehën besnikërinë Aliut, ajo tha:

"Unë do të preferoja që qielli të bëhej tokë sesa Aliu të bëhet lider".

 

Ajo bëri të gjitha përpjekjet për të prodhuar vështirësi për të, kështu që udhëhoqi një ushtri kundër tij, duke nxitur rebelim. Dhe kur lajmi për vdekjen e tij arriti tek ajo, ajo bëri sexhde në shenjë faleminderimi drejtuar Allahut.

A nuk jeni të befasuar edhe ju si unë, nga pikëpamjet e Ehli Sunetit që ata përcjellin në Sahihët e tyre se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., të ketë thënë: 

"O Ali ty nuk të don kush tjetër pos besimtari i vërtetë nuk do të urrejë askush përveç hipokritëve ". 

(Sahihu i Muslimit, vëll. 1., fq. 61.; Sahihu i Tirmidhiut, vëll. 5., fq. 306.; si dhe Suneni i Nisai-së)

 

Për më tepër, ata përcjellin trnsmetime në Sahihët dhe Musnedët e tyre se Aisha e urrente Imam Aliun aq shumë sa që ajo nuk mund ta përmendte as emrin e tij. A nuk është kjo dëshmia e tyre që konfirmon, domethënë sqaron temperamentin dhe karakterin e kësaj gruaje? Ashtu siç transmeton Buhariu në Sahihun e tij se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., tha:

"Fatima është pjesë e imja, kush e urren atë më urren mua, dhe kush më urren mua e urren Allahun."

(Sahihu i Buhariut, vëll. 4., fq. 210.)

 

Buharia pastaj përcolli personalisht se Hz. Fatimja vdiq dhe ajo ishte e zemëruar në Ebu Bekrin duke mos folur me të për gjithë jetën e saj.

(Ibid, vëll. 5., fq. 82., vëll. 8., fq. 3.)

 A nuk janë këto hadithe një dëshmi e mjaftueshme që Allahu dhe i Dërguari i Tij, s.a.v.a.,  ishin të hidhëruar me Ebu Bekrin.

Kjo është ajo që njerëzit e kuptuan. Unë gjithmonë them se e vërteta do të dalë në sipërfaqe pa marrë parasysh se sa falsifikues përpiqen ta fshehin atë dhe pa marrë parasysh se sa përpiqen ta shtrembërojnë përmes konstruksioneve të tyre ndihmësit e Omajadëve, sepse prova nga Allahu është e dukshme për shërbëtorët e tij që nga dita e e shpalljes së Kuranit deri në orën e fundit. Falënderimi i takon Allahut, Zotit të të gjitha botëve.

Imam Ahmedi tregon se Ebu Bekri një herë kërkoi leje për të hyrë te i Dërguarin i Allahut, s.a.v.a.. Para se të hynte, ai e dëgjoi Aishen duke ngritur zërin te i Dërguari i Allahut, s.a.v.a.,, duke i thënë:

"Për Allahun, unë e di me siguri që Aliu është më i dashur për ty sesa unë dhe babai im." Ajo e përsëriti këtë tre herë.

(Musned, Imam Ahmed ibn Hanbel, vëll. 4., fq. 275.)

 

Urrejtja e Aishes ndaj Aliut ishte aq e madhe sa që ajo u përpoq me mjete të ndryshme ta largonte atë nga Profeti.

Mu'tazilu ibn Abi Hadid në komentin e tij mbi Nahjul-belaga thotë se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., i bëri me kokë Hz. Imam Aliut për t'iu afruar. Hz. Imam Aliu u afrua dhe u ul midis Profetit dhe Aishes, ashtu që i Dërguari i Zotit, s.a.v.a , e mbështeti atë për trupin e vet. Ajo i tha atij (Aliut): "A nuk mund të ulesh në një vend tjetër, por mu në vendin tim?!"

 

Ai gjithashtu transmetoi hadithin se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., një ditë po ecete me Hz. Imam Aliun dhe se biseda mes tyre kishte zgjatur më shumë. Aisha u afrua, ndërsa i kishte ndjekur ata, ajo hyri mes tyre dhe tha: 

"Çfarë ka mes juve që shetisni aq gjatë?" Atëherë i Dërguari i Zotit, s.a.v.a, u zemërua me të ".

(Komentar Nehdžul-belage, Ibn Ebi Hadid, vëll. 9., fq. 195.)

 

Transmetohet se ajo një herë erdhi te i Dërguari i Zotit, s.a.v.a,  ndërsa ai ishte duke folur në heshtje me Aliun, ajo bërtiti: "Çfarë është kjo ose kush është tjetër midis teje dhe meje o biri i Ebu Talibit? Kam vetëm një ditë me të Dërguarin e Zotit, s.a.v.a (dhe ti ma pamundëson)? " - ndaj të cilës Profeti, s.a.v.a., u zemërua.

 

Sa herë dhe sa thellësisht e ka zemëruar dhe shqetësuar të Dërguarin e Allahut, s.a.v.a., me sjelljen e saj të shkaktuar nga xhelozia dhe intoleranca e saj. A do të ishte i kënaqur i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., me një grua, zemra e së cilës digjej nga xhelozia dhe në të cilën kishte aq urrejtje dhe neveri ndaj Hz. Imam Aliut, të parit të Ehli Bejtit të tij, të atij për të cilin u tha: "Ai e do Allahun dhe të Dërguarin e Tij". Në Sahihun e Buhariut dhe Muslimit në kapitullin Përparësitë e Ali Ibn Talibit", transmetohet se i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ka thënë edhe: "Kush e do Aliun më do, dhe kush e urren Aliun më urren mua".

(Mustredrak, Hakim, vëll. 3., fq. 130.)

 

 

 

 Historianët kanë vërejtur se ajo ishte një udhëheqëse që mbikëqyrte, ndante njerëzit dhe lëshonte urdhra. Edhe kur Zubejri dhe Talha po grindeshin se kush duhet ta drejtojë lutjen (namazin) dhe kur të dy e dëshironin atë, Aisha ndërhyri dhe i largoi të dy. Ajo urdhëroi djalin e motrës së saj, Abdullah ibn Zabejrin të printe në namaz.

Ajo dërgoi lajmëtarë me letra që i dërgoi në disa provinca duke kërkuar mbështetje kundër Ali ibn Abu Talib dhe nxiti njerëzit me një thirrje xhahilijeti.

 

Rekrutoi 200,000 fundrrina dhe horda arabe për të luftuar dhe përmbysur kalifin e besnikëve. Agjitacioni i saj rezultoi në një përçarje kur një numër i madh njerëzish u vranë në emër të mbrojtjes dhe mbështetjes së nënës së besimtarëve. Historianët thonë se kur ndihmësit e Aishes erdhën te Uthman ibn Ha'nif, sundimtari i Irakut me qendër në Basra, ai dhe 60 zyrtarët e tij u burgosën. Ata u sollën para Aishës që urdhëroi ekzekutimin e tyre. Ata të gjithë u therrën ashtu siç theren delet.

Raportohet se, në të vërtetë, atje ishin katërqind burra dhe se këta ishin myslimanët e parë, kokat e të cilëve u prenë dhe se ata i të gjitha këto i përballuan me durim. (Po aty, Vëllimi 5, f. 178; Komentim i Nehxhul-belaga, vëll. 2, f. 501, etj.)

 

Al-Sabi transmeton nga Muslim ibn Ebu Bekri, dhe ky nga babai i tij: 

“Kur Talha dhe Zubejri arritën në Basra, unë mbaja shpatën time me qëllim që t’i ndihmoja. Unë vizitova Aishën, ajo ishte që urdhëronte, ndalonte, me pak fjalë, ajo komandonte. M'u kujtua hadithi i të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., duke dëgjuar kur ai tha: 'Një komunitet që lejon veten të qeveriset dhe drejtohet nga një grua nuk do të ketë kurrë sukses.' Pastaj u tërhoqa dhe u largova prej saj. "

 

Buhariu transmeton nga Ebu Bekri: 

"Gjatë ‘Betejës së devesë’ Allahu i Lartësuar më kujtoi fjalët e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., kur dëgjoi se Persianët e kishin shpallur për princezë vajzën e tyre Kosres:’ Burrat që i dorëzojnë pushtetin një gruaje kurrë nuk do të kenë sukses.’ ”

 

Një nga gjërat që më bën të qesh dhe të qaj njëkohësisht është se Aisha doli nga shtëpia e saj duke kundërshtuar Allahun dhe të Dërguarin e Tij, s.a.v.a., dhe urdhëroi sahabët (ithtarët e saj) të qëndrojnë në shtëpitë e tyre. Kjo, me të vërtetë, është një gjë e çuditshme! Si mund të kishte ndodhur kjo, o Zot i dashur?!

Mu'tazil Ibn Abil Hadid në një koment mbi Shtegun e elokuencës , transmeton së bashku me historianë të tjerë se Aisha i dërgoi një letër Zejd ibn Salham Al Abdiut kur ajo ishte në Basra, me këtë porosi:

 

"Nga Aisha, nëna e besimtarëve, vajza e Ebu Bekrit, gruaja e vërtetë e të Dërguarit të Allahut,s.a.v.a., qëndroni në shtëpitë tuaja dhe përpiquni t'i bëni njerëzit ta braktisin djalin e Ebu Talibit. Shpresoj të dëgjoj atë që dua nga ju, sepse ju jeni më besniku i familjes time. Paqja qoftë me ju! "

Ky njeri i drejtë iu përgjigj: 

“Nga Zejd ibn Salhan, Aishës, vajzës së Ebu Bekrit. Allahu ju ka urdhëruar, ndërsa na ka urdhëruar neve. Ai ju urdhëroi të qëndroni në shtëpinë tuaj dhe ne të luftojmë. Dhe letra juaj erdhi tek unë duke më rekomanduar të kundërtën e asaj që më kishte urdhëruar Allahu i Plotfuqishëm. Ju dëshironi të bëni atë që ju ka urdhëruar Allahu, ndërsa në të vërtetë, ju po bëni atë që Ai më ka urdhëruar mua të bëj. Unë nuk mund ta pranoj porosinë tuaj. Kështu që përgjigjja ime është negative ”.

 

Nga kjo është e qartë se Aisha nuk luftoi vetëm si lidere e ushtrisë të cilën ajo menaxhonte në ngjarjet rreth "devesë". Ajo dëshironte një dominim absolut mbi besimtarët në të gjitha pjesët e vendit dhe në të gjitha gjërat. Në përputhje me këtë, ajo i dha vetes të drejtën për të korresponduar me krerët e fiseve dhe guvernatorët e krahinave dhe provincave, duke i inkurajuar ata të bashkëpunonin me të dhe duke u kërkuar atyre ndihmë. Falë kësaj, ajo arriti statusin dhe famën midis Omajadëve deri në atë masë sa u bë një shembull dhe një burim respekti për të gjithë ata, që i frikësoheshin fuqisë së saj.

 

Kur heronjtë dhe njerëzit e njohur për trimërinë e tyre u larguan dhe ikën nga fusha e betejës gjatë përballjes me Hz. Imam Aliun, ajo do të qëndronte dhe vazhdonte t’i  nxiste njerëzit kundër tij.

Kjo kalon të gjithë kufijt e arsyes. Duke ditur qëndrimin e saj ndaj Imam Aliut dhe dijenia se Imam Aliu e kishte shoqëruar me nder në shtëpinë e saj pasi u mund, megjithatë ajo me kokëfortësi edhe më tej insistonte në vazhdimin e luftimeve.

Nuk ka asnjë shpjegim për këtë përveç në të kuptuarit e thellësisë dhe shkallës së zilisë dhe urrejtjes me të cilën nëna e besimtarëve e kishte ngarkuar veten.

 

 

I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., ndjeu madhësinë e rrezikut të planeve që qarkullonin rreth tij nga të gjitha anët. Pa dyshim që ai e dinte ndikimin që gratë mund të prodhonin, madje edhe tek burrat. Gjithashtu ishte një shenjë që intrigat e tyre janë aq të mëdha sa që ato mund të lëviznin edhe malin. Ai posaçërisht e dinte që gruaja e tij Aisha ishte nxitëse e një roli të rrezikshëm ndaj kushëririt dhe dhëndrit të tij Hz. Imam Aliut dhe familjes së tij, ndaj të cilave ajo ndjente urrejtje dhe intolerancë. Si mund të mos e dinte ai kur edhe vet u bind duke parë rolin dhe armiqësinë e saj ndaj tyre.

 

Ndonjëherë ai zemërohej dhe nganjëherë i skuqej fytyra dhe përpiqej ta qetësonte atë gjatë gjithë kohës, duke i treguar se ai që e do Aliun e do Profetin dhe Allahun, dhe ai që e urren Aliun është një hipokrit të cilin Allahu e urren . Fatkeqësisht, këto hadithe nuk kanë prekur kurrë thellësitë e atyre shpirtrave që kurrë nuk kanë dashur ta pranojnë të vërtetën nëse jo nuk është në favor të Aishës dhe të cilët kurrë nuk kanë pranuar asgjë si të drejtë, përveç nëse vinte prej saj.

Si rezultat, i Dërguari i Allahut,s.a.v.a.,  ishte i durueshëm kur kuptoi se ajo ishte një sprovë nga Allahu të cilën Ai ia dërgoi Umetit për ta provuar sikur që i kishte sprovuar edhe popujt e mëparshëm. 

 

“A mendojnë njerëzit se do të lihen të qetë nëse thonë:‘ Ne besojmë. ’ dhe se nuk do të sprovohen ”. Ankebut, 2

 

I Dërguari i Allahut,s.a.v.a., e paralajmëroi umetin kundër saj në disa raste. Një ditë ai madje u ngrit dhe u drejtua nga shtëpia e saj duke thënë: 

"Nga atje do të ketë konfuzion (fitne) ku do të shfaqen brirët e djallit." 

 (Sahih Bukhari, vëll. 4, f. 446)

 

Buhariu transmeton në Sahihun e tij, në librin rreth grave të të Dërguarit të Allahut,s.a.v.a.,  një transmetim nga Nafi ibn Abdullah se ky kishte thënë: 

"I Dërguari i Allahut, s.a.v.a., u ngrit, iu drejtua njerëzve, pastaj tregoi dhomën e Aishes dhe tha tre herë: 'Prej andej do të vijnë përçarje dhe fitne, prej andej do të shfaqen brirët e djallit'.

(Sahihu i Muslimit, vëll. 8, f. 181)

 

Muslim gjithashtu transmeton në Sahihun e tij nga Ikrim ibn Umar, ai nga Salim, dhe ai nga ibn Umar se kishte thënë: 

"I Dërguari i Allahut,s.a.v.a.,  u shfaq nga dhoma e Aishes dhe tha:" Shtylla e mosbesimit është nga aty, nga aty do të shfaqen brirët e shejtanit". 

(Po aty, Vëllimi 8, f. 97)

 

Nuk është e nevojshme t'u kushtohet vëmendje përpjekjeve për të interpretuar këto hadithe me të cilat nënkuptohet shfaqja e hutisë në Lindje. Ky është një falsifikim i qartë i hadithit me qëllim për të fshehur rolin e nënës së besimtarëve dhe për të hedhur poshtë çdo akuzë kundër saj.

 

Buhariu gjithashtu raportoi: 

 

“Kur Talha, Zubejri dhe Aisha po udhëtonin drejt Basrës, Aliu dërgoi Amar ibën Jasirin dhe Hasan ibn Aliun që na takuan në Kufa. Ata erdhën deri te mimber. Hasani u ngjit në minber ndërsa Amari qëndronte poshtë tij. Ne u mblodhëm rreth tij. Kam dëgjuar Amarin të thotë: “Aisha udhëtoi për në Basra dhe për Allahun, ajo është gruaja e të Dërguarit tuaj në këtë jetë dhe në jetën pas kësaj, por Allahu më i Larti dhe më i Fuqishmi tani ju vë në sprovë se kë do të dëgjoni, Allahun apo atë.” 

(Po aty, Vëllimi 8, f. 97)

 

Subhanallah! Ne vërejmë se  transmetuesit Umejad kanë përfshirë në hadith frazën: "ajo është gruaja e Profetit tonë në këtë botë dhe në botën tjetër", në mënyrë që ata të joshin masat, sepse,  sipas pikëpamjeve të tyre, Allahu i ka falur asaj çdo mëkat dhe e ka lejuar atë të hyjë në Parajsë, meqë atje është edhe burri i saj - Profeti i dashur i Allahut. Përndryshe, si mund ta dinte Amari se ajo do të ishte gruaja e Profetit edhe në jetën e përtejme.

 

Ky është një truk tjetër që falsifikuesit e hadithit e bënë në kohën e Omajadëve kur zbuluan se hadithi po përhapej mes njerëzve dhe se nuk kishte mbetur asnjë mënyrë tjetër për ta mohuar ose shpërfillur këtë hadith, atëherë ata vendosën të shtonin fjalë të tjera të paqenme, ose të ndryshonin kuptimin në disa fraza, në mënyrë që hadithi të humbasë kuptimin e tij origjinal. 

Pikërisht ashtu siç kishin vepruar me hadithin: "Unë jam qyteti i dijes, dhe Aliu është porta e tij."; duke i shtuar në vazhdim “se Abu Bakr përfaqëson themelet e tij, Omeri muret dhe Osmani çatinë e tij.

 

Ky mashtrim nuk mundi të fshehej prej studiuesve objektiv të cilët kanë refuzuar këto shtesa të cilat në shumicën e rasteve tregojnë mungesë inteligjence nga falsifikuesit dhe mungesë urtie nga drita e traditës së Profetit. Sepse, ata mund thonë se Ebu Bekri është themeli i qytetit, e që në fakt i bie se se njohja e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a.,  vjen nga dituria e Ebu Bekrit, dhe kjo nuk do të thotë asgjë përveç kufrit. Gjithashtu, pretendimi se Omer përfaqëson muret e atij qyteti, do të thotë që Omeri parandalon njerëzit të hyjnë në qytet, dmth. i ndalon ata të marrin njohuri. Se Osman është çatia e qytetit është një marrëzi e pastër, pasi që nuk ka asnjë qytet me çati.

 Studiuesit gjithashtu vërejnë se Amari u betua se Aisha ishte gruaja e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., në këtë botë dhe në botën tjetër. Kjo është e kotë.

 

Si mund të betohej Amari për diçka për të cilën nuk ka njohuri. A ka ai një varg nga Libri i Allahut apo se ky është premtim nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.a., i transmetohet Atij.

Kështu na mbetet pjesa e vërtetë e hadithit, d.m.th. se Aisha udhëtoi në Basra, se ajo është gruaja e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.a., dhe se Allahu i sporovi njerëzit atje përmes saj, për të parë nëse ata do t'i binden Allahut apo asaj.

Falënderimi i takon Allahut të Plotfuqishëm, Zotëruesit të të gjitha botëve, i cili na dha arsyen me të cilën ne mund ta dallojmë të vërtetën nga e pavërteta, i cili së pari na e bëri të qartë dhe pastaj na vuri në sprovë përmes disa gjërave në mënyrë që ai ta ketë një dëshmi për ne ose kundër nesh në Ditën e Gjykimit.

 

 

 

 

 

Gjëja e rëndësishme që kemi zbuluar në diskutimin tonë, edhe pse në formë të përmbledhur, është se Aishja nuk konsiderohej anëtare e Ehli Bejtit nga i cila Allahu hoqi çdo papastërti dhe e bëri të pastër. Ai i mbrojtiata nga të gjitha mëkatet dhe hoqi prej tyre çdo lloj gabimi, kështu që ata u bënë të pagabueshëm. 

Mjafton të thuhet se Aisha i kaloi ditët e fundit të jetës së saj në lot, pendesë, pikëllim, duke kujtuar mëkatet e saj. Ndoshta Allahu do ta falë atë, pasi Ai i di sekretet e robërve të Tij dhe e di të vërtetën e qëllimeve të tyre. Ai i di shikimet e fshehura dhe atë që fshehin zemrat. Asgjë në këtë botë, në qiell apo në tokë, nuk i fshihet Atij dhe nuk është e jona të gjykojmë për cilindo person nëse do të shkoj në Parajsë apo në Ferr.

 

Akti i gjykimit dhe Gjykimi i përkasin ekskluzivisht Allahut të Lartësuar, sepse Ai thotë: “Gjithçka që është në qiej dhe gjithçka që është në tokë i përket Allahut. Pavarësisht nëse tregoni atë që keni në shpirtrat tuaj ose e fshehni, Allahu do t'ju pyesë për këtë; Ai do të falë kë të dojë dhe do të ndëshkojë kë të dojë – për Allahu nuk ka kufizim. ”

Bazuar në atë që është thënë, nuk na takon neve të jemi dashamirës me të ose ta mallkojmë. Nga gjithçka që ajo ka bërë, ne e dimë, se ne nuk mund ta ndjekim atë ose të kalojmë mbi disa nga veprat e saj.

E gjithë kjo që thamë është me qëllimin më të mirë për ta zbardhur të vërtetën para njerëzve në mënyrë që ta ndjekin Rrugën e Drejtë. Komandanti i Besnikëve Hz. Imam Aliu thotë: "Mos u bëni midis atyre që mallkojnë. Përkundrazi, më mirët ë thoni: ‘Ata bënë kështu dhe ashtu.’, kështu që kjo ndikon më fuqishëm si dëshmi. ”